«Οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης κάνουν εμφανώς ό,τι καλύτερο μπορούν σε ρητορικό επίπεδο για να πείσουν την Ουάσιγκτον ότι θα μπορούσαν να παίξουν τον βοηθό της στο ρόλο των HΠA ως σερίφη στη διατήρηση της παγκόσμιας ασφάλειας». Ιχνος υπερβολής, αναντίρρητα, δεν υπάρχει στο παραπάνω απόσπασμα από το άρθρο των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», όσον αφορά τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στη Χαλκιδική και το «νέο ρεαλισμό» (υποταγή), που υιοθετούν οι κυβερνήσεις της ΕΕ απέναντι στην Ουάσιγκτον. Είναι κάτι παραπάνω από ευδιάκριτη η «κοινή γλώσσα», που χρησιμοποιούν οι ηγέτες της ΕΕ με τους νεοσυντηρητικούς της κυβέρνησης Μπους. Ο Κ. Σημίτης, καταδείχτηκε και χτες, είναι ιδιαίτερα εξοικειωμένος με αυτήν τη «γλώσσα».

Η «ενιαία φωνή» ΗΠΑ - ΕΕ αφορά, πρώτα και κύρια, τη στάση τους απέναντι στους λαούς, την κοινή επιθυμία τους να μην αφήσουν τίποτα όρθιο από τις κατακτήσεις τους, τη διαφύλαξη της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της «νέας τάξης». Γι' αυτό, ευαγγελίζονται τις ίδιες «αξίες» και ομονοούν στη χρήση των ίδιων μέσων (πόλεμος) για το μοίρασμα του κόσμου. Κάπου εδώ όμως τελειώνουν τα «κοινά» και αρχίζουν οι διαφορές, που δεν μπορούν να σκεπαστούν από τις φιλότιμες προσπάθειες των «αξιωματούχων της ΕΕ» χτες στο Λευκό Οίκο.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει (ούτε μπορούσε) κανένα ίχνος «ισοτιμίας» στις σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ. Οι ΗΠΑ δεν κρύβουν ότι χρησιμοποιούν την πολιτικοστρατιωτική ισχύ τους για να εδραιώσουν την πλανητική ηγεμονία τους, επιφυλάσσοντας στους «Ευρωπαίους» ρόλο καταναλωτών για τα μεταλλαγμένα ή πελατών για (ελεγχόμενα) οπλικά συστήματα. Ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός, όμως, πάντα θα προσβλέπει να γίνει σερίφης στη θέση του σερίφη. Μπορεί να «βελτιώθηκε το κλίμα» χτες στο Λευκό Οίκο, αλλά το ενδοατλαντικό ρήγμα παραμένει αγεφύρωτο.