Ο Κ. Σημίτης διατείνεται ότι «έξω πάμε καλά», εννοώντας την εξάμηνη θητεία του ως προεδρεύοντος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και τα ζητήματα που χειρίστηκε. Την εικόνα του επιτυχημένου καλλιεργούν οι άλλοι ηγέτες της ΕΕ και τα μεγάλα ΜΜΕ-όργανα μεγαλοεπιχειρηματιών. Πράγματι, από την πλευρά τους, δεν έχουν λόγο να μην τον συγχαρούν. Η Ελληνική Προεδρία ολοκλήρωσε τη διεύρυνση της ΕΕ με δέκα νέες χώρες. Αύξησε, δηλαδή, τον αριθμό ημιαπασχολούμενων που θα ξεζουμίζονται από το μεγάλο κεφάλαιο για να αυγαταίνουν τα κέρδη του. Προχώρησε στην ένταξη της Κύπρου, που, σε συνδυασμό με την προώθηση του «σχεδίου Ανάν», νομιμοποιεί τη διχοτόμηση και ικανοποιεί την πάντα πρόθυμη να προσφέρει πάμφθηνο εργατικό δυναμικό τουρκική ολιγαρχία.

Η Ελληνική Προεδρία προώθησε τη λεγόμενη Στρατηγική της Λισαβόνας. Οι «15» συναποφάσισαν πριν καιρό στην πορτογαλική πρωτεύουσα να αντιμετωπίσουν «τη γήρανση του πληθυσμού» και να καταστήσουν την ευρωπαϊκή οικονομία την «πλέον ανταγωνιστική και δυναμική» διεθνώς. Δηλαδή, επέκταση της απασχολησιμότητας σε αντικατάσταση της μόνιμης δουλιάς, μεγαλύτερα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, μικρότερες συντάξεις, κατάργηση κοινωνικών παροχών.

Στο ζήτημα του Ιράκ, η Ελληνική Προεδρία ισορρόπησε τις διαφορές ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της ΕΕ για τη μοιρασιά της λείας. Τα κατάφερε δε τόσο καλά, ώστε να αποσπάσει τα συγχαρητήρια των Μπους και Πάουελ για το πώς απομάκρυνε (προσωρινά) την ενδοϊμπεριαλιστική σύγκρουση, ώστε να μη διαταραχτούν (πρόσκαιρα) οι «ευρωατλαντικές σχέσεις». Πιο πέρα, στη Μέση Ανατολή, υποστήριξε τον αμερικανόπνευστο «οδικό χάρτη», που χαρακτηρίζει «τρομοκράτες» όσους απελπισμένους Παλαιστίνιους αντιστέκονται στη βάρβαρη ισραηλινή κατοχή.

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ακόμη πολλά. Ολα θα κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι όντως «πήγε καλά» η προεδρία Σημίτη. Με τα μέτρα της ΕΕ και με βάση τα συμφέροντα της ολιγαρχίας που τάχθηκε να εξυπηρετήσει, τα κατάφερε. Γι' αυτό και τον συγχαίρουν οι συνάδελφοί του ομογάλακτοι πολιτικοί ταγοί. Γι' αυτό και τον διαφημίζουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες που συνέχισαν να ωφελούνται. Και σε αυτό το πλαίσιο, με αυτά τα μέτρα και σταθμά, μπορούμε να πούμε ότι και «μέσα» πάει καλά. Αλλωστε, δεν υπάρχει απόφαση της κυβέρνησης Σημίτη που να μην ενισχύει παραπέρα το ελληνικό μεγάλο κεφάλαιο σε βάρος της εργατικής τάξης και του λαού. Κι αν κάποιοι συντοπίτες μας μεγαλοκαρχαρίες γκρινιάζουν είναι γιατί δεν πήραν ακόμη περισσότερα, ακόμη γρηγορότερα.

Αν όμως για τα πεπραγμένα της ελληνικής θητείας ρωτήσουμε τους Γάλλους απεργούς, τους Γερμανούς ανέργους, τους Ιταλούς απολυμένους της ΦΙΑΤ, τους Ελληνες εργάτες και ανέργους και τόσους άλλους, θα μιλήσουν για «επιτυχία»; Ολα αυτά τα εκατομμύρια των ταλαιπωρημένων που αγωνιούν για το μεροκάματο τι ωφελήθηκαν; Οι βαμβακοπαραγωγοί της Θεσσαλίας, τα φαντάσματα της Ζώνης στο Πέραμα, οι απολυμένες της ΣΙΣΣΕΡ γιατί πρέπει να ταυτίσουν το δικό τους συμφέρον με αυτό των αρχόντων; Και ίσως το σημαντικότερο: Τι πολιτικά συμπεράσματα πρέπει να βγάλουν όλοι αυτοί οι αδικημένοι άνθρωποι, βλέποντας πίσω από τις τυμπανοκρουσίες και τις παράτες; Με ποιες δυνάμεις οφείλουν να συμπαραταχτούν, απέναντι σε ποιους, στο διαρκή αγώνα για τη βελτίωση της θέσης τους;