Αφόρητα αποπνικτική η ατμόσφαιρα στην πολιτική ζωή από την άγρια διαμάχη ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για την εξουσία και τη νομή της. Η προεκλογική περίοδος, που έχει άτυπα κηρυχτεί, έχει σημάνει την εντατικοποίηση των μηχανισμών, των μεθόδων και των διλημμάτων του δικομματισμού για την παγίδευση των λαϊκών μαζών. Εξοβελίζονται από την «ατζέντα» των μονομάχων τα πραγματικά προβλήματα και οι αιτίες που τα προκαλούν, ενώ πνίγεται κάθε φωνή που αντιστέκεται στο «μονόδρομο» του νεοφιλελευθερισμού. Καμία «αγωνία» δε νιώθουν τα μεγάλα αφεντικά από τις «πρωτοβουλίες» Σημίτη για τη διαχείριση της κυβερνητικής κρίσης. Εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι ο ανασχηματισμός να μην καθυστερήσει τις «διαρθρωτικές αλλαγές», το ξεπούλημα, τη μοιρασιά της πίτας...

Αξιοσημείωτο είναι ότι η αντιλαϊκή επίθεση δεν ανακόπτεται ούτε σε προεκλογική περίοδο. Αντίθετα, κυβέρνηση και ΝΔ διαγκωνίζονται ποιος θα δώσει τα περισσότερα στα μεγάλα αφεντικά, ενώ για «τους κάτω» επιφυλάσσουν παχιά λόγια και άφθονη κοροϊδία. Πιστεύουν, προφανώς, ότι για αυτήν την άθλια αλαζονική συμπεριφορά τους δε θα πληρώσουν όπως τους αξίζει. Ισως γιατί θεωρούν ότι στο τέλος ο λαός θα ψηφίσει τον ένα από τους «δύο», επειδή, τάχα, δεν υπάρχει «εναλλακτική λύση» σε επίπεδο εξουσίας. Ο δικομματισμός συμπεριφέρεται ως μονοπώλιο εξουσίας, και όπως όλα τα μονοπώλια, δε σκοτίζεται για την «γκρίνια» των υπηκόων -καταναλωτών.

Οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ αφήνουν το λαό έρμαιο της τύχης του, στη ζούγκλα του καπιταλισμού, και ενδιαφέρονται να διαχειριστούν τα συμφέροντα του 3% του ελληνικού λαού. Αν, στις επόμενες εκλογές, δεν αισθανθούν ένα ηχηρό χαστούκι που θα τους «προσγειώσει ανώμαλα», είναι βέβαιο ότι θα αποθρασυνθούν ασύγκριτα περισσότερο απ' ό,τι μετά τη «νίκη» τους τον Απρίλη του 2000...