Τι άλλο να κάνει δηλαδή η κυβέρνηση; Για χρόνια διακηρύσσει ως το σημαντικότερο των έργων της στην εξωτερική πολιτική την ελληνοτουρκική «προσέγγιση». Κάνει λοιπόν την «ανάγκη φιλοτιμία», πανηγυρίζει για το «άριστο κλίμα» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, στέκεται δίπλα στον κύριο Γκιουλ με το καλύτερο χαμόγελό της (για τις ανάγκες της φωτογραφίας) και μηρυκάζει τα «περήφανα» για τις «επιτυχίες» της στη «βήμα προς βήμα» παρακούμβηση (συγγνώμη: «προσέγγιση»)...

***

Μια ακόμα παράσταση αυτού του «έργου» εξελίσσεται από χτες με την έλευση Γκιουλ. Πρώτο πλάνο στην παράσταση ο Γ. Παπανδρέου. Ο «καταλληλότερος» για να διαδεχτεί τον... καταλληλότερο. Και πρέπει να το παραδεχτούμε: Ο υπουργός μας είναι «ικανότατος». Πέρα από τη στήριξη εκ μέρους των υπερατλαντικών του φίλων, πέρα από το λιβάνισμα εκ μέρους των εγχώριων δημοσιογραφικών του εξαπτέρυγων, πρέπει να το 'χεις και μέσα σου για να μπορείς να το ρίχνεις στις «ζεϊμπεκιές»...

Αυτό είναι και το μεγαλύτερο ατού του υπουργού μας. Η διάθεσή του για «ζεϊμπεκιές» είναι αστείρευτη: Και όταν οι παραβιάσεις και παραβάσεις στον ελληνικό εναέριο χώρο πολλαπλασιάζονται καθημερινά. Και όταν εμφανίζονται στρατηγοί, πολιτικοί και διπλωμάτες οι οποίοι επαναλαμβάνουν την πάγια τουρκική θέση περί ύπαρξης γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο. Και όταν εμφανίζεται ο «προοδευτικός» Ερντογάν να λέει ότι το Κυπριακό επιλύθηκε το 1974 και στο Νησί υπάρχουν δύο κράτη...