Κι όμως κινείται! Η ιστορική φράση του Γαλιλαίου μοιάζει να ακούγεται ξανά και ξανά θριαμβευτικά, κάθε που διάφοροι επίδοξοι νεκροθάφτες της ιστορίας νομίζουν ότι τα κατάφεραν να βάλουν τον κόσμο στο γύψο. Ετσι και τώρα. Την ώρα που οι δυνάμεις του ευρω-προσανατολισμού των συνδικάτων πίστεψαν πως - επειδή αυτές ελέγχουν τα πράγματα - η πολιτική υπέρ του κεφαλαίου θα προωθείται ανεμπόδιστα. Ακριβώς τώρα ξέσπασαν, ο ένας μετά τον άλλο, μια σειρά σημαντικοί αγώνες των εργαζομένων διαφόρων κλάδων. Το δίκιο τους αναμφισβήτητο, η αξία της κάθε κινητοποίησης δεδομένη. Αυτό που απασχολεί είναι το πώς αυτοί οι αγώνες θα γίνουν αποτελεσματικοί.

Τώρα, λοιπόν, είναι η ώρα για ευρύτερο συντονισμό. Δίπλα στους εργάτες των δήμων, δίπλα στους γιατρούς του ΙΚΑ, δίπλα σε κάθε κατηγορία εργαζομένων που κινητοποιείται. Οσο κι αν διάφορες συμβιβασμένες ηγεσίες προσπαθούν να κρατήσουν τις κινητοποιήσεις εντός των τειχών, με αιτήματα στενά και με προσανατολισμό ο ένας εργάτης να στρέφεται ενάντια στον άλλο, για την εργατική τάξη πρέπει να είναι καθαρό: Τόσο πως ο διπλανός εργάτης έχει δίκιο, όσο και ότι αυτόν τον αγώνα, βήμα το βήμα, πρέπει να τον δίνουμε όλο και πιο συντονισμένα, όλο και με υψηλότερους στόχους, όλο και πιο ενιαία, ενάντια στο σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής.

Τα συλλαλητήρια, που οργανώνει αύριο, Πέμπτη, το ΠΑΜΕ σε 32 πόλεις, κινούνται σ' αυτήν την κατεύθυνση. Οι πρωτοβουλίες που παίρνονται στη βάση των συνδικάτων, το Συντονιστικό που λειτουργεί στους ΟΤΑ, ο συντονισμός που γεννιέται στους ξενοδοχοϋπαλλήλους, τα βήματα που γίνονται στους εκπαιδευτικούς για συσπείρωση γύρω από το ΠΑΜΕ, κινούνται σ' αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση. Και ήδη το γεγονός ότι η κυβέρνηση με τα πρώτα δύσκολα καταφεύγει στο αγαπημένο όπλο της, τον αυταρχισμό και τις απόπειρες διάσπασης όσων αγωνίζονται, επιβεβαιώνει πως σωστά κινούνται όσοι στο στόχαστρο των αγώνων βάζουν τον πυρήνα αυτής της πολιτικής.

Γιατί γίνεται όλο και πιο καθαρό πως τα σοβαρά προβλήματα στο χώρο της Υγείας αφορούν εξίσου τους εργαζόμενους στον κλάδο και τους ανθρώπους των λαϊκών στρωμάτων, που καταφεύγουν σ' ό,τι απόμεινε από το δημόσιο σύστημα. Οπως το ίδιο ισχύει για το χώρο της Παιδείας, όπου οι γονείς πληρώνουν ακριβά τη λειψή μόρφωση και οι δάσκαλοι αναγκάζονται να δουλεύουν με μισθούς πείνας. Ενώ ανάλογη είναι η εικόνα και στους δήμους. Αθλιες οι συνθήκες για τους εργαζόμενους, πανάκριβα τα δημοτικά τέλη, στο απυρόβλητο, όμως, η κυβερνητική πολιτική, που ευθύνεται γι' αυτήν την κατάσταση.

Ενα εικοσιτετράωρο πριν από τα αυριανά συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ, οφείλουμε να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό για την επιτυχία τους. Οχι μόνον όσοι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, βρίσκονται σε αγώνα, αλλά όσο το δυνατόν περισσότεροι, με συνδετικό κρίκο την αντίθεσή μας σ' αυτό ακριβώς που χτυπά έναν προς έναν: Την κυβερνητική πολιτική, που με κάθε μέτρο και πράξη της ομολογεί ότι υπάρχει και εφαρμόζεται μόνο για να αυξάνονται τα κέρδη του κεφαλαίου.