Το θέαμα είχε προαναγγελθεί από τους ντελάληδες του φιλικού τους Τύπου, έτσι για να ρίξουν τα φώτα πάνω στους δύο μονομάχους μήπως και «ανάψουν τα αίματα». Ευθύς εξαρχής, το «ζητούμενο» από την προχτεσινή συζήτηση στη Βουλή ήταν «ποιος από τους δύο» θα καταφέρει θεαματικά χτυπήματα στον αντίπαλο, ποιος θα κερδίσει τις εντυπώσεις... Ακριβώς γιατί αυτό που διακυβεύεται είναι ποιος μπορεί να «κυβερνήσει με πυγμή». Είναι φανερό ότι στο πλαίσιο του δικομματικού σκυλοκαυγά η επίκληση της (εφαρμοζόμενης) πολιτικής γίνεται μόνο προσχηματικά και δημαγωγικά.

Μόνη τους ελπίδα είναι μήπως και οι δήθεν σκληρές κόντρες και οι ανελέητοι διαξιφισμοί ξεγελάσουν κάποιον από το φιλοθεάμον κοινό ότι τάχα οι Σημίτης και Καραμανλής είναι «θανάσιμοι εχθροί», που τους χωρίζουν διαμετρικά αντίθετες πολιτικές. Η εύκολη προσφυγή σε προσωπικούς χαρακτηρισμούς ή ύβρεις γίνεται συνειδητά και προσχεδιασμένα, αφού δε βρίσκουν άλλο αντικείμενο σύγκρουσης ή δεν επιτρέπεται να μπαίνουν στην ουσία. Αν και προεκλογική η μονομαχία στη Βουλή, ωστόσο δεν παρέκκλινε ούτε κατά μία μοίρα από την κοινή αντιλαϊκή πορεία πλεύσης τους. Ακριβώς γιατί έδιναν εξετάσεις πίστης και αφοσίωσης στα μεγάλα αφεντικά. Ταυτόχρονα, έκαναν επίδειξη ικανοτήτων στην παραπλάνηση και τον εγκλωβισμό των λαϊκών μαζών στο «μονόδρομο» του νεοφιλελευθερισμού. Αυτό υπηρετούσε η αντιστροφή της πραγματικότητας και τα τερατώδη ψέματα, η ανταλλαγή «επιχειρημάτων», με όπλα αποκλειστικά τις εκθέσεις της ΕΕ ή άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών, οι «ασόβαροι»(!) χαρακτηρισμοί...

Δεν αρκούν, όμως, οι διαπιστώσεις ή οι επισημάνσεις, για να φύγουν από το σβέρκο μας. Ο απεγκλωβισμός και η χειραφέτηση από τους διαχειριστές - δυνάστες του δικομματισμού είναι το πρώτο βήμα. Θα αποδειχθεί μετέωρο, όμως, αν δεν πατήσει αποφασιστικά στο στέρεο έδαφος του Λαϊκού Μετώπου.