***

Η αξιοπρέπεια, η αξιοπιστία, έννοιες όπως η «αλήθεια», το «ψέμα», το «αίσθημα της ευθύνης», οι ανθρώπινες σχέσεις εμπιστοσύνης ή αντιπάθειας, αν ιδωθούν με τα μέτρα της κυβερνητικής αλαζονείας και του δισυπόστατου (και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ), έχουν μεταλλαχτεί στο αντίθετό τους.

***

Παλιά, όταν σε πιάνανε να κάνεις «μικρότητες» (θυμηθείτε τον Σημίτη να γλείφει τον Μπλερ για τα Μάρμαρα, ή να συνομιλεί «αυθορμήτως» με τους «στημένους» ασθενείς του ΙΚΑ), το αίσθημα του εξευτελισμού πρυτάνευε και ήθελες ν' ανοίξει η Γη να σε καταπιεί. Τώρα, με το «δεύτερο κύμα του εκσυγχρονισμού», τέτοιες «επιδόσεις» προσμετρώνται σαν ένσημα υπέρ του... «καταλληλότερου».

Παλιά, αν ήσουν Κουλούρης, το μόνο που σου απέμενε ήταν να γίνεις επιθεωρησιακό νούμερο. Τώρα γίνεσαι υφυπουργός...

Παλιά - και εδώ παρακαλούμε την προσοχή σας - αν σε έπιαναν να «κλέβεις», το επόμενο πόστο που σου αναλογούσε ήταν ο Καιάδας της καταισχύνης. Αν τολμούσες να υποκριθείς κι από πάνω, αν δηλαδή τολμούσες εκτός από «κλέφτης» να γίνεις και ψεύτης, κατέληγες ρεντίκολο, να σε συνοδεύει εσαεί η «ιδιότητα» του γάτου που κάνει ό,τι κάνει και μετά σκούζει κιόλας.

***

Πέρσι οι ΠΑΣΟΚοι διαμαρτύρονταν γιατί βγήκαν στο φως διάφορες κομπίνες στο Χρηματιστήριο. Και φώναζαν! Οχι για τις κομπίνες, αλλά επειδή οι κομπίνες ήρθαν στο φως!

Τώρα ο Θεοδώρου, ένοχος ή μη άσχετο, διαμαρτύρεται γιατί - λέει - η υπόθεση διέρρευσε! Λες και το πρόβλημα είναι ότι διέρρευσε. Και όχι ότι υπήρξε!

***

Αυτός είναι ο «αφρός» που δημιούργησαν. Αλλά, τελικά, υπάρχει ελπίδα! Γιατί το κατακάθι θα είναι πάντα κατακάθι. Οσο κι αν επιπλεύσει, στο τέλος θα βουλιάξει. Οχι από μόνο του. Προϋπόθεση είναι να αντιπαρατεθείς μαζί του. Κι αν δεν πιστεύετε εμάς τους «αιθεροβάμονες» κομμουνιστές, το έχει πει και ο... Αγιος Αυγουστίνος:

«Η ελπίδα έχει δυο παιδιά: το θυμό και το κουράγιο. Το θυμό για το πώς είναι τα πράγματα. Το κουράγιο για να τ' αλλάξεις».