Εκείνο το «ραβασάκι» που στάλθηκε χαράματα στη Λουκέρνη για να καθοδηγήσει τα «παπαγαλάκια» στην υπέρ του «Ναι» προπαγάνδα τους, ήταν για ορισμένους μια κάποια λύση. Ομως τα πράγματα άλλαξαν. Από τη στιγμή που η ισχύς του «Οχι» προέβαλε σαρωτική, οι υπέρμαχοι του «Ναι» φαίνεται να έχασαν και την ψυχραιμία και το μέτρο. Από τις δήθεν σοβαρές διακηρύξεις τους περί «νηφαλιότητας», ακολουθούν, πλέον, την τακτική «πυρ κατά βούληση». Αλλά χωρίς «μπούσουλα». Με υποβολέα που αποδεικνύεται ανίκανος να τους εφοδιάσει με ένα στοιχειωδώς ενιαίο πλαίσιο επιχειρημάτων.

***

Η εικόνα αυτή διευκολύνει τον παρατηρητή να ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι. Να διαχωρίσει, δηλαδή, εκείνη τη μερίδα των υποστηρικτών του «Ναι» που προχωρεί σε αυτή τη λαθεμένη (κατά τη γνώμη μας) ανάγνωση του σχεδίου Ανάν και των εξελίξεων που αυτό υπαγορεύει, αλλά χωρίς υστεροβουλίες και άλλου τύπου σκοπιμότητες. Και βέβαια την άλλη μερίδα, την πολυπληθέστερη ομάδα που λειτουργεί ως φερέφωνο του υπερατλαντικού «Ναι». Την πλευρά, δηλαδή, που με χυδαίο τρόπο, με κινδυνολογία και ύβρεις, συντάσσεται με το μέτωπο των εκβιαστών της Κύπρου, κατέχοντας θέση σημαιοφόρου στο πάνελ της ιδεολογικο-πολιτικής τρομοκρατίας του «Ανανισμού».

***

Τυπικά δείγματα τέτοιας εκβιαστικής και χυδαίας - μέχρι σημείου υστερίας - συμπεριφοράς, αποτελούν τοποθετήσεις όπως του κ. Ανδριανόπουλου ή του κ. Μπίστη. Τα χτεσινά τους άρθρα στα «Νέα» συμπυκνώνουν την τακτική μιας ολόκληρης «σχολής» που σε κομματικό επίπεδο η πρακτική της αντανακλάται όχι μόνο στο ΠΑΣΟΚ αλλά και σε τοποθετήσεις στελεχών του ΣΥΝ. «Σχολή» που επιζητεί την απαξίωση του αντιπάλου «Οχι», αφού πρώτα έχει «ελεεινολογήσει» και λασπολογήσει εναντίον των φορέων του! Ο κ. Ανδριανόπουλος, ειδικά, επιχείρησε να «λασπώσει» ακόμα και τον Τάσσο Παπαδόπουλο και ταυτόχρονα όλους τους υπερασπιστές του «Οχι», ισχυριζόμενος ότι αποτελούν οπαδούς... του Ντενκτάς και των Τούρκων στρατηγών!

Υπάρχει ενδεχόμενο ο «αναλυτής μας» να μη βλέπει ότι το «Οχι» του Τάσσου Παπαδόπουλου το χωρίζει από τον Ντενκτάς και το τουρκικό στρατιωτικό κατεστημένο μια ολόκληρη άβυσσος; Η άβυσσος της ενιαίας, ανεξάρτητης, κυρίαρχης και ακηδεμόνευτης Κύπρου. Λέτε, δηλαδή, να μην μπορεί να ξεχωρίσει δυο γαϊδουριών άχυρα ο αναλυτής μας; Ας απαντήσει ο ίδιος αν κινείται από «ταπεινά ελατήρια» ή αν είναι αθώος λόγω πολιτικής αφέλειας. Εκτός πια αν βρισκόμαστε ενώπιον της πλήρους εφαρμογής εκείνης της ρήσης του σοφού ότι «η υποκρισία και η βλακεία πάνε πάντα μαζί»;...

Οσο για τον κ. Μπίστη, η ομολογία του πραγματικά σοκάρει. Αφού διακηρύσσει με πάθος «μουτζαχεντίν» την ιδιότητά του σαν κατόχου της μόνης σωστής αλήθειας, φτάνει να δείχνει με το δάχτυλο τη λαϊκή πλειοψηφία που απορρίπτει το σχέδιο Ανάν, και να εκτοξεύει το «ανάθεμα»: «Να γιατί θέλαμε» (σ.σ.: θέλανε) τον Κληρίδη στην Κύπρο και τους Παπανδρέου - Σημίτη στην Αθήνα»! Αυτή κι αν είναι μια απροσδόκητη έξαψη... «ΝαιΝαικισμού»!!!

Ομως οι εκλογές αποφάσισαν διαφορετικά. Και το μόνο που απομένει τελικά στον κ. Μπίστη (και τη «σχολή» του) είναι η ακόλουθη πολιτική χυδαιότητα: «Το ΚΚΕ τάσσεται μαζί με τους ακραίους εθνικιστικούς κύκλους»!

***

Η ευκολία με την οποία διάφοροι κύκλοι του «ρεαλισμού» προσπαθούν να τσουβαλιάσουν το «Οχι» των Ελληνοκύπριων, των Ελλήνων, των κομμουνιστών, με τον Ντενκτάς και τους «επαγγελματίες υπερεθνικόφρονες», δεν είναι απλώς αποκρουστική και πολιτικά αναλφάβητη. Δηλώνει επιπλέον τούτο: Τον «γκεμπελισμό» ως μέθοδο προπαγάνδας όλων όσοι συντάσσονται (και τούτοι συντάσσονται πραγματικά) με τον Μπους και τον Πάουελ.

Και δεν είναι η πρώτη φορά. Αλλωστε η αμερικάνικη πρεσβεία κατά καιρούς τη χρησιμοποιεί αυτή την τακτική. Μόνο που - μιας και δε βρίσκονται πολλοί πρόθυμοι να την υπηρετήσουν - το βάρος της διακίνησης του «γκεμπελισμού» το αναλαμβάνουν όλο τα ίδια και τα ίδια «βαποράκια». Με αποτέλεσμα, σχεδόν οι πάντες, να τους έχουν πάρει, πια, χαμπάρι...