Αυτό που για χιλιάδες εργαζόμενους είναι ως και ζήτημα ζωής ή θανάτου, το αν, δηλαδή, θα έχουν και αύριο δουλιά να θρέψουν τα παιδιά τους, εξελίσσεται σε ένα στημένο δικομματικού χαρακτήρα παιχνίδι στις πλάτες των ίδιων των θυμάτων του δικομματισμού. Την ώρα που το αίτημα είναι ένα και μόνο, δουλιά μόνιμη και σταθερή για όλους, αυτήν ακριβώς την ώρα ανακαλύπτουν τις θολούρες περί «κοινωνικού διαλόγου», περί «ειδικών ρυθμίσεων» και προσπαθούν να στρέψουν τη συζήτηση στο παζάρι για το ποιος - ποιους θα βολέψει ώστε να περισσεύει και μαγιά για τον επόμενο εκβιασμό.

Οι εργαζόμενοι, που κινητοποιούνται πανελλαδικά μεθαύριο, Παρασκευή, οφείλουν να μην ξεχνούν ορισμένα από τα δεδομένα του προβλήματός τους. Ξεκινώντας από το ΠΑΣΟΚ και τους συνδικαλιστές του, που 20 χρόνια τώρα εμπαίζουν χιλιάδες εργαζόμενους με αλλεπάλληλες ανακυκλώσεις μερικής δουλιάς. Και περνώντας στην τακτική της ΝΔ, που πάτησε στην αγωνία των συμβασιούχων για το αύριο υποσχόμενη προεκλογικά την τακτοποίησή τους για να εξυπηρετήσει κατά τον πιο αισχρό τρόπο τις ψηφοθηρικές της ανάγκες. Να μην ξεχνούν ότι η ΝΔ μετά τις εκλογές προσπαθεί να συγκαλύψει αυτό τον ωμό εκβιασμό και ενόψει της νέας προ-ευρωεκλογικής περιόδου προσπαθεί να καλλιεργήσει νέες αυταπάτες και ψευδαισθήσεις.

Να μην ξεχνούν πως οι συμβασιούχοι είναι έκφραση της προσπάθειας του κεφαλαίου να έχει όσο το δυνατόν πιο ευέλικτη εργατική δύναμη. Οτι όλες οι προτεινόμενες λύσεις - με εξαίρεση αυτήν που οδηγεί σε μόνιμη και σταθερή δουλιά για όλους - κινούνται στα πλαίσια των γενικότερων κατευθύνσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που στη Λισαβόνα ξεκαθάρισε ότι στόχος της είναι η επέκταση των ευέλικτων σχέσεων εργασίας σε βάρος της μόνιμης και σταθερής δουλιάς. Κι από αυτήν την άποψη να αντιμετωπίζουν τουλάχιστον με καχυποψία και εκείνους που στο όνομα της «Αριστεράς» εμφανίζουν ως λύση την εφαρμογή των κατευθύνσεων της ΕΕ.

Κανένας πολιτικός εκφραστής του μεγάλου κεφαλαίου, καμιά υποταγμένη συνδικαλιστική ηγεσία και καμιά Ευρωπαϊκή Ενωση δεν μπορεί και δε θέλει να διασφαλίσει το δικαίωμα στη μόνιμη, σταθερή και πλήρη δικαιωμάτων εργασία για όλους. Αντίθετα, οι στρατιές των συμβασιούχων είναι εξαιρετικά χρήσιμες στην αστική τάξη καθώς αποτελούν φθηνή εργατική δύναμη, που μαζί με τους ανέργους χρησιμοποιούνται ως «δούρειος ίππος» για το παραπέρα χτύπημα των κατακτήσεων και δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Τον εμπαιγμό αυτό οι συμβασιούχοι πρέπει να τον αντιμετωπίσουν στα ίσια. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν αντιληφθούν ότι η προσφυγή σε ατομικές λύσεις είναι αναποτελεσματική. Οτι, αντίθετα, όλοι μαζί έχουν κοινό συμφέρον και ανάγκη να συντονίσουν την αγωνιστική τους δράση, να συσπειρωθούν στις γραμμές του ταξικού πόλου του συνδικαλιστικού κινήματος, έχοντας στόχο την κλιμάκωση των αγώνων τους ενάντια στο σύνολο αυτής της πολιτικής που γεννά την ανέχεια, τη φτώχεια και τη βαρβαρότητα.