Η συνταγή, που εφαρμόζεται χρόνια τώρα, είναι η εξής: Ρίχνεις στάχτη στα μάτια των εργαζομένων, μοιράζοντας κάποια ψίχουλα, σείεις κάποιον μπαμπούλα (τούτη τη φορά, τα δημόσια χρέη και ελλείμματα, παλιότερα τον πληθωρισμό, κλπ.) και κλιμακώνεις τις παροχές και τις αντιδραστικές διαρθρωτικές αλλαγές - μεταρρυθμίσεις, προς όφελος της πλουτοκρατίας, μοιράζοντας στα λαϊκά στρώματα μπόλικες υποσχέσεις, αλλά πάντα για το αόριστο μέλλον και όταν έρθουν ...καλύτερες μέρες. `Η, με άλλα λόγια, όταν το επιτρέψει ο εγχώριος και διεθνής ανταγωνισμός των μεγάλων επιχειρήσεων και η ακόρεστη δίψα τους για μεγαλύτερα συνεχώς κέρδη, δηλαδή, ποτέ...