Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα «ΝΕΑ»

Ο στόχος είναι πεντακάθαρος. Οσο λιγότερο σκέφτεσαι, τόσο καλύτερα. Ο σκυφτός δουλεύει πιο εντατικά. Ο τρελαμένος απ' την άδεια τσέπη ζητάει λιγότερα. Ο τρομοκρατημένος ...κατεβάζει και τα σώβρακα.

Ο σχεδιασμός της μηχανής είναι απλός: Τι θέλουμε; Οσο περισσότερους, όσο φτηνότερους και για όσο περισσότερο χρόνο. Πώς θα γίνει αυτό, όταν οι εργάτες πρόλαβαν κι έμαθαν ότι ως και την εξουσία μπορούν να πάρουν;

Πρέπει να φύγει απ' τη μέση η γνώση ότι οι εργάτες μπορούν να ζήσουν όλοι καλά κι ακόμα καλύτερα. Αντί να μετράνε τον πλούτο που παράγουν, πρέπει να τρομάζουν με τη φτώχεια δίπλα τους. Να νιώθουν διαρκώς ζεστή την απειλή. Να αποκτηνώνονται.

Τα γεγονότα είναι πραγματικά. Απολύσεις γίνονται και θα γίνουν περισσότερες. Οι τιμές ανεβαίνουν και θα ανέβουν κι άλλο. Η φτώχεια θα συνεχίζει να τσακίζει. Κάτι φταίει, όμως, για όλα αυτά.

Εδώ αρχίζει η μεταφυσική. Αξιοι επιχειρηματίες (από ειδικό DNA;) με προβλήματα ρευστότητας (τι την έκαναν τόση κλεμμένη υπεραξία;) έχουν να αντιμετωπίσουν κάποιους πιο άξιους (μήπως την αναγκαστική συγκέντρωση του κεφαλαίου σε λιγότερα χέρια;), που έχουν βρει τη χρυσή φλέβα των πιο φτηνών εργατών. Να γίνουν, λοιπόν, και οι εδώ πιο φτηνοί. Για να αυξηθούν τα κέρδη.

Που, όμως, όσο αυξάνονται, τόσο μεγαλώνει η δυστυχία, που ξανά αυξάνει τα κέρδη.

Σ' αυτόν το σχεδιασμό υποτάσσεται ο πυρήνας της ύλης των έντυπων και ηλεκτρονικών μέσων, που κατέχει η αστική τάξη. Και, για σάλτσα, πιπεράτες ειδήσεις για ...μητροπολίτες, να 'χουμε να ασχολούμαστε.

Αντί για θεατές στο δικό τους γήπεδο, μήπως είναι καλύτερα να μιλήσουμε για τις δικές μας ανάγκες;