Του Τολιάδη από το «ΠΟΝΤΙΚΙ»

Που σημαίνει πως όσο σας δείχνουν τον μπαμπούλα Μπους, τόσο περισσότερο πρέπει να κοιτάτε στην από δω μεριά του Ατλαντικού. Αυτό, που θέλουν να κρύψουν. Κι αυτό δε συμβαίνει μόνο στη Γερμανία. Είναι το κεντρικό θέμα συζήτησης στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, που γίνεται αυτές τις μέρες στις Βρυξέλλες. Είναι οι σχέσεις κεφαλαίου - εργασίας και ο ειδικός σχεδιασμός της ΕΕ για το πώς θα παρθεί ακόμα μεγαλύτερη υπεραξία από την εργατική τάξη, για το πώς θα γίνει πιο κερδοφόρο το κεφάλαιο.

Εως χτεςκρατιόνταν εφτασφράγιστο μυστικό η έκθεση του Βιμ Κοκ. Υποτίθεται πως είναι το κεντρικό κείμενο της Συνόδου. Πάνω σ' αυτήν θα βασιστούν τα συμπεράσματα του ΕΚΟΦΙΝ που ακολουθούν. Πάνω σ' αυτήν θα στηριχτεί και η επόμενη Σύνοδος Κορυφής, το Μάρτη του 2005. Αφορά πολιτικές, που πρέπει να εφαρμοστούν μέχρι το 2010.

Κι εμφανίζεται το «παράδοξο» να δίνονται στη δημοσιότητα εισηγήσεις για πλευρές που θίγει η έκθεση, αλλά έως χτες να μη δίνεται στη δημοσιότητα η ίδια η έκθεση. Αποτέλεσμα; Να δηλώνουν οι σοσιαλδημοκράτες ότι δήθεν απορρίπτουν την έκθεση Κοκ, ενώ την ίδια ώρα ο Σρέντερ παρουσιάζει 7 σημεία για την ανταγωνιστικότητα, η υλοποίηση των οποίων ήδη αντανακλάται στη σύμβαση που υπέγραψε η IG Metall.

Αφήστε,λοιπόν, τα ορφανά του Κέρι στον πόνο τους και ψάξτε λίγο όσους έχουν ακόμα το θράσος να μιλάνε για «δημοκρατική Ευρώπη». Από κοινού σήμερα αποφασίζουν στις Βρυξέλλες σοσιαλδημοκράτες και νεοφιλελεύθεροι, αυτά που οδηγούν ακόμα πιο πίσω στο βάθος του χρόνου τις εργασιακές σχέσεις.

Αρκετά με τον Μπους. Κι ο Σρέντερ της ίδιας συνομοταξίας είναι.