Ο Κεν Λίβινγκστον, γνωστός και ως «κόκκινος Κεν», θα είναι ο νέος δήμαρχος της βρετανικής πρωτεύουσας, επί της ουσίας ο πρώτος δήμαρχος μετά τη μακρά περίοδο παύσης των αιρετών αρχόντων των πόλεων από τη «σιδηρά κυρία» της βρετανικής πολιτικής σκηνής.

Αραγε, τι το σπουδαίο και σημαντικό μπορεί να κρύβει η εκλογή ενός δημάρχου σε μία πόλη όπου διαβιούν 7,25 εκατομμύρια άτομα; Πολλά και τίποτα. Το κυριότερο είναι ότι ο «κόκκινος Κεν» κατάφερε να αποσπάσει μία ολοκάθαρη και ευανάγνωστη ψήφο διαμαρτυρίας εκατομμυρίων Λονδρέζων κατά της πολιτικής που ακολουθούν οι «Νέοι Εργατικοί» του πρωθυπουργού Τόνι Μπλερ. Πρόκειται για ένα «σοκ» για μία κυβέρνηση, που θεωρεί την πολιτική την οποία ακολουθεί το «θαύμα του 21ου αιώνα», που ασκεί ρητορική «κεντροαριστερή», υπέρμαχη «των ανθρώπινων δικαιωμάτων» και μία πρακτική απόλυτα πιστή στο θατσερικό μοντέλο διακυβέρνησης. Εξάλλου, εκτός της μείζονος περιοχής του Λονδίνου, όπου η εκλογική αναμέτρηση είχε προσλάβει μεγαλύτερες διαστάσεις και προσωπικό χαρακτήρα, οι Εργατικοί κατάφεραν να συρρικνωθούν τα μέγιστα χάνοντας περίπου 600 αιρετούς συμβούλους στα Τοπικά και Περιφερειακά Συμβούλια σε όλη την Αγγλία.

Σε δεύτερο επίπεδο αυτή η νίκη του Λίβινγκστον αποτελεί και προσωπική ήττα του ίδιου του Τόνι Μπλερ, ο οποίος είχε ο ίδιος αναλάβει την «εκστρατεία λάσπης» εναντίον του «κόκκινου Κεν», κραδαίνοντας απειλές ότι ο Λίβινγκστον θα επαναλάβει την «τροτσκίζουσα φιλεργατική κοινωνική πολιτική», που προσπάθησε να εφαρμόσει και το 1981, όταν είχε και πάλι εκλεγεί δήμαρχος του Λονδίνου. Οι ψηφοφόροι όμως έδωσαν ένα ηχηρό ράπισμα στον Μπλερ, αφού όχι μόνο έδειξαν την αδιαφορία τους προς τη ρητορεία του αλλά και ότι ψήφισαν τον Λίβινγκστον ακριβώς εξαιτίας αυτής της πολιτικής, που ευαγγελίζεται ότι θέλει να εφαρμόσει.