«

Μπαμπά, είμαι στην επιτροπή που θα οργανώσει το γιορτασμό του Πολυτεχνείου, στο σχολείο. Εχεις καμιά καλή ιδέα;». Πώς πέρασαν τα χρόνια... Λες, τώρα, να 'μαστε ικανοί μόνο για ιδέες και συμβουλές κι όχι για συμμετοχή και δράση; Να μην μπορούμε, πια, να μπούμε «περιφρούρηση» στο κτίριο της φοιτητικής εξέγερσης, να φτιάξουμε την «αλυσίδα» στην Πορεία; Να μη μας «μετρούν» οι «μπάτσοι», να μη μας «χαμπαριάζουν» οι «αναρχικοί»; Λες να «σκουριάσαμε» και το «τρίξιμο των αλάτων» στις κλειδώσεις προδίνει την ανημποριά μας; Μήπως δεν περνάει η «μπογιά» μας, ή απλώς πέρασε η «σειρά» μας; Κουραστήκαμε και οπισθοχωρούμε, ή είδαμε τους καλύτερους να φτάνουν και παραμερίσαμε για να προσπεράσουν; Κι αυτοί που βολεύτηκαν κι εσιώπησαν; Κι οι άλλοι που «λάκισαν» και γκρινιάζουν; Κι εκείνοι που πέρασαν «απέναντι» κι έγιναν κατήγοροι;

Για τη δική μου γενιά - τη «μεταπολιτευτική», που μπήκε, απότομα και μαζικά, στην πολιτική δράση, μετά την πτώση της χούντας - το «Πολυτεχνείο» δεν αποτελεί μόνο σημείο αναφοράς και ορόσημο αγωνιστικής έξαρσης της νεολαίας. Αλλά και κριτήριο πολιτικής και κοινωνικής αξιολόγησης για όποιον είχε την τύχη να νιώσει τις «δονήσεις» του, ιδιαίτερα στον πρώτο καιρό μετά τη δικτατορία. Κριτήριο, εν τέλει, πολιτικής τιμιότητας και προσωπικής ηθικής. Οποιος εξακολουθεί να το σκέφτεται και να το τιμάει σωστά, σημαίνει πως δεν έχει αλλάξει η συνείδησή του, δε «λέκιασε» την πολιτική τιμή του και συνεχίζει στο δρόμο των αξιών, των ιδανικών και των οραμάτων. Οποιος το ξέχασε και το περιφρονεί, δε «φτύνει» απλώς το πρόσωπό του, αλλά ντροπιάζει τη γενιά του, προδίνει τα όνειρα και τις ελπίδες της.

Αλλά, έτσι κι αλλιώς, εμείς μεριάσαμε. Κι αυτοί που ήρθαν στο κατόπι μας και πέρασαν μπροστά, κάνουν πράξη το «άμμες δε γ' εσσόμεθα πολλώ κάρρονες», όπως είχαν υποσχεθεί. Οσο κι αν μας «πειράζει», οι δικές τους «αλυσίδες» στην Πορεία είναι πιο σφιχτές, πιο σταθερές από τις δικές μας. Οι φωνές τους μπροστά στην Πρεσβεία, πιο δυνατές κι επίμονες. Οι ματιές τους, στο παιχνίδι του νεανικού έρωτα, πιο «ίσιες» και καθαρές. Ο εγωισμός της νιότης λιγότερος και καλύτερη η συνειδητοποίηση του ρόλου της στην κοινωνική εξέλιξη και της θέσης της στην επαναστατική διαδικασία, στην οποία πρωτοπορεί η εργατική τάξη. Είναι καλύτεροι από μας, γιατί έχουν και τη δική μας πείρα και θα 'χει καλύτερα αποτελέσματα ο αγώνας τους.

Ομως, να 'μαστε κι εμείς εδώ. Στο «μέσον» της Μεγάλης Πορείας του Πολυτεχνείου, βαδίζουμε σταθερά, ανάμεσα στους επόμενους, με την ενθουσιώδη περπατησιά που πάνε μπροστά και τους προηγούμενους, με την παλλόμενη καρδιά, που έρχονται από μακριά. Ολοι μαζί προχωράμε προς το μέλλον. Για να πάρουν, επιτέλους, τα όνειρα εκδίκηση. Τούτοι οι άνθρωποι, που βαδίζουν στη Λεωφόρο της Τιμής και του Χρέους, δε φοβούνται την εκδίκηση του Μπους, δε βολεύονται με λιγότερη Λευτεριά και μειωμένη Αξιοπρέπεια. Κι ας μαθευτεί αυτό στα πέρατα της οικουμένης...