Το ταξίδι στο χρόνο ξεκινάει, με έναν πίνακα και μερικές καρέκλες. Δευτέρα 3/12/1973. «Σε μια τάξη που είναι σχεδόν άδεια». «Σε μια τάξη που δεν ξέρεις αν πρέπει να γράψεις για τους φοιτητές που λείπουν, αγνοούμενους, τραυματίες ή νεκρούς». «Εξω ο διάδρομος μυρίζει ακόμη αιθέρα». Οσο για «τους καθηγητές μας, είναι φυλακή».

Τρίτη 16/11/2004. Τα πρόσωπα των μαθητών έχουν αλλάξει. Οι προβληματισμοί, τα όνειρα παραμένουν ίδια. «Είσαι ρομαντική», λέει ένας απ' αυτούς για να πάρει την απάντηση: «Αυτά τα παιδιά αξίζουν κάτι παραπάνω από ένα γαρίφαλο. Πρέπει να πάμε όλοι στην πορεία». «Γιατί η ζωή μας θα αλλάξει, όταν αλλάξουμε τον κόσμο».

Το θεατρικό που ξεδίπλωσαν χθες, νωρίς το απόγευμα, οι σπουδαστές της ΠΚΣ στο χώρο του Πολυτεχνείου τελειώνει και ένα σύνθημα παίρνει τη σκυτάλη: «Το Πολυτεχνείο δεν ήταν γιορτή, ήταν εξέγερση και πάλη λαϊκή». Για να συμπληρώσει ο Βασίλης Μεταξάς, εκπρόσωπος της ΠΚΣ: «Τα μηνύματα και τα συνθήματα του Πολυτεχνείου δεν τα περιορίζουμε στις τρεις μέρες του γιορτασμού, τα έχουμε μαζί μας στον καθημερινό αγώνα μας».