Τριάντα ένα χρόνια μετά, το «Πολυτεχνείο» μάς καλεί να βγούμε ξανά στους δρόμους με τα ίδια συνθήματα, με τα ίδια αιτήματα, να συνεχίσουμε και κυρίως να δυναμώσουμε - απ' όλες τις απόψεις - εκείνο τον αγώνα του 1973, που παραμένει αδικαίωτος. Γι' αυτό και τα συνθήματα του ξεσηκωμού είναι επίκαιρα σήμερα: Γιατί δε δικαιώθηκαν!

Σήμερα, κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο αγώνας του Πολυτεχνείου πέτυχε με τη «μεταπολίτευση» κι ακόμα ότι σήμερα περάσαμε σε μια άλλη, «ανώτερη» μορφή δημοκρατίας... Μήπως εννοούν ότι οι «φάκελοι» της Ασφάλειας αντικαταστάθηκαν από τις κάμερες και τα πλέον σύγχρονα συστήματα παρακολούθησης κι ότι η ακρίβεια κι η ανέχεια δε μετριέται πια σε δραχμές αλλά σε ευρώ; Μήπως εννοούν ότι τα μέτρα περί υποχρεωτικής στράτευσης των φοιτητών μετατράπηκαν σήμερα σε «ελκυστικές» διαφημίσεις για το μισθοφορικό επιθετικό στρατό του ΝΑΤΟ που μακελεύει τους λαούς; `Η μήπως έγινε καλύτερη η Παιδεία, που την πληρώνουμε όλο και πιο ακριβά, κι όσο ακριβότερη γίνεται τόσο χαμηλότερη αξία έχει; Μήπως υπάρχει ελευθερία έκφρασης στους χώρους δουλιάς, όταν η απόλυση κρέμεται πάνω από το κεφάλι του κάθε εργαζόμενου, ή στον Πολιτισμό, όταν όλη η σχετική παραγωγή ελέγχεται από συγκεκριμένα κέντρα που μας πλασάρουν απλόχερα τη γνωστή, σύγχρονη υποκουλτούρα; `Η μήπως έφυγαν οι βάσεις του θανάτου, έφυγε η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ, υπάρχει λαϊκή κυριαρχία και εξουσία και δεν το πήραμε χαμπάρι;

Τα ίδια συμφέροντα που γέννησαν τη χούντα, εξυπηρετούνται και σήμερα από τις κυβερνήσεις είτε του ΠΑΣΟΚ είτε της ΝΔ. Η εξουσία παραμένει στα ίδια χέρια, στα χέρια της αστικής τάξης κι ο λαός δεινοπαθούσε τότε δεινοπαθεί και τώρα. Η αγανάκτηση, η οργή, που έβγαλαν στο δρόμο πριν τριάντα ένα χρόνια τη νεολαία και τους εργαζόμενους, υπάρχουν και σήμερα. Η ανάγκη για δουλιά, ικανοποιητικούς μισθούς, μόρφωση, υγεία, δημοκρατικά δικαιώματα, αλλά και για απεγκλωβισμό από το δολοφονικό άρμα του ΝΑΤΟ και τα ασφυκτικά δεσμά της ΕΕ, για την υπεράσπιση των λαϊκών κυριαρχικών δικαιωμάτων, είναι σύγχρονη, επίκαιρη, επιτακτική για το λαό και τη νεολαία σήμερα.

Γι' αυτό και η επέτειος του «Πολυτεχνείου» δεν είναι μέρα μνημοσύνου, ούτε μουσειακή φιέστα, αλλά μέρα αγώνα. Σήμερα, διαδηλώνουμε από το Πολυτεχνείο στην αμερικάνικη πρεσβεία, το κατεξοχήν σύμβολο του ιμπεριαλισμού, το μέρος που έχει μπει στο στόχαστρο των περισσότερων διαδηλώσεων του αθηναϊκού λαού τα τελευταία χρόνια. Σήμερα, ξαναφωνάζουμε «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία», «Εξω οι ΗΠΑ», «Εξω το ΝΑΤΟ».

Σήμερα είναι μέρα συνέχειας του αγώνα του 1973, επέκτασης των αιτημάτων του για τη δικαίωσή του, για τη ριζική λύση για το λαό μας. «Το νόημα του "Πολυτεχνείου", όπως τονίζεται στην ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ, ταυτίζεται με την ανάγκη να δυναμώσει η αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή συσπείρωση και πάλη, η κοινή δράση της εργατικής τάξης με τη μικρομεσαία αγροτιά, τους αυτοαπασχολούμενους και τους ΕΒΕ, με τη νεολαία». Διαδηλώνουμε, λοιπόν, με τα μπλοκ του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, με τα κόκκινα λάβαρα που μας καλούν στον αγώνα για τη λαϊκή διέξοδο, το σοσιαλισμό.