Και κλάμα στη μικρή οθόνη. Το παράπονο του άρρωστου, η στενοχώρια του άνεργου. Ο λυγμός του αδικημένου, το αναφιλητό του απόκληρου. Ιστορίες για πονεμένους και γι' αγρίους. Οι ανήμποροι στα νύχια των σκληρόκαρδων. Αλλά και ψυχοπονιάρηδες, που βοηθούν τους υποφέροντες. Η τηλεόραση, «απέραντη βιτρίνα ασχήμιας». «Εχω οκτώ παιδιά και δεν μπορώ να τα θρέψω», λέει η πολύτεκνη γυναίκα και χύνει «μαύρο δάκρυ». «Μ' έδιωξαν από τη δουλιά και πεινάει η οικογένειά μου», παραπονιέται ο άνεργος άνδρας κι έχει τα μάτια του χαμηλωμένα στη γη. «Η τράπεζα μ' έγδυσε και χάνομαι», φωνάζει ο χρεοκοπημένος νεόπτωχος και ζητάει βοήθεια. Κι ο δημοσιογράφος, που παρουσιάζει το δακρύβρεχτο ρεπορτάζ, έμπλεος οργής και αγανάκτησης, απευθύνεται στο «κοινό» και στους «αρμόδιους», ρωτώντας: «Γιατί γίνονται όλα αυτά στις μέρες μας; Πού είναι το κράτος; Πού είναι οι άνθρωποι;».

Οχι, ρε μάγκες! Δεν είναι «κοινωνικό ρεπορτάζ» αυτό το «ρεζιλο-ριάλιτι». Δεν αποσκοπείτε στην ανάδειξη του προβλήματος, αλλά στην εκμετάλλευσή του για εμπορικούς σκοπούς και ίδιον όφελος. Εν γνώσει σας δεν απευθύνεστε στη λογική, αλλά στο θυμικό, γιατί ξέρετε πως, μέσω του συναισθήματος, μπορείτε πιο εύκολα να επηρεάσετε και να χειραγωγήσετε. Κρύβετε την αλήθεια, όταν δεν αναφέρεστε στην πραγματική αιτία των λαϊκών προβλημάτων, που τα παρουσιάζετε σαν προσωπική «ιδιαιτερότητα» κι οικογενειακή «ατυχία», ενώ έχουν κοινωνικές και πολιτικές αναφορές και διαστάσεις. Δε φοβίζετε κανέναν κραυγάζοντας «κακούργα κενωνία» και κοροϊδεύετε τον κόσμο, αναζητώντας λύση στην ελεημοσύνη των πλουσίων προς τους φτωχούς.

Κι εσείς, οι «αναξιοπαθούντες», αφήστε τα κλαψουρίσματα και κόψτε τα προσκυνήματα. Δε θα λυθεί κανένα πρόβλημά σας με τα παρακάλια και τον αυτοεξευτελισμό. Οσο η οργή σας θα γίνεται παράπονο και δε θα σας σπρώχνει στον αγώνα, δεν πρόκειται να δείτε «άσπρη μέρα». Κι όσο το άγχος για το σήμερα και η αγωνία για το αύριο θα σας παρασέρνουν στο φόβο και στην υποταγή, ποτέ δε θα φανεί η ελπίδα και θ' απομακρύνεται, συνεχώς, το όνειρο. Αλλά κι αν ικανοποιηθεί κάποιο από τα αιτήματά σας, η λύση θα 'ναι πρόσκαιρη και γρήγορα θα αντιμετωπίστε τα ίδια και χειρότερα. Με το «ξεροκόμματο» δε χόρτασε ποτέ κανείς κι αν σας πάρει η κατρακύλα θα βρεθείτε στον πάτο, απ' όπου δύσκολα έχει γυρισμό.

Από το αδιέξοδο υπάρχει διαφυγή, αρκεί κανείς να επιλέξει το σωστό δρόμο. Διότι, εκτός από τους «συνήθως κλαψουρίζοντες», υπάρχουν και οι «μονίμως αγωνιζόμενοι». Κι είναι αξιοπρεπείς, κι όχι «μαζοχιστές», εκείνοι που επιμένουν στον αγώνα αν και ταλαιπωρούνται. Δεν είναι «αιθεροβάμονες» όσοι πιστεύουν πως και στη σημερινή εποχή, που «όλα δυσκόλεψαν», τίποτα δεν έχει χαθεί για πάντα. Ούτε «Δον Κιχώτες» είναι, αλλά «ορθοστοχεύοντες» και θα πετύχουν το «ακατόρθωτο», γιατί στηρίζονται στην ισχύ της συλλογικής δράσης και στη δύναμη του δίκιου. Δίπλα απ' τη «λεωφόρο της αναξιοπρέπειας» είναι η «ατραπός της αρετής». Ακολουθήστε την...