Αγαπητοί σύντροφοι,

Πριν περάσω στην ανάπτυξη του θέματος στο οποίο ο παραπάνω τίτλος αναφέρεται, θέλω να δηλώσω ότι εγκρίνω στο σύνολό τους τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ προς το 17ο Συνέδριο.

Ο βασικός λόγος που αποφάσισα να γράψω αυτό το σημείωμα, είναι η πλήρης σχεδόν εξαφάνιση της Εθνικής Αντίστασης από το κείμενο των Θέσεων, καθώς και κάποιες επιμέρους παρατηρήσεις, τις οποίες θα καταθέσω γραπτές όταν οι Θέσεις θα έρθουν στη ΓΣ της ΚΟΒ για συζήτηση και έγκριση.

Επαναλαμβάνω όμως ότι αυτές οι διαφορετικές επιμέρους απόψεις μου δεν ανατρέπουν τη θετική μου ψήφο για το σύνολο των Θέσεων.

Στις 64 μεγάλες σελίδες των «Θέσεων» η λέξη Εθνική Αντίσταση υπάρχει μόνο μία φορά. Είναι στη σελίδα 41 (Θέση 22) όπου υπάρχει η φράση «Να συνεχιστεί και να ενταθεί η δράση για τα προβλήματα των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, των Πολιτικών Προσφύγων, των Ελλήνων Μεταναστών». Προφανώς η παραπάνω φράση αναφέρεται σε κάποια επιμέρους προβλήματα (συνταξιοδοτικά, βαθμολογικά, ασφαλιστικά) των επιζώντων αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, αφού για τους περισσότερους αγωνιστές αυτά τα προβλήματα τα έχει λύσει ο χρόνος που δεν κάνει χάρη σε κανέναν.

Ομως, για μας τους εν ζωή αντιστασιακούς το βασικό πρόβλημα, όπως υποθέτω, δεν είναι αυτό που υπονοεί η παραπάνω φράση, αλλά η διαστρέβλωση και η παραχάραξη της ιστορίας αυτής της περιόδου. Είναι το γεγονός ότι 60 χρόνια από τότε, δεν κατορθώσαμε, λόγω της αντίδρασης που προβάλλει η άρχουσα τάξη, να μπει η αληθινή ιστορία της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ στο μάθημα της ιστορίας της δημόσιας εκπαίδευσης. Αυτή η αντίδραση των κρατούντων είναι ευεξήγητη, αφού η περίοδος της Εθνικής Αντίστασης ταυτίζεται σχεδόν με τη δράση του ΚΚΕ, ενώ οι πρόγονοι όλων αυτών που κυβέρνησαν τη χώρα μας από το 1945 μέχρι σήμερα ήταν απόντες στον αγώνα κατά των κατακτητών και μάλιστα μερικοί από αυτούς συνεργάστηκαν με διάφορους τρόπους μαζί τους.

Αφού, λοιπόν, η ιστορία του Κόμματός μας ταυτίζεται με την ιστορία της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού, όταν το Κόμμα τιμά την Εθνική Αντίσταση και το Δημοκρατικό Στρατό, τιμά τη δική του ιστορία και όχι εμάς τους επιζώντες αγωνιστές που στο κάτω - κάτω όλοι είμαστε μέλη ή οπαδοί του.

Μα θα μου πείτε, αυτό δεν κάνει το Κόμμα; Υπάρχει εκδήλωση των αντιστασιακών που να μην έρθει το Κόμμα και η ΚΝΕ για να χαιρετίσουν;

Τι παραπάνω ζητάτε από το Κόμμα;

Αγαπητοί σύντροφοι. Το τελευταίο που έχουν ανάγκη οι αντιστασιακοί είναι οι επετειακοί λόγοι. Από τους πεντακόσιους ή χίλιους αγωνιστές που μαζευόμαστε στις εκδηλώσεις μας, ή τους 6.000 που μαζεύτηκαν πριν από 20 μέρες στο Γοργοπόταμο, οι μισοί τουλάχιστον μπορούν να γράψουν λόγους εξίσου καλούς με αυτούς που μας διαβάζουν οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ ή της ΚΝΕ. Και αν μας ακούτε να σπάμε τα χέρια μας από τα παλαμάκια στο τέλος του λόγου, δεν είναι για το λόγο που ακούσαμε αλλά οφείλεται στο ότι ο ομιλητής αντιπροσωπεύει το ΚΚΕ ή την ΚΝΕ. Εκείνο που θέλουμε εμείς είναι η ζωντανή παρουσία του Κόμματος και της Νεολαίας του, της ΚΝΕ, και όχι λόγους, όσο καλογραμμένοι και αν είναι.

Εμείς οι αντιστασιακοί που κάθε χρόνο κατακλύζουμε το Φεστιβάλ της ΚΝΕ περιμένουμε πάντα με ανυπομονησία να ζήσουμε μια συγκεκριμένη στιγμή. Τη στιγμή λίγο πριν τις ομιλίες, που εκατοντάδες νεολαίοι με τις κόκκινες σημαίες και συνθήματα, εισβάλλουν στην πλατεία και τη γεμίζουν νιάτα. Εκείνη την ώρα τα μάτια των περισσότερων από μας είναι υγρά, γιατί βλέπουμε ότι ο δικός μας αγώνας που στόχος του ήταν η ανατροπή του καπιταλισμού και η οικοδόμηση του κομμουνισμού, συνεχίζεται με τους ίδιους στόχους από το Κόμμα μας και από την κόκκινη νεολαία του.

Σύντροφοι, εμείς κάθε χρόνο γιορτάζουμε κάποιες επετείους, τιμώντας ξεχωριστές στιγμές της Εθνικής μας Αντίστασης όπως την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου στις 25 Νοέμβρη, την ίδρυση της ΕΠΟΝ στις 23 Φλεβάρη, την ίδρυση του ΕΑΜ στις 27 Σεπτέμβρη, τη συντριβή του φασισμού στις 9 Μάη, την απελευθέρωση της Αθήνας στις 12 Οκτώβρη και άλλες. Το κακό είναι ότι αυτές τις επετείους τις γιορτάζουμε σχεδόν μόνοι μας, χωρίς τη ζωντανή παρουσία του Κόμματος και της Νεολαίας μας. Σαν να είναι κάτι που αφορά μόνον εμάς.

Στην Καισαριανή την επέτειο της εκτέλεσης των 200, το Κόμμα τη γιόρτασε χωριστά. Ετσι τη μια Κυριακή το Σκοπευτήριο γέμισε με κόκκινες σημαίες και νεολαία γιατί τη γιορτή την είχε οργανώσει το Κόμμα, ενώ την άλλη Κυριακή που τη γιορτή οργάνωσε η ΠΕΑΕΑ με το Δήμαρχο, όπως κάθε χρόνο, το Σκοπευτήριο γέμισε με γέροντες και τις πικέτες με τα ονόματα των εκτελεσμένων τις κουβάλησαν τα φορτηγά του δήμου γιατί δεν υπήρχαν νεολαίοι.

Στις 27 Σεπτέμβρη, επέτειο του ΕΑΜ, τα γηρατειά γέμισαν τα Προπύλαια, όμως οι νεότεροι ήταν ελάχιστοι, παρ' όλο ότι η κεντρική ομιλία έγινε από το σ. Κωτσαντή της ΚΕ του ΚΚΕ και από την ΚΝΕ έγινε χαιρετισμός.

Χαμόγελα ικανοποίησης άνθισαν στα χείλια μας όταν η ΚΟΑ με μια μαχητική της ανακοίνωση, αφού καυτηρίασε την προκλητική ανακοίνωση του Νομάρχη Αθηνών ότι στο εξής θα μας απαγορεύσει να γιορτάσουμε χωριστά από την κυβέρνηση και τη Δήμαρχο την απελευθέρωση της Αθήνας, αποφάσισε να γιορτάσει μαζί μας, στις 16 Οκτώβρη την επέτειο. Ομως στη συγκέντρωση και στην κατάθεση στεφανιών που έγινε στον Αγνωστο Στρατιώτη, οι νεότεροι σύντροφοι ήταν ελάχιστοι.

Ομως δε θα πρέπει να νομιστεί ότι ζω στα σύννεφα και ότι δε βλέπω ποια είναι τα κύρια καθήκοντα του Κόμματος αυτή τη στιγμή και ζητάω να τα παρατήσει όλα και να τρέχουν τα κομματικά μέλη στις εκδηλώσεις των αντιστασιακών. Είμαι ενεργό μέλος του Κόμματος και προσπαθώ μέσα από την ΚΟΒ που ανήκω, να προσφέρω στο Κόμμα, ό,τι μπορώ, λαμβανομένης υπόψη και της ηλικίας μου που συμπλήρωσε τα 76 της χρόνια. Πιστεύω όμως ότι το Κόμμα παράλληλα με τους βασικούς του αγώνες πρέπει να προβάλλει την ιστορία του και ιδιαίτερα τη δεκαετία της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ, δηλαδή 1940 - 1950, γιατί μέσα από αυτή την προβολή, αφ' ενός θα διαφωτίσει το λαό και αφ' ετέρου ατσαλώνει τα μέλη του και τα διαπαιδαγωγεί στο πνεύμα εκείνων των χρόνων.

Στα τελευταία χρόνια, οι αντιστασιακές οργανώσεις σε συνεργασία με το Κόμμα έχουν ιδρύσει τον Πολιτιστικό Σύλλογο Απογόνων και Φίλων της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας με σημαντική έως τώρα δράση. Αλλά αυτό δε φτάνει. Το κόμμα έχει χρεώσει συντρόφους για να δουλέψουν στο σύλλογο αυτό. Ομως, η προβολή της Εθνικής Αντίστασης δεν μπορεί να γίνει μόνο με «χρεώσεις», αλλά είναι υπόθεση όλου του Κόμματος. Εμείς οι εναπομείναντες αντιστασιακοί φεύγουμε για το ΠΟΥΘΕΝΑ με τέτοιους ρυθμούς που σε 15 ή 20 χρόνια δε θα υπάρχει κανένας από μας. Το Κόμμα όμως θα υπάρχει όχι μόνο για 20 χρόνια αλλά για πάρα πολλές δεκαετίες, ίσως και για αιώνες και η προβολή της ιστορίας της δράσης του μέσα στην Εθνική Αντίσταση και το ΔΣΕ, που κατά τη γνώμη μου είναι το πιο ηρωικό κομμάτι της ιστορίας του, νομίζω ότι είναι υποχρέωση αποκλειστικά δική του.

Συντροφικά

Μαντάς Γεώργιος

ΚΟΒ Αμπελοκήπων