Ακόμη μετρούν νεκρούς στις παραθαλάσσιες περιοχές του Ινδικού ωκεανού, από την Ινδονησία και την Ταϊλάνδη, μέχρι τη Σρι Λάνκα και την Ινδία, ακόμη και στη Σομαλία, στις ανατολικές ακτές της Αφρικής. Κι όπως όλα δείχνουν, η μεγάλη πλειοψηφία των δεκάδων χιλιάδων ανθρώπινων ζωών, που χάθηκαν, βρήκε το θάνατο από το φονικό μετασεισμικό θαλάσσιο κύμα, που σάρωσε την ευρύτερη περιοχή, έως και 2 ώρες, μετά το φονικό σεισμό των 8,9 R. Χρονική απόσταση, η οποία καταδείχνει και τις δυνατότητες, που υπήρχαν για να σωθούν χιλιάδες ανθρώπινες ζωές. Δεν υπήρχαν, όμως, τα αναγκαία συστήματα έγκαιρης προειδοποίησης και σχέδια εκκένωσης των παραλιακών περιοχών. Ούτε η ανάλογη προετοιμασία και εκπαίδευση των αντίστοιχων πληθυσμών.

Αυτό είναι το σοβαρότερο και πλέον τραγικό δίδαγμα της τεράστιας καταστροφής, που έπληξε τις χώρες του Ινδικού ωκεανού. Ενα δίδαγμα, που έχει μεγάλη αξία και για τη δική μας χώρα, καθώς δεν είναι λίγες οι φορές της εμφάνισης σεισμικών παλιρροϊκών κυμάτων στις ελληνικές θάλασσες. «Δυστυχώς, αν και η χώρα μας διαθέτει μεγάλη ακτογραμμή, δεν έχει γίνει η παραμικρή πρόβλεψη για το πώς θα αντιμετωπιστεί ένα παρόμοιο πρόβλημα», σημείωσε προχτές ο σεισμολόγος κ. Παπαζάχος. Ετσι θα συνεχίσουμε;