Ισχυρίζονται κάποιοι, ότι τα πρόσφατα φαινόμενα μόλυνσης ή νόθευσης τροφίμων είναι μεμονωμένα και η μεγιστοποίησή τους στην καθημερινή επικαιρότητα είναι τεχνητή, οφειλόμενη αποκλειστικά και μόνον στην... υστερική μετάδοσή τους από τις τηλεοπτικές οθόνες. Και σε ό,τι αφορά στο τελευταίο δεν έχουν και πολύ άδικο. Σε ό,τι αφορά, όμως, στα υπόλοιπα, ας μας επιτρέψουν να έχουμε διαφορετική γνώμη.

Η αλήθεια είναι, ότι το μεγάλο μέρος της παραγωγής, συσκευασίας και διακίνησης των τροφίμων ελέγχεται από μεγάλες ή πολύ μεγάλες επιχειρήσεις. Γεγονός είναι, επίσης, ότι η μεγιστοποίηση της κερδοφορίας αποτελεί τον αδιαμφισβήτητα πρώτο - αν όχι το μοναδικό - στόχο των επιχειρήσεων αυτών και, πάντως, αξιολογείται σε ασύγκριτα υψηλότερη θέση από τη δημόσια υγεία. Και μπορεί, να έρχονται στο φως της δημοσιότητας σχετικά λίγα περιστατικά διατροφικής μόλυνσης, αλλά υπάρχει πλήθος άλλων στοιχείων, που αμφισβητούν έντονα τις σχετικές διαβεβαιώσεις αρμοδίων και μη. Εάν πράγματι έτσι έχουν τα πράγματα, για παράδειγμα, γιατί επιβάλλουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες και, μάλιστα, διά ροπάλου, σιγή τάφου σε όσους απασχολούνται στα τμήματα ελέγχου ποιότητας και ασφάλειας των προϊόντων τους; Τέλος, είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός, επίσης, ότι ο κρατικός έλεγχος της υγιεινής και ασφάλειας των τροφίμων είναι ουσιαστικά ανύπαρκτος.

Δυστυχώς, για όσους επιχειρούν να καθησυχάσουν την κοινή γνώμη, όλα τα προηγούμενα μόνο την ανησυχία των εργαζομένων γεννούν και αναπαράγουν σε όλο και μεγαλύτερη έκταση.