Δεν περνά μέρα που τα λαϊκά δικαιώματα, κατακτημένες με αίμα ελευθερίες, η ίδια η δυνατότητα των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων να ζουν αξιοπρεπώς, να μη δέχονται και ένα ηχηρό ράπισμα. Βαθιά αντιλαϊκή η πολιτική που με προσήλωση εφαρμόζει και η κυβέρνηση της ΝΔ, πιάνοντας το νήμα από εκεί ακριβώς που το άφησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Από κοντά μύριοι όσοι θιασώτες του δήθεν ευρωμονόδρομου να επαναλαμβάνουν μονότονα πως ο λαός μας πρέπει να σφίξει κι άλλο το ζωνάρι, μέχρι ασφυξίας.

Η αγανάκτηση συσσωρεύεται. Ομως δεν αρκεί. Στις σημερινές συνθήκες είναι πλέον επιτακτικά αναγκαίο οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι επαγγελματοβιοτέχνες και όλοι όσοι θίγονται από την πραγματικότητα που διαμορφώνεται, να αρχίσουν να πορεύονται στο μονόδρομο που υποδεικνύουν τα δικά τους συμφέροντα, οι δικές τους σύγχρονες ανάγκες. Στο μονόδρομο που υποδεικνύει το γεγονός ότι αν σήμερα τα πράγματα είναι άσχημα, αύριο θα είναι ακόμα χειρότερα. Ολοι αυτοί έχουν μόνο μια επιλογή: Να συμβάλουν καθοριστικά στην ανασύνταξη ενός μαζικού ενωτικού κινήματος, στηριγμένου στην κοινωνική συμμαχία, στην αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή στρατηγική. Ενός κινήματος με κύριο χαρακτηριστικό τη διεκδίκηση των σύγχρονων πραγματικών αναγκών τους, μακριά από τη λογική των μειωμένων απαιτήσεων.

Κανείς δεν μπορεί πλέον να κλείνει τα μάτια, γιατί όταν τα βλέφαρα ξανανοίξουν, τα προβλήματα θα είναι εκεί, ακόμα μεγαλύτερα, μαζί και η απόγνωση στην οποία οδηγούν την εργατική λαϊκή οικογένεια. Η ανάγκη ανασύνταξης του κινήματος αναφέρεται στο τώρα και όχι στο απώτερο μέλλον, όπως και η ανάγκη ο αγώνας του να αποκτήσει πολιτικό βάθος, ώστε να είναι αποτελεσματικός, να φωτίζει την προοπτική. Χώρος για αυταπάτες δεν υπάρχει πλέον. Βαθιά ταξική υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου η πολιτική που ασκείται, ταξική οφείλει να είναι και η απάντηση των εργαζομένων με συνειδητή απόρριψη της πολιτικής της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Να τους απορρίψουν ως φύση και θέση εκπροσώπους και υπηρέτες των συμφερόντων της πλουτοκρατίας και γι' αυτό υπονομευτές των δικών τους συμφερόντων.

Οι δικοί τους στόχοι είναι όχι απλά ξένοι, αλλά και εχθρικοί προς τους στόχους που πρέπει να θέσουν οι εργαζόμενοι. Η έγνοια τους για την «ανταγωνιστικότητα της οικονομίας», για την «αναβάθμιση της Ελλάδας στην περιοχή και στην ευρωπαϊκή καπιταλιστική ενοποίηση», για την «αξιολόγηση της Παιδείας» κ.ά., μεταφράζονται σε απλά ελληνικά σε προγραφή των εργασιακών δικαιωμάτων, του δικαιώματος των παιδιών της λαϊκής οικογένειας στη μόρφωση, σε φαλκίδευση της ειρηνικής συνύπαρξης και ευημερίας των λαών της Βαλκανικής, ολόκληρης της Ευρώπης.

Οσο πιο γρήγορα η εργατική τάξη της χώρας μας και οι σύμμαχοί της πιστέψουν στη δύναμή τους και στη ρεαλιστικότητα της μόνης επιλογής που μπορούν να κάνουν από τη σκοπιά των δικών τους συμφερόντων, τόσο θα αναζωπυρώνεται η ελπίδα για μια προοπτική φιλολαϊκή. Στο χέρι τους είναι να δώσουν δυναμική στην πάλη, με αυτοπεποίθηση πως μπορούν, ανασυντάσσοντας το κίνημά τους και πολιτικοποιώντας τον αγώνα τους, και να ανακτήσουν το χαμένο έδαφος και να κατακτήσουν τα εδάφη που τους ανήκουν.