Κινητικότητα υπάρχει τις τελευταίες μέρες στο πρόβλημα της ονομασίας της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας, δεκατρία ολόκληρα χρόνια μετά τα εθνικιστικά συλλαλητήρια στη Θεσσαλονίκη. Οταν η τότε κυβέρνηση της ΝΔ, μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΝ και, βέβαια, την ηγεσία της Εκκλησίας, κραύγαζαν στην πλατεία Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης «η Μακεδονία είναι μία και ελληνική». Οταν όλοι μαζί λιθοβολούσαν το ΚΚΕ, το μόνο κόμμα, που διαφώνησε ανοιχτά, ξεκάθαρα και κατηγορηματικά με την τότε επιχείρηση εθνικιστικού παροξυσμού.

Τη στιγμή αυτή, βέβαια, παραμένει ανοιχτό το ενδεχόμενο μιας κάποιας επίλυσης του χρόνιου αυτού προβλήματος. Οπως, όμως, έλεγε το ΚΚΕ πριν από δεκατρία χρόνια και λέει και σήμερα, το θέμα του ονόματος είναι δευτερεύον. Αλλα είναι τα σοβαρά. Από την άποψη αυτή, δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός, ότι η προωθούμενη λύση έχει ως φορέα τις ΗΠΑ και εντάσσεται στους γενικότερους σχεδιασμούς και τις επιδιώξεις των τελευταίων στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων. «Διαπλέκεται» με το πρόβλημα του Κοσσυφοπεδίου και είχε, ως προϋπόθεση - όπως όλα δείχνουν - τη συμπαράταξη της ελληνικής κυβέρνησης στην προωθούμενη από τους Αμερικανούς ανεξαρτητοποίησή του. Η προωθούμενη λύση του ονόματος της ΠΓΔΜ, επομένως, είναι «σημαδεμένη» από τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στα Βαλκάνια, ανάμεσα στις ΗΠΑ και τις «μεγάλες» ευρωενωσιακές δυνάμεις, κύρια τη Γερμανία και τη Γαλλία. Οπως και απ' όλα όσα οι αντιθέσεις αυτές συνεπάγονται...