Γινότανε ο Τρικούπης πρωθυπουργός, κλαίγανε στην Κλαυθμώνος τα «παιδιά» του Κουμουνδούρου.

Ερχότανε ο Δεληγιάννης, κλαίγανε τα «παιδιά» του Τρικούπη.

Ξαναρχότανε ο Τρικούπης, πιάνανε το κλάμα τα «παιδιά» του Δεληγιάννη.

Μετά ήρθε Ζαΐμης. Γέμισε η Κλαυθμώνος με τα «παιδιά» του Θεοτόκη.

Ξανάρθε ο Θεοτόκης, αρχίσανε το κλάμα τα «παιδιά» του Ζαΐμη.

Ωσπου έφτασε ο «εθνάρχης», ο Βενιζέλος. Αλλά πόσο ψέματα είναι ότι σταμάτησε το «κλάμα». Γιατί εκτός από τη μονιμοποίηση των δημοσίων υπαλλήλων, ο «εθνάρχης» επέβαλε και το «ιδιώνυμο». Και να που δεν ήταν όλα τα «παιδιά»... καλά παιδιά.

Μετά ήρθε η δικτατορία του Πάγκαλου και μετά του Μεταξά. Εκεί να δεις «κλάμα». Εκεί να δεις «παιδιά» και «αποπαίδια».

Μετά ήταν τα μετεμφυλιακά. Και η χούντα. Κάθε «παιδί» και πιστοποιητικό φρονημάτων, κάθε «καλόπαιδο» και δελτίο νομιμοφροσύνης.

Στο ενδιάμεσο πέρασε ο γερο - Παπανδρέου. Ο «Γέρος της Δημοκρατίας»... Δική του η εγκύκλιος 1010 της 11/3/1965 για τον εξοβελισμό των «παλιόπαιδων», των μαθητών και των καθηγητών τους, που εμφορούντο από κομμουνιστικές ιδέες...

Κι ύστερα ήρθε η «δημοκρατία». Η... κανονική. «Γαλάζια παιδιά» και «πράσινα παιδιά». «Κένταυροι» και «πρασινοφρουροί». Οι απόγονοι της ΕΚΟΦ και τα φιντάνια της «κλαδικής». Εναλλάξ.

*

Η ιστορία συνεχίζεται... Με τα ίδια πάντα θύματα: τα παιδιά του ελληνικού λαού, τη συντριπτική δηλαδή πλειοψηφία, που ούτε «μπάρμπα στην Κορώνη» είχε ποτέ, ούτε «κατουρημένες ποδιές φίλησε».