Του ΣΤΑΘΗ από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Το «κλάμα», όμως, δε θέλει ανατροπή. Θέλει να κρύψει τον καημό του, καθώς ξανά και ξανά προσπαθεί να εξασφαλίσει ένα άλλοθι στον καπιταλισμό, για τον οποίο υπονοεί - το «κλάμα» - ότι μπορεί να υπάρχει και χωρίς κερδοσκοπία.

Κατανοητή η διάθεση «αντιπολίτευσης» από τους απολογητές αυτού του συστήματος, μόνο που τα περιθώρια στενεύουν διαρκώς.

Οι ίδιοι που κλαίγονται, δήθεν, για τα κερδοσκοπικά κέρδη των τραπεζών, είναι αυτοί που όπως χτες - επί ΠΑΣΟΚ - έτσι και σήμερα - επί ΝΔ - παρουσιάζουν ως προοδευτική εξέλιξη ό,τι μεγεθύνει την - επίσης νόμιμη - κλοπή της υπεραξίας που παράγουν οι εργάτες. Οι προωθούμενες νέες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις έχουν κοινό παρονομαστή με τις προηγούμενες και - όλως τυχαία - έχουν και κοινό εισηγητή. Ξεσχολισμένο εργατολόγο - «σοφό», που, όπως επί ΠΑΣΟΚ έτσι και επί ΝΔ, «προτείνει» ρυθμίσεις που θα συμβάλουν, δήθεν, στην αντιμετώπιση της μαύρης εργασίας. Επί Πρωτόπαππα, ο ισχυρισμός χρησιμοποιήθηκε για να πλασαριστεί η ενοικίαση εργατών. Σήμερα, για την «αναμόρφωση» της αγοράς εργασίας.

Είναι σαν τις αυξήσεις στα διόδια. Το ταμείο που τις εισπράττει κάθε φορά είναι ένα. Αλλά άλλοτε παρουσιάζονται ως οικολογικό μέτρο (αποθαρρύνει το ΙΧ, λένε) κι άλλοτε ως μέτρο προστασίας του δημόσιου ταμείου («ο ιδιώτης κατασκευαστής του δρόμου βάζει τα λεφτά του αντί για το Δημόσιο και έναντι παίρνει τα διόδια», το επιχείρημα).

Είναι διαγωνισμός για μια ενιαία, διαχρονικά αντιλαϊκή πολιτική. Μία πολιτική. Είτε το ΠΑΣΟΚ την εφάρμοζε χτες, είτε η ΝΔ σήμερα, ή ακόμα όταν πλευρές της παρουσιάζουν οι οπορτουνιστές ως σύγχρονη αριστερή διαχείριση, μία είναι η πολιτική. Που θεωρεί τις τράπεζες στήριγμα της ανάπτυξης, τις κατασκευαστικές παράγοντα της ανάπτυξης, τις ελαστικές σχέσεις στοιχείο που ενισχύει το θεοποιημένο ανταγωνισμό. Μία πολιτική είναι, που στην ΕΕ έχει και θεσμική κατοχύρωση. Τόσο μέσα από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, όσο και με το «ευρωσύνταγμα» που το ονομάζουν τώρα ευρωσυνθήκη. Αυτά που καταγγέλλονται ως πολιτική μιας κακιάς κυβέρνησης δεν είναι άλλα από την αποθέωση της μιας και ενιαίας πολιτικής υπέρ του κεφαλαίου.

Στον αντίποδα αυτής της πολιτικής θα βρεις θέσεις, όπως δρόμοι χωρίς διόδια, μισθοί ικανοί να θρέψουν την οικογένεια χωρίς την ανάγκη δανείων, 5ήμερο, 7ωρο, σύνταξη στα 50 και 55. Μόνο που αυτά δεν τα βρίσκεις στα ρεπορτάζ, που δήθεν καταγγέλλουν τις «ανάλγητες» πολιτικές. Γιατί είναι αιτήματα για το σήμερα, που, όμως, η ικανοποίησή τους προϋποθέτει ότι εκπαιδεύεις τον εργάτη σε μια διαφορετική αντίληψη. Σ' αυτήν που λέει πως δε χρωστάει τίποτα, του χρωστάνε τα πάντα. Μια αντίληψη που λέει πως ο εργάτης πρέπει μέσα και από την αγωνιστική ταξική διεκδίκησή του να έχει καθαρό πως είναι σε πόλεμο με τον αστό. Μια τέτοια αντίληψη στενεύει τα όρια να κάνει πολιτική ο αστός παρουσιαζόμενος ως αριστερός ή δεξιός, ώστε να εναλλάσσονται οι δυνάστες και να παραμένει ο ζυγός. Μια τέτοια αντίληψη, που φτάνει την κουβέντα αναγκαστικά ως το επίπεδο της εξουσίας, μεταφέρουν στις γειτονιές και τους χώρους δουλειάς δεκάδες μέλη και στελέχη του ΚΚΕ καθημερινά, αλλά αυτό το ρεπορτάζ δε θα το βρεις δίπλα στο «κλάμα» για τα κέρδη των τραπεζών που δήθεν θα μειωθούν αρκεί να υπάρξει μια «αριστερή» πολιτική.