Τι μεσολάβησε από την ημέρα (4.11.2004) που η κυβέρνηση των ΗΠΑ, περιφρονώντας επιδεικτικά τις "ελληνικές ευαισθησίες", αναγνώρισε την ΠΓΔΜ με τον όνομα "Μακεδονία", μέχρι την ημέρα (25.3.2005) που η Κοντολίζα Ράις υποδεχόμενη τον Π. Μολυβιάτη δήλωσε ότι "η Ελλάδα είναι ο φίλος των Ηνωμένων Πολιτειών στη ΝΑ Ευρώπη";

Με δεδομένο ότι η πρόταση του Μ. Νίμιτς φέρει τη σφραγίδα των ΗΠΑ, το επόμενο ερώτημα που τίθεται είναι για ποιους λόγους οι Αμερικανοί "αναδιπλώνονται" και ευνοούν μια συμβιβαστική πρόταση που να είναι "κοινής αποδοχής" για την ονομασία της ΠΓΔΜ; Οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα πρέπει να αναζητηθούν στη στάση της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία με πολύ κόπο είναι αλήθεια κέρδισε τα εύσημα της Κ. Ράις για τον πολυπόθητο ρόλο στα Βαλκάνια. Η κυβέρνηση της ΝΔ αμέσως μετά το "χαστούκι" Μπους για την ονομασία της ΠΓΔΜ έκανε μια "ρεαλιστική στροφή", προσαρμόζοντας την πολιτική στις αμερικανικές επιδιώξεις στην περιοχή. Αλμα στην κατεύθυνση αυτή αποτελεί η εγκατάλειψη της "πάγιας" θέσης της ΝΔ για μη αλλαγή συνόρων στα Βαλκάνια, η οποία βρήκε εφαρμογή στην υποστήριξη της ανεξαρτητοποίησης του Κοσσόβου, θέση που προωθούν οι ΗΠΑ. Χρειάστηκε μάλιστα ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής να δώσει έμπρακτα δείγματα γραφής "περιοδεύοντας" σε Βελιγράδι και Πρίστινα προκειμένου να μεταφέρει το μήνυμα στους Σέρβους ότι «δεν μπορεί να υπάρξει επιστροφή στην κατάσταση πριν από το 1999»... Ολες οι ενδείξεις συνηγορούν ότι οι ΗΠΑ έχουν επιλέξει να χρησιμοποιήσουν την πρόθυμη ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να υλοποιήσουν τα σχέδιά τους στα «Δυτικά Βαλκάνια».

Η κυβέρνηση της ΝΔ από την πλευρά της πιστεύει ότι μέσα από αυτή την ενσωμάτωση στα αμερικανικά σχέδια θα μπορέσει να της ανατεθεί κάποιος "πρωταγωνιστικός ρόλος", που είναι ο μύχιος πόθος της εγχώριας άρχουσας τάξης για να πάρει μεγαλύτερο μερίδιο από το πλιάτσικο στην περιοχή. Το πρόβλημα είναι ότι το "παιχνίδι" των ΗΠΑ στην περιοχή μπορεί αύριο να αλλάξει, όπως και τα πιόνια τους...