«Της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν... ρόδο μου, ρόδο αμάραντο». «Αρνιέμαι να με κάνουν ό,τι θέλουν...».

Οι παιδικές μελωδικές φωνές της χορωδίας του Δημήτρη Τυπάλδου, υμνώντας μέσα από τους στίχους των Ελύτη, Ρίτσου, τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη τους αγώνες της εργατικής τάξης και ολόκληρου του λαού, «ανοίγουν» την εκδήλωση, ηλεκτρίζοντας την ατμόσφαιρα. Το κατάμεστο Εθνικό Κλειστό Γυμναστήριο Πειραιά «Πέτρος Καπαγέρωφ» («Παπαστράτειο») «σιγοτραγουδά» μαζί με τα παιδιά. Το κόκκινο χρώμα της ελπίδας κυριαρχεί παντού. Ηταν ένα ξεχωριστό βράδυ αυτό του περασμένου Σαββάτου 14 του Μάη. Ηταν μια ξεχωριστή εκδήλωση αυτή που διοργάνωσε η Κομματική Οργάνωση Πειραιά του ΚΚΕ, τιμώντας την Εργατική Πρωτομαγιά και τα 60 χρόνια της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών. Στις κερκίδες του «Παπαστράτειου» συναντήθηκαν οι υψωμένες γροθιές της νέας βάρδιας της εργατικής τάξης, με τις γροθιές τις ροζιασμένες από τη δουλιά και τις πολύχρονες ταξικές μάχες, ενάντια στο φασισμό και στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, των πρωτοπόρων αγωνιστών. Δεν ήταν μόνο μια εκδήλωση για «να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλιοί». Ηταν μια υπόσχεση για τη συνέχιση του αγώνα μέχρι τη νίκη, που τη σφράγισε το σύνθημα: «Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός, είναι ο νέος κόσμος ο σοσιαλισμός».

Την παιδική χορωδία διαδέχεται το ιστορικό από τον πρώτο αγωνιστικό γιορτασμό της Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα, το 1893, μέχρι αυτή της 11ης του Μάη του 2005, με ταυτόχρονη προβολή «σλάιντ», αλλά και ντοκουμέντων, όπως τα κατέγραψαν οι δημοσιογραφικές κάμερες. Πλήθος οι ηρωικές σελίδες που έγραψε το εργατικό κίνημα της Ελλάδας, με κορυφαίες αυτές του Μάη του 1936, του 1944 με τους 200 κομμουνιστές, τα παλικάρια, που εκτελέστηκαν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Αμέτρητες συνολικά οι λαμπρές σελίδες που έχει γράψει η εργατική τάξη της Ελλάδας από τότε μέχρι σήμερα, πλούσια παρακαταθήκη για τις νεότερες γενιές.

Ξεχωριστή στιγμή της εκδήλωσης ήταν η ομιλία του Μάκη Μαΐλη, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, που αποτέλεσε φόρο τιμής στα 60 χρόνια Αντιφασιστικής Νίκης, στην εποποιία της Σοβιετικής Ενωσης σε αυτή τη νίκη των λαών, στον καθοριστικό ρόλο του ΚΚΕ και στα χιλιάδες παιδιά του που έδωσε σε αυτό τον αγώνα, αλλά και του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Ανέδειξε την υπεροχή του σοσιαλιστικού συστήματος απέναντι στο βάρβαρο, σάπιο, εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα, τονίζοντας: «Βασικό δίδαγμα από τα πολλά που προσφέρει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είναι τούτο: Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος και ας φαίνεται ότι είναι πανίσχυρος».

Ειδική ήταν η αναφορά που ακολούθησε στα αντιφασιστικά κινήματα τα οποία αναπτύχθηκαν με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές, σε Γιουγκοσλαβία, Βουλγαρία, Γαλλία, Ιταλία και, βέβαια, στη Σοβιετική Ενωση, που συνοδεύτηκε επίσης με προβολή «σλάιντ» και αποσπασμάτων από ιστορικά ντοκιμαντέρ, όπου αποτύπωσαν τις ιστορικές στιγμές των κινημάτων αυτών με ξεχωριστή στιγμή αυτή κατά την οποία η κόκκινη σημαία της Σοβιετικής Ενωσης υψώνεται στο Ράιχσταγκ.

Η εκδήλωση έκλεισε και πάλι με τα μελοποιημένα ποιήματα των Ρίτσου, Ελύτη, αλλά και Ναζίμ Χικμέτ, από τους μεγάλους Ελληνες μουσικοσυνθέτες, τα οποία τραγούδησαν η Μαρία Δημητριάδη και ο Μανώλης Ανδρουλιδάκης.

Ο Μ. Μαΐλης στη διάρκεια της ομιλίας του επισήμανε: «Η συμπλήρωση 60 χρόνων από τη μεγάλη νίκη των λαών κατά του φασιστικού ιμπεριαλισμού ανέδειξε ακόμη πιο έντονα - και δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά - τη σκληρή ιδεολογική πάλη που διεξάγεται για το ιστορικό παρελθόν, ειδικότερα για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Με αφορμή αυτό θέλουμε να υπογραμμίσουμε την ευθύνη όλων μας στην υπεράσπιση της ιστορικής αλήθειας. Θέλουμε ιδιαίτερα να υπογραμμίσουμε την ευθύνη των δασκάλων της βασικής, της μέσης και της ανώτατης εκπαίδευσης. Εχουν χρέος να μην αφήνουν τις νέες γενιές ανυπεράσπιστες. Θα τιμήσουν την πνευματική τους υπόσταση όταν θα υψώσουν το ανάστημα για να υπερασπίσουν την ιστορική αλήθεια. Οταν θα απειθαρχούν και δε θα διδάσκουν ως αληθινά εκείνα που λένε τα βιβλία του υπουργείου Παιδείας, αλλά θα αποκαλύπτουν το ψέμα και θα διδάσκουν αυτό που έγινε!

Εχει ξεκινήσει, μαζί με διώξεις κομμουνιστών, μια πιο συντονισμένη επίθεση κατά του κομμουνιστικού κινήματος και των λαών. Δεν είναι μόνο ο χοντροκομμένος αντικομμουνισμός, που βάζει στο ίδιο τσουβάλι τον κομμουνισμό και τον φασισμό, τον Στάλιν με τον Χίτλερ. Δεν είναι μόνο τα ξεδιάντροπα, όπως αυτό της εφημερίδας "ΤΟ ΒΗΜΑ", ότι "Μια στις πέντε Γερμανίδες στη "σοβιετική ζώνη" έπεσε τότε θύμα βιασμού"!! Υπάρχουν και τα εκλεπτυσμένα, που έχουν τον ίδιο στόχο: Την υπεράσπιση του καπιταλισμού και τη μεγαλύτερη θωράκισή του, μέσα από την παραχάραξη της Ιστορίας και μέσα από ισχυρισμούς σαν κι αυτόν: Από πού ξεπήδησε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος; Τον τροφοδότησαν οι μειονοτικοί εθνικιστικοί ανταγωνισμοί, όπως τροφοδότησαν τους πολέμους και στη Γιουγκοσλαβία οι εθνικιστικές διαμάχες μετά το 1990; Και παραπέρα: Σήμερα, μετά τα γεγονότα του 1989-'91, πρέπει να δούμε τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δίχως "ιδεολογικές παρωπίδες".

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος βγήκε από την κοιλιά του καπιταλισμού. Δεν τον προκάλεσαν μόνο οι Γερμανία - Ιαπωνία - Ιταλία, αλλά και οι λεγόμενες δημοκρατίες των ΗΠΑ - Γαλλίας - Βρετανίας. Οπως τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έτσι και τον Β΄ τον έθρεψαν οι αντιθέσεις τους για το ξαναμοίρασμα του κόσμου.

Δε χωρά η παραμικρή αμφιβολία για το ποιος σήκωσε το κύριο βάρος αυτού του τιτάνιου αγώνα. Οι αριθμοί στα μεγέθη και στις απώλειες είναι καταλυτικοί. Στη μεγάλη νίκη των λαών ήταν καθοριστική η συμβολή της Σοβιετικής Ενωσης.

Θέλουμε ωστόσο να υπογραμμίσουμε ότι μόνη της η αναγνώριση της συμβολής της Σοβιετικής Ενωσης αποτελεί τη μισή αλήθεια. Αυτήν υποχρεώνονται και αντικομμουνιστές ακόμη να την αναγνωρίσουν, γιατί είναι πράγμα που βγάζει μάτι. Το έκανε και η κυβέρνηση Πούτιν. Γιατί δεν μπορείς να παραγνωρίσεις μια κοινωνία, όπως η ρωσική, που εκατομμύρια μαχητές του πολέμου και πολλά ακόμη εκατομμύρια, απόγονοι των μαχητών, έχουν καταγράψει βαθιά στην καρδιά τους την εποποιία του σοβιετικού λαού.

Δε φτάνει να αναγνωρίζεται η συμβολή της Σοβιετικής Ενωσης, πολύ περισσότερο και όταν σήμερα αυτή η τιμητική αναγνώριση, όπως στη Ρωσία, αξιοποιείται ως ελιγμός παραπλάνησης και ενσωμάτωσης του λαού. Τιμούν το παρελθόν, για να θάψουν το παρόν! Αλλιώς: Τιμούν τη συμβολή της ΕΣΣΔ, την οποία γκρέμισαν, για να γίνει εύπεπτη η καπιταλιστική παλινόρθωση...

Το βασικό θέμα βρίσκεται στο εξής: Πώς έγινε δυνατή αυτή η εποποιία της Σοβιετικής Ενωσης; Πώς μία χώρα καθυστερημένη και με καταστροφές από τους πολέμους, μπόρεσε μέσα σε 15 χρόνια, από το 1926 ουσιαστικά μέχρι το 1941, που δέχτηκε την επίθεση της Γερμανίας, να γίνει μια μεγάλη δύναμη, ικανή να συντρίψει τη γερμανική στρατιωτική μηχανή, που ήταν η πιο τέλεια στην εποχή της;

Αυτό το γεγονός αποκρύπτεται. Και αποκρύπτεται, γιατί τούτη τη δυνατότητα η Σοβιετική Ενωση την κατάκτησε χάρη στο γεγονός ότι τα μέσα παραγωγής είχαν κοινωνικοποιηθεί από τη σοβιετική εργατική εξουσία. Την απέκτησε χάρη στον πανεθνικό κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, που παρέχει τεράστια πλεονεκτήματα για το λαό. Την απέκτησε χάρη στην οργανωμένη συλλογική δράση εκατομμυρίων εργατών, αγροτών, διανοουμένων, που στέκονταν δίπλα στον Κόκκινο Στρατό, ως παρτιζάνοι και ως παραγωγοί. Και, βεβαίως, χάρη στο γεγονός ότι μπροστά σε όλα τα παραπάνω υπήρχε και δρούσε η επαναστατική πρωτοπορία, το ηρωικό Κομμουνιστικό Κόμμα των Μπολσεβίκων.

Και πρέπει να υπογραμμίσουμε άλλη μια πλευρά: Οτι τα πολλά που έγιναν σε τόσο λίγα χρόνια, δεν έγιναν σε συνθήκες ιδεώδεις, αλλά σε συνθήκες καπιταλιστικής περικύκλωσης, εμπάργκο, επεμβάσεων, εσωτερικής υπονόμευσης, αποβολής της Σοβιετικής Ενωσης από την Κοινωνία των Εθνών, αλλά και μέσα στις τεράστιες δυσκολίες και στα προβλήματα που γεννούσε η πρωτόγνωρη προσπάθεια να ανοίξει ένας νέος δρόμος για την ανθρωπότητα, ο σοσιαλιστικός, για τον οποίο δεν υπήρχαν και ούτε μπορούσε να υπάρχουν έτοιμες συνταγές.

Ο καθοριστικός ρόλος του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος στη μεγάλη νίκη των λαών δε μας οδηγεί, δεν πρέπει να μας οδηγεί στην παραγνώριση της ανάγκης να μαθαίνουμε, να κρίνουμε, να διδασκόμαστε.

Δίχως έπαρση, μακριά από τη λαθολογία και το μηδενισμό, αλλά και δίχως να εξωραΐζουμε τα πράγματα, γιατί ο εξωραϊσμός οδηγεί στον ιδεολογικό παροπλισμό, προσπαθούμε ως Κόμμα να συμβάλουμε στο διεθνή προβληματισμό των κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών. Προσπαθούμε να βγάλουμε συμπεράσματα, όχι για να καταδικάσουμε, και πάλι μακριά από εμάς αυτό, αλλά για να βοηθήσουμε ως Κόμμα το λαϊκό κίνημα σήμερα. Για να απλωθεί η κομμουνιστική ιδεολογία. Αυτήν έχει ανάγκη η εργατική τάξη, ο λαός, και όχι κάποια δήθεν σύγχρονη ευρωπαϊκή. Αυτή η ιδεολογία μπορεί να αντιμετωπίσει μέχρι τη ρίζα τον ιμπεριαλισμό κάθε μορφής. Η πρόταση του ΚΚΕ στο λαό για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία είναι βέβαιο ότι βοηθιέται να συνειδητοποιηθεί βαθύτερα όταν τροφοδοτείται από προβληματισμό που πατά και στο έδαφος της θετικής και αρνητικής ιστορικής πείρας.

Θεμελιακό ζήτημα αποτελεί η ανάγκη να υπάρχει Κομμουνιστικό Κόμμα με αυτοτελή πολιτική γραμμή, ισχυρό, πραγματική πρωτοπορία της εργατικής τάξης, ικανό να διαμορφώνει συμμαχίες με όσους έχουν συμφέρον να συσπειρωθούν και να δράσουν στη βάση ενός Προγράμματος που χτυπά την καρδιά της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας. Κόμμα που έχει ισχυρό μέτωπο κατά των απόψεων που εξ αντικειμένου σιγοντάρουν την ιμπεριαλιστική κυριαρχία, κάνοντας λόγο για έναν "ανθρώπινο καπιταλισμό", για "έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός", αλλά που τέτοιο κόσμο δε θεωρούν τον σοσιαλιστικό.

Χρειάζεται Κόμμα και συμμαχία που δε χάνουν ούτε στιγμή από μπροστά τους το στόχο. Κόμμα που έχει μόνιμο μέλημά του τη συσπείρωση δυνάμεων, έστω και σε επιμέρους μέτωπα, όταν δεν είναι ακόμη δυνατό να πάρει η συσπείρωση γενικότερο εύρος. Αυτή η γραμμή ανταποκρίνεται στα λαϊκά συμφέροντα και δικαιώματα. Σε αυτή τη γραμμή μπορεί ο εργαζόμενος κόσμος να αποσπά και κατακτήσεις, μέχρι να κατορθώσει η συμμαχία του να φτάσει στην κατάκτηση της εξουσίας».