Γκριζωπός είναι ο ουρανός. Γελαστά όμως ακτινοβολούν τα πρόσωπα κι οι μελωδίες από το φορτηγάκι της ΕΕΔΥΕ ηχούν στον γνώριμο αγωνιστικό ρυθμό. Τα βήματά μας πατούν γερά. Αυτό το κέφι δεν εξαρτάται από τις συγκυρίες. Τα δικά μας τα χαμόγελα πηγάζουν από το δίκιο του αγώνα μας. Μπλέκονται οι στίχοι των τραγουδιών με τα συνθήματα που βγαίνουν απ' τα χείλη μας. Λόγια όχι «ξύλινα», όπως λένε αυτοί που φοβούνται το νόημά τους. Αυτά τα λόγια κουβαλούν την ιστορία μας, τους αγώνες και τις προσδοκίες μας. Για ειρήνη, για λαϊκή προκοπή.

Είναι οι λαοί της Γης ολόκληρης που πορεύονται μαζί μας. Και σε κάθε βήμα, από τον Τύμβο έως το Σύνταγμα, ο νους φέρνει δίπλα τον Κουβανό εργάτη που αγωνίζεται για αυτοδιάθεση, τον Ιρακινό που θέλει να μεγαλώσει τα παιδιά του σε δημοκρατία αληθινή, τον Γιουγκοσλάβο που φρουρούς της πατρίδας του το ΝΑΤΟ όρισε ξένα στρατεύματα. Μαραθωνοδρόμοι της ειρήνης κι αυτοί όλοι, κοντά σε μας.

Δεν κάνουμε μνημόσυνα σήμερα. Περήφανοι τιμάμε τους νεκρούς μας, μέσα απ' τη μάχη ενάντια στους ιμπεριαλιστές. Δεν είναι η επέτειος των 42 χρόνων, από το πρωινό που ο Λαμπράκης «χάραξε» με τα βήματά του τη διαδρομή των 42 χιλιομέτρων που μας έφερε εδώ. Είναι η συνειδητή επιλογή: Να μην πέσει λεπτό η σκυτάλη της πάλης για έναν κόσμο όπου οι κόποι μας δε θα γεμίζουν μ' εφόδια τα οπλοστάσια των ιμπεριαλιστών, αλλά θα μένουν καρποί προόδου σ' εμάς τους ίδιους. Να την παραδώσουμε τη σκυτάλη αυτή στις γενιές που έρχονται. Με το κεφάλι ψηλά, παλικαρίσια.

Γύρω στις δέκα, πέφτουν οι πρώτες σταγόνες. Συνεχίζουμε. Διστακτικά, βγαίνουν έξω από τα θερμοκήπια και μας κοιτούν αγρεργάτες, μετανάστες. Μερικοί χειροκροτούν αυθόρμητα. Τραγουδάμε και για τη δική σας την ειρήνη. Καλούμε κι εσάς, εδώ που «είναι ένα φως αδελφικό, απλά τα χέρια και τα μάτια...» Και φωνάζουμε: «Αλληλεγγύη στην πάλη των λαών, κάτω η νέα τάξη των ιμπεριαλιστών». Τέσσερις ώρες αργότερα, πέφτουν σταγόνες πιο πυκνές και πιο χοντρές. Συνεχίζουμε. Αλλοι με ένα μπουκάλι νερό στο χέρι. Αλλοι με ένα σακίδιο στην πλάτη. Μέσα, δυο φρούτα, μερικά καρότα, δυο κομμάτια ψωμί και τυρί. Στην Παλλήνη, οι παρέες τα βάζουν στη μέση. Το γεύμα πρέπει να 'ναι ελαφρύ. Ο δρόμος που απομένει αρκετός.

Για μας είναι σαφές. Αλλη η «ειρήνη» που μας πασάρουν εκείνοι κι άλλη η ειρήνη που εμείς θέλουμε. Εκείνοι εξαγγέλλουν «εκδημοκρατισμό» και ξεκινούν βομβαρδισμούς. Ερημώνουν και λεηλατούν πατρίδες, για να επιβάλλουν τη μόνη «ελευθερία» που αναγνωρίζουν ως ιμπεριαλιστές: την ελευθερία των μονοπωλίων. Προσφέρουν στα παιδιά μας ...«μεροκάματα θανάτου». Πρώτα τα εκβιάζουν με την ανεργία που γεννά η πολιτική τους κι έπειτα τα στέλνει επαγγελματίες στρατιώτες σε ξένες πατρίδες. Σχεδιάζουν «αντιτρομοκρατικές σταυροφορίες» κι ο τρομοκράτης που καταδιώκουν, είναι αυτός που παλεύει ενάντια στην κυριαρχία τους. Ξέρουμε καλά: Η δική μας η ειρήνη θα εδραιωθεί, η εξουσία θα ανήκει στο λαό.

Δεν ξεχνάμε. Πριν από 60 χρόνια, όταν νικήσαμε το φασισμό, μας έλεγαν ότι τον πόλεμο τον έκαναν ένας - δυο... τρελοί. Και πώς αλλιώς... Πώς να ομολογήσουν την αλήθεια, ότι τους πολέμους τους φτιάχνουν εκείνοι, το ανθρώπινο αίμα το σκορπάνε αλόγιστα και κυνικά, μόνη τους έγνοια να μαζεύουν κέρδη.

Τον ιμπεριαλισμό δεν είναι εύκολο να τον πολεμάς. Στο διάβα μας υπάρχουν εκείνοι που κοιτούν απορημένοι. Ισως να αδιαφορούν, ίσως ακόμα να αγνοούν τι είναι η Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης. Ισως όμως και να 'ναι από όσους φοβούνται. Εχουμε πολλούς ακόμα να πείσουμε για τη δύναμή τους.

Τα 42 αυτά χιλιόμετρα δεν ήταν ούτε η αρχή, ούτε και το τέλος της «διαδρομής» μας. Και τα 50 χρόνια δράσης της ΕΕΔΥΕ είναι πείρα πολύτιμη για τους αγώνες που ξημερώνουν. Από σήμερα κιόλας. Στο γιαπί, στην πύλη του εργοστασίου, στο σχολείο, στη γειτονιά και στο πανεπιστήμιο. Κι ο τροχός θα γυρίσει κι ας θέλει δουλιά πολλή. Κι οι ιμπεριαλιστές - φονιάδες των λαών θα πάρουν απάντηση, «μ' ενότητα κι αγώνα»...