«Σε μονάδα χορήγησης βουπρενορφίνης του ΟΚΑΝΑ στη Λάρισα, τη χορηγία την είχαν αναλάβει νοσηλευτές, καθώς δεν υπήρχε ούτε ένας γιατρός». «Απ' τα 1.600 άτομα που βρίσκονται στα προγράμματα συντήρησης, μόλις τα 10 - 15 φτάνουν στη Μονάδα Κοινωνικής Επανένταξης». «Για τις 5 Μονάδες Υποκατάστασης στην Αθήνα αναλογεί μόνο μια Μονάδα Κοινωνικής Επανένταξης και καμία για τις 3 Μονάδες στη Θεσσαλονίκη». Τα παραπάνω ειπώθηκαν σε πρόσφατη συνέντευξη Τύπου από τους εργαζόμενους στον ΟΚΑΝΑ και δεν αφήνουν περιθώρια για παρεξηγήσεις: Η θεραπεία υπονομεύεται, η συντήρηση ενισχύεται.

Ωστόσο, η «Αυγή», ή δεν άκουσε τα λεγόμενα των εργαζομένων ή έδωσε τη δική της ερμηνεία στα γεγονότα. Εξάλλου δεν είναι η πρώτη φορά που η «Αυγή» ταυτίζεται με την ηθική και την πολιτική των κυρίαρχων τάξεων στο θέμα των ναρκωτικών. Και προφανώς αγνοεί ότι η πρώτη υπουργική απόφαση (επί Κρεμαστινού), για την αρχική λειτουργία των μονάδων χορήγησης υποκαταστάτων προέβλεπε ως τελικό στόχο την απεξάρτηση. Ομως, η «Αυγή» έχει «απεξαρτηθεί» απ' την απεξάρτηση, αγνοώντας ότι η χρήση δεν εξαντλείται στη μία ή την άλλη ουσία, αλλά είναι τρόπος ζωής και όσο ο τοξικομανής θεωρείται ότι πάσχει από «χρόνια νόσο», τότε μοιραία δημιουργούνται κοινωνίες που αντί να θεραπεύουν τοξικομανείς, τους «ξεφορτώνονται» στη συντήρηση.