Τα προβλήματα που προκαλεί στο κοινωνικό σύνολο μια απεργία ήρθαν επίσης στο επίκεντρο της συζήτησης...

-- Κυρία Παπαρήγα, ήθελα να σας ρωτήσω αν σας φοβίζει ή καλύτερα αν σας προβληματίζει το ενδεχόμενο μια παρατεταμένη κινητοποίηση, με τις ιδιαιτερότητες που έχει αυτή, των τραπεζοϋπαλλήλων, ενδέχεται να φέρει τη μία κοινωνική ομάδα ενάντια στην άλλη; Και το ρωτάω αυτό παίρνοντας αφορμή το γεγονός ότι ήδη χτες, προχτές, είδαμε εικόνες διαπληκτισμού μεταξύ απεργών και πολιτών. Σας προλαβαίνω λέγοντας ότι ενδεχομένως η προβολή αυτών των εικόνων να είναι και εκ του πονηρού. Ωστόσο δεν υπάρχει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, που θα δυναμιτίσει εν τέλει το ενιαίο του αγώνα;

-- Αυτά όλα είναι και άμεσα καθοδηγούμενα και έμμεσα. Μόλις ένα παιδί αρχίζει και ακούει ραδιόφωνο, τηλεόραση, όταν πάει στο σχολείο, τι ακούει; Οτι οι απεργιακές κινητοποιήσεις, η ταξική πάλη, η λαϊκή πάλη, οι αντιπολεμικές κινητοποιήσεις είναι κοινωνική αναταραχή. Και ο όρος «κοινωνική αναταραχή» χρησιμοποιείται στη Βουλή απ' όλα τα Κόμματα, εκτός από το ΚΚΕ.

Λύσε - λέει - τα προβλήματα για να μην έχουμε κοινωνική αναταραχή. Λοιπόν καλλιεργείται αυτό. Δεν καλλιεργείται η ιδέα των ενιαίων συμφερόντων των εργαζομένων. Βεβαίως, όταν γίνεται απεργία στις συγκοινωνίες κι εγώ θα έχω πρόβλημα πως θα πάω στη δουλιά μου... Αλλά τι θα κοιτάξω; Αφού κι εγώ έχω προβλήματα παρόμοια με αυτά των απεργών. Λοιπόν, ένα θέμα είναι αυτό.

Ενα δεύτερο. Καθοδηγούνται και όλα αυτά τα συμπτώματα, τα οποία βεβαίως μας ανησυχούν. Είναι ακριβώς μέρος αυτής της πολιτικής που προωθείται. Να καταλάβουν οι εργαζόμενοι ότι πρέπει να συνειδητοποιήσουν το κοινό τους συμφέρον. Ολοι για έναν και ένας για όλους!

Χρησιμοποιούν σαν μοχλό πίεσης μιας κυβέρνησης το επιχείρημα ότι οι απεργίες δημιουργούν πρόβλημα στις συγκοινωνίες. Αυτά λέει το ΠΑΣΟΚ στη Βουλή, τέτοια έχουμε ακούσει σε ορισμένες περιπτώσεις και από την ηγεσία του Συνασπισμού. Αμάν, εμποδίζονται οι συγκοινωνίες, τι χάλια, κλείνουν οι δρόμοι... Για να σταματήσει αυτό, λύστε το πρόβλημα.

Οταν έχεις να κάνεις με μία στρατηγική επιλογή, αυτά που ζείτε σήμερα είναι προειδοποίηση, είναι η πρώτη βολή. Θα έρθει ο πύραυλος. Εμείς είμαστε υπέρ των μορφών πάλης, να το ξεκαθαρίσουμε, που αποφασίζουν οι εργαζόμενοι και μετέχουν ενεργητικά στην επιτυχία τους. Απεργιακές Επιτροπές να συγκροτούνται, βεβαίως, από εργαζόμενους που συνειδητοποιούν την ανάγκη. Δεν τους τραβάμε από τη μύτη σε μια μορφή πάλης, γιατί έτσι αποφάσισε μία ηγεσία.

Στην τελευταία κινητοποίηση της Πρωτομαγιάς, που η εργοδοσία δεν την ήθελε - ήθελε να δουλέψουν όλα τα μαγαζιά - οι εργαζόμενοι έπαιρναν τηλέφωνο τα ταξικά σωματεία (και όχι βέβαια τις ηγεσίες που δεν εμπιστεύονται) και έλεγαν «φτιάξτε αλυσίδες για να μην μπούμε, φοβόμαστε. Θα πάμε μέχρι έξω στο εργοστάσιο. Φοβάμαι να μην πάω, θα με απολύσει. Κάντε αλυσίδες να μην μπω». Δηλαδή έκανε ένα βήμα, αλλά δεν έκανε το ενάμιση. Δεν μπορούσε να κάνει βήματα ολοκληρωμένα.

Αυτό τι δείχνει; Το φόβο. Πώς θα τον ξεπεράσει το φόβο; Η ΓΣΕΕ, πες μου, σε ποια απεργία έφτιαξε 10.000 απεργιακές επιτροπές; Πηγαίνουνε και δίνουνε ένα σποτ στην τηλεόραση! Πώς ο εργατοϋπάλληλος θα τα βγάλει πέρα με τον εργοδότη, που αύριο μπορεί να τον πετάξει έξω; Φτιάξε 10.000 απεργιακές επιτροπές, οργάνωσε την εργατική τάξη. Το έκανε ποτέ αυτό; Ο άλλος θα χάσει τη δουλιά του. Να τη χάσει, αλλά να τη χάσει συνειδητά, μέσα σε μια συλλογική πάλη και όχι να τον αφήσεις μόνο του εκεί πέρα και την άλλη μέρα να τον πουλήσεις κιόλας με τον κοινωνικό διάλογο. Θα σου πει ο άλλος «γιατί έχασα τη δουλιά μου;».

Φτιάξε, λοιπόν, 10.000 απεργιακές επιτροπές. Πρώτοι θα μπούμε εμείς οι κομμουνιστές μέσα σ' αυτές. Ποτέ δεν έγινε τέτοια απεργία. Σποτάκια στην τηλεόραση και φαξ...