Του Γιάννη Ιωάννου από το «ΕΘΝΟΣ»

Οσο εσύ θα σέρνεσαι πίσω τους, η ζωή θα κυλά, με τα σεντούκια του κεφαλαίου να αυγαταίνουν, με το δικό σου εισόδημα να γίνεται μια φορά το χρόνο στατιστική διαπίστωση, για το πόσο φτωχός είσαι. Λες και περιμένεις τα εκκαθαριστικά της Εφορίας να το μάθεις.

Για να κάνεις το επόμενο βήμα, πρέπει να θυμηθείς. Οτι από τότε ακόμα που άρχισε το πανηγύρι με τις επιδοτήσεις για το θάψιμο των αγροτικών προϊόντων, ήταν το ΚΚΕ μόνο, που σου έλεγε ότι, πρώτον, αυτό το χρήμα δε στο χαρίζουν, στο έχουν ήδη αρπάξει, και, κατά δεύτερον, αυτό το χρήμα δεν έχει αποστολή τη δική σου ευημερία, αλλά τη διευκόλυνση του περάσματος της γης σε όλο και πιο λίγα χέρια.

Να θυμηθείς και τα «χρυσά κουτάλια» του 1992. Εγιναν απολύσεις, έκλεισαν εργοστάσια, ανεργία, συμπίεση μισθών, κατάργηση του 8ωρου.

Πρέπει να θυμηθείς, για να πάψεις να πιστεύεις ότι ο εχθρός σου - και είναι εχθρός σου οι σοσιαλδημοκρατικές ή νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις της πλουτοκρατίας - δίνει μάχη δήθεν για τη δική σου ευημερία. Εχουν τόσα πολλά να μοιράσουν μεταξύ τους οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, που δεν περισσεύει χώρος για το δικό σου αίτημα.

Η λύση που επιδιώκουν - δεν το κρύβουν - πάλι εσένα έχει στόχο.

Η μαζική αντίθεση των λαών - βλέπε Γαλλία, Ολλανδία - μη σε ξεγελά. Είναι η δική τους - η μεταξύ τους - αντίθεση, που κινεί τα νήματα σ' αυτήν τη φάση. Οτι θα συνεχίσουν κάτι σοσιαλδημοκράτες να σε γεμίζουν ενοχές για το «όχι», να το θεωρείς βέβαιο. Τόσα ανεξόφλητα γραμμάτια χάλασε ένα «όχι».

Το «όχι», που εξακολουθεί να είναι πολύτιμο, όσο ενισχύει το λαϊκό μέτωπο, όσο αξιοποιεί και την αντίθεση των καπιταλιστών, για να συγκεντρώσει δυνάμεις για την ανατροπή τους.

Εχεις να κερδίσεις, όσο αυτοί τρώγονται. Αρκεί να χτίσεις το δικό σου μέτωπο.