Σε όλο το κείμενο των θέσεων για το πρώτο συνέδριο του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς είναι εμφανής η επιδίωξη να διευρυνθούν τα σημεία επαφής με τη σοσιαλδημοκρατία, ενώ εκκωφαντική είναι η απουσία οιασδήποτε κριτικής αναφοράς προς την πολιτική και την πρακτική της.

«Ενθαρρυντικό παράδειγμα για τη δουλιά μας ήταν το αποτέλεσμα του γαλλικού και του ολλανδικού δημοψηφίσματος για τη συνταγματική συνθήκη. Στην περίπτωση αυτή αρκετά στοιχεία βοήθησαν να αποκαλυφθεί η δυναμική ενός Νέου Ευρωπαϊκού Δημόσιου Χώρου για τις δυνάμεις της αλλαγής».

«Γι' αυτό το λόγο υποστηρίζουμε την πρόταση που παρουσιάστηκε στο Παρίσι στις 24 του περασμένου Ιούλη να ανοίξει ξανά μια διαδικασία για ένα νέο προσανατολισμό της ΕΕ».

Δηλαδή, να «μαζευτούν» οι δυνάμεις που ριζοσπαστικοποιούνται, σε ένα «Δημόσιο Χώρο» των «δυνάμεων της αλλαγής». Να μετατραπεί το «όχι» των δημοψηφισμάτων σε «ναι» στην ΕΕ. Ευρωαριστεροί, σοσιαλιστές και πράσινοι γύρω από ένα τραπέζι και το σχήμα φτιάχτηκε...

«Για να μεγαλώσουμε την Ευρωπαϊκή Αριστερά, πρέπει να προχωρήσουμε με μια πρόταση συνεργασίας προς όλες τις δυνάμεις που είναι πρόθυμες να αγωνιστούν κατά των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στην Ευρώπη».

Η πρόταση συνεργασίας γίνεται λοιπόν για να «μεγαλώσει η Ευρωπαϊκή Αριστερά». Με «όλες τις δυνάμεις».

Το κείμενο θέσεων με την υιοθέτησή του ως απόφασης θα αποτελέσει επιπλέον μοχλό πίεσης προς τα κόμματα που απαρτίζουν το ΚΕΑ για τον εγκλωβισμό και τη διάχυσή τους σε κεντροαριστερά σχήματα.

«Πρώτη στη σειρά είναι η συνεργασία ανάμεσα σε όλους όσοι υποστήριξαν το "όχι" στη Συνταγματική Συνθήκη της ΕΕ και όλους όσοι υποστήριξαν ένα "κριτικό ναι"».

Καμία κοινωνική αναφορά στις συμμαχίες, καμία ουσιαστική πολιτική αναφορά. Ο τυχοδιωκτισμός είναι πλήρης: «Ολοι» του «όχι» και «όλοι» του «κριτικού ναι». Οι «όλοι» του «κριτικού ναι» (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα) είναι τμήματα των πρασίνων και της σοσιαλδημοκρατίας. Το «όλοι» του «όχι» μπορούν να μας εξηγήσουν ποιες δυνάμεις εννοεί (για να μην πούμε εμείς και μας αποκαλέσουν κακοπροαίρετους);

«Υποστηρίζουμε την πρόταση οργανώσεων και κινημάτων που λειτουργούν μέσα στο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ, για τη δημιουργία ενός "στρογγυλού τραπεζιού" εκπροσώπων κοινωνικών κινημάτων, αριστερών κομμάτων και οργανώσεων, όπως και ενδιαφερόμενων κοινωνικών δυνάμεων, από τον πολιτισμό, τα ΜΜΕ, την οικονομία, με στόχο να διεξαχθεί ευρεία συζήτηση για συγκεκριμένες εναλλακτικές προτάσεις».

Και το μέσο για τον ...πολιτικοκοινωνικό αυτό εταιρισμό τι άλλο; Το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ! Να υποθέσουμε για το εύρος των «ενδιαφερόμενων κοινωνικών δυνάμεων» ή θα μας το πουν μόνοι τους;

«Το καθήκον μας είναι να συμβάλουμε για να γεννηθεί μια λαϊκή Αριστερά και μια κοινωνική πλειοψηφία που θα είναι, και πρέπει να είναι, μεγαλύτερη από εμάς: Με άλλα πολιτικά κόμματα, με το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ και τα κοινωνικά κινήματα, με το φεμινιστικό κίνημα, τα συνδικάτα, τις λαϊκές οργανώσεις και άτομα. Μια λαϊκή πλειοψηφία θα μεγαλώσει με συμμαχίες και συγκλίσεις με όλους όσοι θέλουν να οικοδομήσουν μαζί μας μια άλλη Ευρώπη. Αυτή είναι η θέλησή μας».

Να γεννηθεί (δηλαδή, δεν υπάρχει) μια λαϊκή Αριστερά! Με συμμαχίες και συγκλίσεις με «όλους όσοι θέλουν» μια «άλλη Ευρώπη». Και για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία: Με «άλλα πολιτικά κόμματα, με το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ και τα κοινωνικά κινήματα».

«Το νέο κίνημα ειρήνης - η άλλη παγκόσμια "δύναμη" που αναδύθηκε στην παρούσα φάση - μπορεί και πρέπει να αποκαλύψει τη ριζοσπαστική σχέση που υπάρχει ανάμεσα στο νεοφιλελεύθερο κοινωνικό μοντέλο και στον πόλεμο που έχει εξαπολύσει η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, ενώ θα εργάζεται για μια εναλλακτική κοινωνία. Το νέο κίνημα ειρήνης είναι μια άοπλη και αφοπλίζουσα δύναμη, φορέας μιας ιδέας για την ειρήνη που δε σημαίνει μόνο απουσία πολέμου ή μια κατάσταση ισορροπίας που βασίζεται στην ισχύ των όπλων, αλλά που, αντίθετα, αποσκοπεί στο να εγκαθιδρύσει ένα κοινωνικό και οικονομικό πρότυπο εναλλακτικό στο νεοφιλελευθερισμό και στον πόλεμο».

Η εργατική τάξη πάει στον παράδεισο (άλλη μια φορά) και το ...«νέο» - για να μην μπερδευόμαστε με παλιά, αντιιμπεριαλιστικά μπανάλ πράγματα - κίνημα ειρήνης είναι η «παγκόσμια δύναμη», που μάλιστα θα «εργάζεται για μια εναλλακτική κοινωνία». Το οποίο κίνημα ειρήνης κόβεται και ράβεται όπως επιθυμούν οι συντάκτες του κειμένου για να γίνει φορέας της κοινωνικής αλλαγής ως «άοπλη και αφοπλίζουσα δύναμη». Η προφανής προσχώρηση στη λογική της «μη βίας» συνιστά κάτι παραπάνω από μοιρολατρική αποδοχή της ιμπεριαλιστικής νομιμότητας: Στην πραγματικότητα είναι αποκήρυξη του δικαιώματος αντίστασης των λαών.

Η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση ποτέ δεν ήταν, και δεν είναι, απλά μια διαδικασία οικονομικών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Εχει αποδειχτεί μια εξαιρετικά ισχυρή κινητήρια δύναμη, για την αναδιοργάνωση των δομών καπιταλιστικής εξουσίας σε παγκόσμια κλίμακα. Αποτέλεσε το εργαλείο που βοήθησε να δημιουργηθεί μια πλήρης συντηρητική επανάσταση, κλονίζοντας από τα θεμέλια την παγκόσμια τάξη που κληροδότησε η νίκη κατά του ναζισμού και του φασισμού.

Η παραδοσιακή μορφή του εθνικού κράτους δεν εξηγεί τον τρόπο με τον οποίο αναπτύσσεται στην πράξη η παγκοσμιοποίηση. Κατά συνέπεια, δεν μπορούμε να αποφύγουμε να θέσουμε το πρόβλημα του πώς θα αλλάξουμε μια καπιταλιστική κοινωνία, εκτός αν το κάνουμε σε παγκόσμια κλίμακα.

Απ' όλη αυτή την κενολογία το ζουμί είναι στο τέλος: Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τις κοινωνίες αν αυτό δε γίνει σε παγκόσμιο επίπεδο.

Κατ' αρχάς η άποψη δεν είναι καινούρια. Παρόμοιες αντιλήψεις πλάσαρε τη δεκαετία του '80 το «εσωτερικό» στη χώρα μας και ο ευρωκομμουνισμός γενικότερα. Ανάλογα λέγονταν ακόμη παλιότερα, ακόμη και την εποχή της Οχτωβριανής Επανάστασης. Σήμερα οι ίδιες απόψεις ντύνονται με το μανδύα των «νέων» δήθεν εξελίξεων και της παγκοσμιοποίησης. Αυτή ήταν ακριβώς και η επιχειρηματολογία της περίφημης «πλουραλιστικής Αριστεράς», των Σοσιαλιστών και του Ζοσπέν στη Γαλλία: Πως αν δεν αλλάξει κατεύθυνση η παγκοσμιοποίηση τίποτα δεν είναι εφικτό σε εθνικό επίπεδο.

Τέτοιες απόψεις δίνουν άλλοθι στις κεντροαριστερές και κεντροδεξιές κυβερνήσεις, αφοπλίζουν το εργατικό κίνημα. Στην περίπτωση του ΚΕΑ εκφράζουν κάτι παραπάνω από την πλήρη εγκατάλειψη της ταξικής πάλης: Είναι εξετάσεις που δίνουν στις κυρίαρχες δυνάμεις και στο κεφάλαιο πως δεν πρόκειται ποτέ να αμφισβητήσουν την κυριαρχία και την εξουσία του.

Το κείμενο των θέσεων για το πρώτο συνέδριο του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς είναι ένα κείμενο απολύτως συμβατό με τα κεντροαριστερά σενάρια που γίνεται προσπάθεια να αναβιώσουν στην Ευρώπη.

Οταν ο στόχος του ΚΕΑ είναι «να σταματήσουμε την πολιτική της δεξιάς» και ο δρόμος είναι ένας «Ευρωπαϊκός Δημόσιος Χώρος» για τις «δυνάμεις της αλλαγής», δε μένουν πολλά να σχολιάσει κανείς.

Με τις θέσεις του το ΚΕΑ επιβεβαιώνει πως δεν έχει τίποτα, ούτε νέο, ούτε θετικό, να προσφέρει στους αγώνες που αναπτύσσονται. Αντίθετα, βρίσκεται στον αντίποδα των προσδοκιών των εργαζομένων και της νεολαίας και των απαιτήσεων που μπαίνουν στα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα αλλά και σε ευρύτερες αριστερές ριζοσπαστικές δυνάμεις.