«Αυτή η εφημερίδα δεν πρόκειται και δεν έχει κανένα λόγο να μπει στο παιχνίδι των γκεμπελίσκων και όσων τους στηρίζουν. Επί 30 και πλέον χρόνια αποδεικνύει καθημερινά με τη δημοσιογραφική της παρέμβαση ότι το μόνο που την ενδιαφέρει, το μόνο για το οποίο αγωνίζεται, είναι η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των πολιτών, των δικαιωμάτων του ανθρώπου και ο έλεγχος κάθε εξουσίας, όσο ισχυρής και αν είναι (ή φαντάζεται ότι είναι)» (σχόλιο της διεύθυνσης της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ).

«Η αγάπη είναι μια ωραία, εύκολη και συγκινητική λέξη που χρησιμοποιείται αφειδώς στη διαφήμιση (...) στην πραγματικότητα όμως το άρωμα που ευαγγελίζεται την αγάπη παρασκευάζεται από τοξικές ουσίες που έχουν εντοπιστεί σε συγκολλητικά, όπως διαπιστώνει το ρεπορτάζ. Η πάταξη της ανεργίας, η διαφάνεια στις αποφάσεις, η κατάργηση του ρουσφετιού, η οικονομική πολιτική, τα παραδικαστικά κυκλώματα - όλες οι όψεις της δημόσιας ζωής αποτελούν μια δαιμόνια διαφήμιση καλών σκοπών που υπόσχεται, αν όχι αγάπη, τουλάχιστον το δημόσιο συμφραζόμενό της: ενδιαφέρον για τους πολίτες. Ασφαλώς τα συστατικά κάθε απόφασης δεν αναγράφονται στο πίσω μέρος της "συσκευασίας", δεν μπορούν να ελεγχθούν ανά πάσα στιγμή, όπως γίνεται με το μπουκάλι του σαμπουάν» (η Αμάντα Μιχαλοπούλου στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«θα έπρεπε να το περιμένουν όσοι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εξέθρεψαν το φαινόμενο των "τηλε-δικείων" και των "τηλε-δικαστών". Ο "Φρανκεστάιν", που δημιούργησαν, ή συνέβαλαν στη δημιουργία του, στρέφεται τώρα και εναντίον τους» (το σχόλιο στην ΑΥΡΙΑΝΗ).