Του Τάσου Αναστασίου από τα «ΝΕΑ»

Ας επιδιώξουμε, λοιπόν, σήμερα, μ' έναν άλλο τρόπο να διαβάσουμε. Βάζοντας μπρος το κριτήριο κι ύστερα να αφήσουμε το μάτι να κοιτάξει δίπλα και κάτω.

Αξίες: «φαινόσουνα καλό παιδί, / ζαβό τι πήρες δρόμο / και μια την Πίστη βάραγες / και μια τον άξιο Νόμο; (...) Να 'σουνα κλέφτης στα βουνά, / φονιάς μέσα στην πόλη, / σπιούνος και ψεφτομάρτυρας, / θα σε τιμούσαν όλοι» («Σκλάβοι πολιορκημένοι» Κ. Βάρναλης)

Η καταφυγή στον ποιητή, που κατάφερνε να γελοιοποιεί ό,τι «ιερό και όσιο» των αστών, είναι ορισμένες φορές μονόδρομος: Τότε που ο κυνισμός των από πάνω αποκτά χαρακτηριστικά ανοιχτού πειθαναγκασμού των κάτω, που δεν καλούνται πλέον, αλλά διατάσσονται ευθέως να συνηθίσουν να ζουν με τη μια και μόνη πραγματικότητα, αυτήν που διαμορφώνουν οι εξουσιαστές τους.

Ξανά στον ποιητή:

Μώμος:...η ευτυχία πρέπει να πηγάζει από τα πράγματα, για να μπορεί να σταθεί μέσα μας. Εσύ ήρθες να τη φέρεις στη φαντασία, χωρίς να μεταβάλεις τα πράγματα. Και την ευτυχία της φαντασίας τήνε σαρώνουν γρήγορα τα πράγματα...

Ιησούς:Πράγματα δεν υπάρχουν! Υπάρχουν μόνο ψυχές!

Προμηθέας:Υπάρχει μονάχα νους!

Μώμος:Υπάρχουν μόνο υλικά γεγονότα.

Ετσι απλά, σταράτα, καθάριζε με τη μεταφυσική. Τόσο απλά οφείλουμε να καθαρίζουμε σβέλτα κάθε μεταφυσική στην καθημερινότητα που μας περιβάλλει.