Εβδομήντα επτά λεπτά του ευρώ. Αυτό είναι το νούμερο που κουδουνίζει στα αφτιά της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και δεν την αφήνει να ησυχάσει. Τόση είναι η ημερήσια «αύξηση» στους μισθούς και στο μεροκάματο για την επόμενη διετία, κάτω από την οποία έβαλαν την υπογραφή τους οι εργατοπατέρες, κομπάζοντας για τον «έντιμο συμβιβασμό» τους με τους βιομηχάνους. Δυστυχώς για τους ίδιους, η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων δε συμμερίζεται ούτε στο ελάχιστο τη χαρά τους. Το ξέρουν καλά, γι' αυτό και ψάχνουν τρόπο να ξεστρίψουν, να τραβήξουν την κουβέντα από το «καυτό» ζήτημα της Σύμβασης, να πολώσουν τους εργαζόμενους με τη γνωστή αντι-ΠΑΜΕ προπαγάνδα τους.

Η κατρακύλα των προηγούμενων ημερών συνεχίστηκε και το Σαββατοκύριακο. Βρίθουν οι εφημερίδες από δημοσιεύματα που προαναγγέλλουν δήθεν «διάσπαση» της ΓΣΕΕ, εκθειάζοντας την πυγμή του προέδρου, ο οποίος στο πρόσφατο Γενικό Συμβούλιο της Συνομοσπονδίας απείλησε με ...κυρώσεις το ΠΑΜΕ αν δε συμβιβαστεί με τη γραμμή της πλειοψηφίας! Από το κυριακάτικο «ΠΑΡΟΝ», μάλιστα, ο Χρ. Πολυζωγόπουλος προσπαθεί να χρεώσει στο ΠΑΜΕ «τη διασπασμένη εικόνα» που παρουσιάζει η ΓΣΕΕ και η οποία «περιορίζει το αποτέλεσμα των παρεμβάσεων των συνδικάτων»! Και επαναφέρει τα χιλιοειπωμένα - και χιλιοαπαντημένα από το ΠΑΜΕ - ψευδή επιχειρήματα για τις Συμβάσεις που υπογράφουν οι ταξικές Ομοσπονδίες στους κλάδους τους.

Στην πρεμούρα της να δώσει τροφή στην αντι-ΠΑΜΕ προπαγάνδα, η παράταξη της ΠΑΣΚΕ έφτασε την Παρασκευή στο σημείο να στείλει στον Τύπο την (υποτιθέμενη) απόφαση-λίβελο του Γενικού Συμβουλίου, πριν καν ολοκληρωθεί η συνεδρίαση! Για να προλάβει τα κυριακάτικα φύλλα των εφημερίδων. Να αποπροσανατολίσει και μ' αυτόν τον τρόπο τους εργαζόμενους από την αντιπαράθεση ουσίας που επιδίωξε και επιδιώκει το ΠΑΜΕ και για το θέμα της Σύμβασης. Τέτοιος είναι ο κατήφορος. Αλλά και η αγανάκτηση την οποία εισπράττουν από τους ίδιους τους εργαζόμενους, που αρνούνται πεισματικά να πέσουν θύματα της μαζικής παραπλάνησης στην οποία επιδίδεται η πλειοψηφία, με πρωτεργάτη την ΠΑΣΚΕ.

Το ΠΑΜΕ λογοδοτεί μόνο στους εργαζόμενους και σε κανέναν άλλο. Αυτών τα συμφέροντα εξυπηρετεί, στους δικούς τους αγώνες πρωτοστατεί, στην υπεράσπιση του δικού τους δίκιου και μόνο παραμένει συνεπές και αταλάντευτο. Σ' αυτή τη βάση δε σταμάτησε ποτέ να ξεσκεπάζει τη γραμμή της συναίνεσης, να την καταγγέλλει με επιχειρήματα. Η αντιπαράθεση με τη συμβιβασμένη συνδικαλιστική ηγεσία είναι αυτονόητο καθήκον του, όπως αυτονόητη είναι και η σύγκρουση των δυο γραμμών μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αυτό είναι που ενοχλεί την πλειοψηφία, αυτό είναι που χαλάει τη σούπα του «κοινωνικού εταιρισμού» και εκεί στοχεύει η κλιμακούμενη επίθεση σε βάρος του ΠΑΜΕ.

Η απάντηση δόθηκε στις 13 του Απρίλη, από την απεργία και τις συγκεντρώσεις των ταξικών Ομοσπονδιών και Συνδικάτων. Επόμενος σταθμός, η Πρωτομαγιά και ο ταξικός γιορτασμός της, στη μάχη της οποίας έχουν ήδη ριχτεί οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, με αιχμή τις κλαδικές Συμβάσεις. Η «ενότητα» της υποταγής είναι η δικιά τους στρατηγική επιλογή. Το απέδειξαν περίτρανα και με το χειροκρότημα που εισέπραξαν από τα κόμματα του κεφαλαίου για την υπογραφή της κατάπτυστης Σύμβασης. Αυτή τη βαθιά αντεργατική «ενότητα», οι εργαζόμενοι και το ΠΑΜΕ τους τη χαρίζουν.