Μπορεί κάποιος να είναι και υπέρ και κατά στην πρόσφατη συμφωνία της ντροπής μεταξύ ΓΣΕΕ και ΣΕΒ, που απέφερε στους εργαζόμενους την εξευτελιστική αύξηση των 77 λεπτών τη μέρα; 'Η να είναι και υπέρ και κατά στη μερική απασχόληση και τις αντιδραστικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, και υπέρ και κατά στο «νόμο Σιούφα» του 1993 για το ασφαλιστικό και τον κατοπινό του «νόμο Ρέππα», κλπ., κλπ.; Σίγουρα θα πείτε όχι και θα 'χετε απόλυτο δίκιο. Αλλωστε, κάθε λογικός άνθρωπος αυτό θα έλεγε. Δεν μπορεί να είσαι ταυτόχρονα και υπέρ και κατά στο ίδιο ακριβώς ζήτημα. 'Η υπέρ θα είσαι ή κατά. Και τα δυο μαζί δε γίνεται.

Και όμως, η «Αυτόνομη Παρέμβαση» ισχυρίζεται το ακριβώς αντίθετο. Διαβάζουμε στην κεντρική της αφίσα για την Πρωτομαγιά: «Ενωμένη αντίσταση στο νεοφιλελευθερισμό - Ούτε συμβιβασμός - Ούτε διάσπαση - Συνδικάτα ισχυρά, αυτόνομα, ταξικά». Προφανώς η απόδειξη της «ενωμένης αντίστασης στο νεοφιλελευθερισμό» είναι η... αύξηση των 77 λεπτών και όλα τα προαναφερόμενα, ενώ, τα βασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα των «ισχυρών, αυτόνομων και ταξικών συνδικάτων» είναι η ταξική συνεργασία και ο «κοινωνικός διάλογος», όπου τόσα χρόνια τώρα δίνει ρέστα η «Αυτόνομη Παρέμβαση», στο πλάι της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ)...