Αφήσαμε τελευταίο το θέμα του Κυπριακού -όπως αυτό εμφανίζεται στις αποφάσεις του Ελσίνκι- γιατί, αφ' ενός συγκεντρώνει τις περισσότερες θετικές κρίσεις και αφ' ετέρου, γιατί αποτελεί, ίσως, το πλέον κραυγαλέο παράδειγμα υποκρισίας και φαρισαϊσμού.

Θεωρείται, ως μεγάλη επιτυχία το γεγονός, πως η ενταξιακή πορεία της Κύπρου αποδεσμεύτηκε από την πορεία επίλυσης του προβλήματος, που βασανίζει 25 χρόνια τώρα το νησί. Δηλαδή, εάν μετά μερικά χρόνια, η Κύπρος ενταχθεί στην ΕΕ και το βόρειο μέρος της είναι ακόμη υπό κατοχή, θα αποτελεί το γεγονός αυτό μια θετική εξέλιξη; Οχι, βέβαια. Το αντίθετο, θα αποτελεί ένα ακόμη βήμα στην κατεύθυνση της οριστικοποίησης της διχοτόμησης. `Η, μήπως, μέχρι να γίνει η ένταξη της Κύπρου ή και μετά απ' αυτή, οι κυβερνήσεις των χωρών-μελών της ΕΕ θα κάνουν όσα δεν έκαναν, 25 χρόνια μέχρι σήμερα;

Βέβαια, τα παραπάνω, δε σημαίνουν πως υποστηρίζουμε το αντίθετο. Ούτε η μη αποδέσμευση της ενταξιακής πορείας της Κύπρου από την πορεία επίλυσης του προβλήματος, θα ήταν θετική και ωφέλιμη. Τούτο, θα γινόταν δυνατό -παρά τον εξόφθαλμα αρνητικό διεθνή συσχετισμό δυνάμεων- εάν απεγκλωβιζόταν το Κυπριακό από τα δεσμά της ΕΕ, είτε απ' αυτά του ΝΑΤΟ. Εάν, με συνέπεια και επιμονή στο χαρακτήρα του, ως διεθνές πρόβλημα, διεκδικούνταν η εφαρμογή των γνωστών σε όλους αποφάσεων του ΟΗΕ, επιδιώκοντας συμμαχίες και στηρίγματα σε δυνάμεις, που βλέπουν πράγματι με συμπάθεια -τουλάχιστον- την υπόθεση αυτή.