Η προσπάθεια του φασισμού να σπεκουλάρει πάνω στο ποδόσφαιρο είναι παλιά.

Δυστυχώς για το φασισμό, το ποδόσφαιρο εξωθεί τους φασίστες να εκδηλώνονται χωρίς προσωπεία, να δείχνουν χωρίς φτιασιδώματα το πόσο επικίνδυνο είναι το δηλητήριό τους.

*

Ο Ρομπέρτο Καλντερόλι, μέχρι πριν μερικούς μήνες υπουργός Μεταρρυθμίσεων στην Ιταλία και στέλεχος της «Λίγκας του Βορρά», μιλώντας για τη νίκη της Εθνικής Ιταλίας στο Μουντιάλ και κρίνοντας την αντίπαλη ομάδα της Γαλλίας, δήλωσε:

«Ηταν μια πολιτική νίκη εναντίον ενός μείγματος φυλών το οποίο θυσίασε την ταυτότητά του για την επιτυχία προσθέτοντας νέγρους, μουσουλμάνους και κομμουνιστές»!

*

Δυστυχώς για το φασισμό, το ποδόσφαιρο μπορεί ευκολότερα, ίσως και γρηγορότερα από άλλους τομείς, να δείξει εκτός από επικίνδυνος και το πόσο γελοίος είναι:

Ανάμεσα στους «καθαρούς» παίκτες της Εθνικής Ιταλίας που πήραν το κύπελλο είναι και ο Καμορανέζι. Το ενδιαφέρον στην περίπτωση του Καμορανέζι είναι ότι δεν τρέχει και τόσο «ιταλικό αίμα» στις φλέβες του καθότι είναι ...Αργεντινός! Μάλιστα, όταν τον ρώτησαν γιατί δεν τραγουδούσε τον ιταλικό εθνικό ύμνο πριν τα παιχνίδια της Ιταλίας, απάντησε: «Μα εδώ δεν ξέρω τον δικό μου εθνικό ύμνο, θα ξέρω τον ιταλικό;»...

***

Η επικινδυνότητα και η γελοιότητα του φασισμού, όποτε επιχειρεί να χρησιμοποιήσει το ποδόσφαιρο σαν «βατήρα» της απανθρωπιάς του, αναδεικνύονται περίτρανα. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι φασίστες αξιοποιούν το ποδόσφαιρο, αλλά την ίδια ώρα το ποδόσφαιρο καταφέρνει να ντριμπλάρει τις ηλίθιες θεωρίες τους. Η Ιταλία τα έχει ξαναζήσει αυτά:

*

Το 2ο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1934 στην Ιταλία μετατράπηκε από τον Μουσολίνι σε μια απίθανων διαστάσεων προπαγανδιστική εκστρατεία υπέρ του φασισμού. Οι νίκες της Εθνικής ομάδας της Ιταλίας εξυμνήθηκαν σαν «νίκη» του φασισμού και σαν απόδειξη της «ανωτερότητας» της φυλής των μελανοχιτώνων. Αλλά: Οι «ανώτεροι» για να κερδίσουν στον τελικό την Τσεχοσλοβακία με 2 - 1 χρειάστηκαν το γκολ του Ορσί και τη μαγική μπαλιά του Γκουαΐτα, που αγωνίζονταν με την Ιταλία αλλά η «φυλή» τους δεν ήταν ακριβώς αυτό που εξυμνούσαν οι φασίστες. Και οι δύο ήταν Λατινοαμερικανοί που απλώς είχαν πάρει την ιταλική ιθαγένεια. Επιπλέον: Για να κερδίσουν εκείνο το Μουντιάλ οι διοργανωτές Ιταλοί, παρουσίασαν μια ομάδα που μόνο «ιταλική» δεν ήταν, αποτελούμενη από παίκτες οι οποίοι είχαν πολιτογραφηθεί Ιταλοί, όπως οι Αργεντινοί Ντε Μαρία, Ορσί, Γκουαΐτα, Μόντι, αλλά και ο Βραζιλιάνος Φίλιο...

*

Στο επόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο, του 1938, στο Παρίσι, της νίκης της Ιταλίας στον τελικό είχε προηγηθεί η νίκη της στα ημιτελικά απέναντι στη Βραζιλία. Ο φασιστικός Τύπος του Μουσολίνι, χωρίς καμία φυσικά αναφορά στο ρόλο της διαιτησίας υπέρ της Ιταλίας σε εκείνο τον αγώνα, έγραφε: «Χαιρετίζουμε τη νίκη της ιταλικής εξυπνάδας επί της βάρβαρης δύναμης των νέγρων» (Ε. Γκαλεάνο, «Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου», Ελληνικά Γράμματα). Αλλά: Ομόθυμα ο διεθνής Τύπος της εποχής ανακήρυξε καλύτερο παίκτη του Κυπέλλου τον πρώτο σκόρερ της διοργάνωσης, τον Λεόνιντας. Ηταν Βραζιλιάνος, ένας από εκείνους τους ...«βάρβαρους νέγρους». Μάλιστα, σε μια από τις πλέον αμφιλεγόμενες αποφάσεις προπονητή στην ιστορία του ποδοσφαίρου, ο Λεόνιντας δεν έπαιξε εναντίον των Ιταλών σε κείνο τον ημιτελικό, και μόνο χάρη στην απουσία του κατάφερε η Εθνική Ιταλίας να δείξει την «ανωτερότητά» της...