Από το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα η ιστορία της Μέσης Ανατολής είναι μια ιστορία άμεσα συνδεδεμένη με το ρόλο του Ισραήλ ως «πολεμικής μηχανής».

*

Με το 181 ψήφισμα του ΟΗΕ το Νοέμβρη του 1947 παραχωρήθηκε το 56,47% των εδαφών της (έως τότε αποικιοκρατούμενης από τους Αγγλους) Παλαιστίνης στο νεοσύστατο κράτος του Ισραήλ, με πληθυσμό που αριθμούσε (σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της εποχής) σε 608.000 πολίτες, ενώ το υπόλοιπο παρέμενε στους Αραβες που όμως αριθμούσαν περί τα 1,4 εκατομμύρια πολίτες. Παραχωρήθηκε, δηλαδή, πάνω από το μισό του εδάφους σε έναν πληθυσμό που δεν ξεπερνούσε το 30%. Ο αραβοϊσραηλινός πόλεμος που ακολούθησε το Μάη του 1948 προκάλεσε κύμα προσφυγιάς των Αράβων από την Παλαιστίνη και την ευρύτερη περιοχή και την κατοχή τελικά από το Ισραήλ του 77,4% του εδάφους.

*

Το Ισραήλ επανέρχεται με «θερμό» τρόπο στο προσκήνιο το 1956 όταν και αποτελεί τον «παράλληλο βραχίονα» των Αγγλων και των Γάλλων κατά την κρίση του Σουέζ, εισβάλλοντας στην Αίγυπτο και καταλαμβάνοντας το όρος Σινά από όπου και αποχωρεί μετά από δυο μήνες.

*

Εντεκα χρόνια αργότερα, το 1967, ακολουθεί ο «πόλεμος των 6 ημερών». Το Ισραήλ, με απροκάλυπτο τρόπο, εφαρμόζοντας - αν λάβουμε τη σημερινή φρασεολογία του Μπους - το δόγμα του «προληπτικού χτυπήματος», εισβάλλει στη χερσόνησο του Σινά και τη Λωρίδα της Γάζας (Αίγυπτος), στα υψίπεδα του Γκολάν (Συρία)και τη Δυτική Οχθη του Ιορδάνη (Ιορδανία). Η κατάκτηση των Ιεροσολύμων και των Αγίων Τόπων, τόσο των Μουσουλμάνων όσο και των Χριστιανών, στο στρατιωτικό πεδίο, συνδυάζεται σε διπλωματικό επίπεδο από την τακτική του Ισραήλ να γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τις αποφάσεις του ΟΗΕ για αποχώρησή του από τα καταληφθέντα εδάφη, εκτός από ένα τμήμα της χερσονήσου του Σινά (απ' όπου αποχώρησε εξ ολοκλήρου μόλις το 1979) και των υψιπέδων του Γκολάν που περνάνε σε Αίγυπτο και Συρία, αντίστοιχα, μετά το νέο πόλεμο του 1973.

*

Η αρχή του δράματος που ζει σήμερα ο Λίβανος ξεκινάει το 1982. Το Ισραήλ εισβάλλει στη χώρα με διακηρυγμένο στόχο να πλήξει την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Η Βηρυτός παραμένει υπό κατοχή τρία χρόνια (οι σφαγές των προσφυγικών καταυλισμών Σάμπρα και Σατίλα αποτελούν μνημείο θηριωδίας) και ο Νότιος Λίβανος μια ολόκληρη δεκαοχταετία, όταν οι Ισραηλινοί, το 2000, αποχωρούν αφήνοντας πίσω τους «καμένη γη».