«Δεν έχουμε στον ήλιο μοίρα, όταν λέμε τίποτα, τίποτα, καταλαβαίνετε;.. Ακόμα και το τηλέφωνο, το ρεύμα, το νερό τα πληρώνει η μητέρα μου από κάτι λεφτά που της έμειναν από όταν δούλευε καθαρίστρια σε ξενοδοχεία... Ψάχνω παντού, να πλένω πιάτα, να κάνω κάτι. Οταν τους λέω πόσο χρονών είμαι μου κλείνουν το τηλέφωνο...». Η φωνή του 43χρονου ναυτεργάτη που τηλεφώνησε στο «Ρ» αποτύπωνε όλη την απόγνωση που γεννά η ανεργία. Απ' το τελευταίο καράβι τον έδιωξαν επειδή «είχαν άλλοι προτεραιότητα». Απ' το προηγούμενο τον πέταξαν στο δρόμο όταν είδαν ότι δεν «τράβαγε» άλλο. «Πρήστηκαν τα πόδια μου απ' την ορθοστασία στη λάντζα, έπεσα κάτω και μου είπαν ότι το 'κανα επίτηδες...». Αμα ζητούσε αποζημίωση άρχιζαν οι εκβιασμοί: «Με τέτοια δεν πρόκειται να ξαναβρείς μεροκάματο στην πιάτσα».

Είναι η άλλη πλευρά της κατάστασης που επικρατεί αυτές τις μέρες στα λιμάνια της χώρας. Οσο στις θάλασσες κάνουν κουμάντο οι εφοπλιστές, τα καράβια θα είναι απλησίαστα για τους εργάτες: είτε ως τόποι δουλιάς-κάτεργα, είτε ως πανάκριβα μέσα μεταφοράς. Κι όσο οι εργάτες δεν αποφασίζουν να γυρίσουν την πλάτη μια για πάντα στους εφοπλιστές και τους υπηρέτες τους, οι δεύτεροι θα κομπάζουν χαιρέκακα που κατορθώνουν να 'χουν τους εργάτες στο χέρι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η χτεσινή απάντηση του Μαν. Κεφαλογιάννη σε ραδιόφωνο: «Αφήστε τα αυτά. Εμένα με ψηφίζει ο κόσμος 15 χρόνια και θα με ξαναψηφίσει. Εγώ ξέρω να κάνω τη δουλιά μου...».