Από τον «Ιντιπέντεντ»

Δεν πάμε καθόλου καλά!

Δεν κρατάνε ούτε τα προσχήματα.

Κάποτε ίσχυε το «τα γραπτά μένουν» κι αυτό έκανε διάφορους γραφιάδες να είναι πιο προσεκτικοί στο τι έγραφαν, σ' αντίθεση με τους εκφωνητές για τους οποίους το «έπεα πτερόεντα» λειτουργούσε ως «ελευθέρας» να λένε και καμιά χοντράδα στον αέρα, με τη σιγουριά ότι την κουβέντα τους την έχει σκορπίσει ήδη ο αέρας.

Τώρα, όμως, όλο και πιο συχνά, στα έντυπα πια, κι όχι μόνο στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, διάφοροι νιώθουν ανεξέλεγκτοι στο να διατυπώσουν τις πλέον αντιδραστικές απόψεις, με τη σιγουριά ότι αυτές δε θα συναντήσουν καμιά αντίδραση, ότι κάθε «παπάρα» που γράφουν θα περάσει ως αυτονόητη αλήθεια σ' ένα κοινό από καιρό εκπαιδευμένο να δέχεται ό,τι αντιδραστικό ως απαύγασμα σοφίας!

Ετσι, σαν γνήσιος απόγονος του περίφημου «ΓΑΒ» της «Καθημερινής» της Βλάχου, ο Πρετεντέρης στο «Βήμα» του Λαμπράκη, ξιφουλκεί, ως ΠΑΣΟΚ της μαγκούρας, κατά όποιου διαδηλώνει, γιατί, λέει, διαταράσσει την ησυχία αυτού που δε θέλει να διαδηλώνει! Ξεσκίζει ακόμα κι αυτήν την πλέον αστική άποψη περί ελευθερίας, του Βολταίρου, που διακήρυσσε «διαφωνώ με ό,τι λες, αλλά θα υπερασπίσω το δικαίωμά σου να το λες». Στον καιρό της Σιδερένιας Φτέρνας έχουμε να δούμε και χειρότερα...

Με την ίδια άνεση, του «ποιος θυμάται τι κάναμε χτες», άλλος ΠΑΣΟΚος αναλυτής παρουσιάζει τον Γ.Α.Π. (προσοχή διορθωτή! άλλος ο ΓΑΒ κι άλλος ο ΓΑΠ) ως σωτήρα των λαϊκών στρωμάτων που θα προωθήσει, λέει, μία γενναία αναδιανομή εισοδήματος υπέρ των ασθενέστερων!

Μα, μόλις «προχτές», οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ υπέγραψαν συλλογική σύμβαση με την οποία διατάσσονται οι εργάτες να επιβιώσουν με αύξηση μεροκάματου 77 λεπτών του ευρώ! Πόσο πιο κάτω μπορεί να πάει η ξεφτίλα;

Μ' αυτά σαν δεδομένα στα καθ' ημάς, άντε να σχολιάσεις τους φονιάδες που διαμαρτύρονται γιατί, λέει, η πολιτική πίεση δεν τους άφησε να σφάξουν περισσότερους Λιβανέζους.

Ασχετο; Τα παιδιά του ελληνικού λαού - γιατί παιδιά μας είναι κι αυτά - που θα πάνε στο Λίβανο, δεν μπορούν να έχουν το κατευόδιό μας. Πηγαίνουν εκεί ως κατακτητές. Πηγαίνουν εκεί για να συντρίψουν το ένοπλο κίνημα αντίστασης. Κι απ' αυτή τη σκοπιά, η μόνη μας «ευχή» δεν μπορεί να είναι άλλη από το «να μην πάνε»! Δεν είναι μόνο ευχή. Το παλεύουμε να μην πάνε. Να μη γίνουν θύτες ως δύναμη κατοχής και θύματα ταυτόχρονα των όπλων του ιμπεριαλισμού ως μισθοφόροι του. Ας γίνει και δική τους υπόθεση το «να μην πάνε»...