Πολύ νέος για μια τέχνη, την έβδομη, που θα άλλαζε πολλά στον οπτικοακουστικό κόσμο, στην τεχνική, την τέχνη, τη διαφήμιση, την προπαγάνδα, την ψυχαγωγία, και αργότερα με την εξέλιξη της τεχνολογίας, θα εγκολπωνόταν την ενημέρωση και όλα όσα παρακολουθούμε τώρα στη μεγάλη και κατ' επέκταση τη μικρή οθόνη.

Η Ελλάδα, μια χώρα καθυστερημένη, με όσα της είχαν συμβεί μέχρι τότε, στρατιωτικά πραξικοπήματα, Βαλκανικοί Πόλεμοι, Μικρά Ασία, δικτατορία Μεταξά 1936 - 1940, θα έμενε, για κάποια χρόνια πίσω, τουλάχιστον, στην παραγωγή.

Γνήσιες κινηματογραφήσεις των ανταρτών, με τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής, τις ανατινάξεις των γεφυριών, πιθανόν και του Γοργοπόταμου, προσωπικά νομίζω ότι δεν έχω δει.

Μόνο σε κάποιες ελληνικές ταινίες, με τα περιορισμένα μέσα των δεκαετιών που επακολούθησαν, είδα τέτοιες σκηνές.

Είχε προϋπάρξει η ακίνητη φωτογραφία, μια εφεύρεση Γάλλων, του εφευρέτη Νικηφόρου Νιεπς (1765 - 1833) και του ζωγράφου Ζακ Νταγκέρ (1789 - 1851), που τους χρωστάμε τις φωτογραφίες που απεικονίζουν το πρώτο μισό του 20ού αιώνα, που υπήρξε για εμάς συνταρακτικό.

Τις πρώτες δυο δεκαετίες του 20ού αιώνα υπήρξε το φαινόμενο του Νιζίνσκι, (1890 - 1950), που η ανεπανάληπτη χορευτική του δεινότητα σταμάτησε πολύ νωρίς, για λόγους ψυχικής υγείας.

Δέκα χρόνια χορού, πέντε στην τότε Ρωσία και πέντε στην Ευρώπη και τη Βόρεια και Νότια Αμερική.

Ενας χορευτής, με το απίστευτο δώρο, να υψώνεται, να μένει στον αέρα και να προσγειώνεται δυο φορές πιο αργά απ' ό,τι είχε υψωθεί. Ο χορευτής που είχε νικήσει τη βαρύτητα και οι φωτογραφίες εκείνης της εποχής να είναι ελάχιστες και οι κινηματογραφήσεις σπάνιες.

Τα εκθέματα λιγοστά και συγκλονιστικά.

Ταυτόχρονα, προβαλλόταν ένα μικρό φιλμ δυο νέων Γάλλων που το είχαν δημιουργήσει από τις ακίνητες φωτογραφίες και τα αποκόμματα των εφημερίδων ή άλλα έγγραφα ντοκουμέντα.

Οι δημιουργοί του είχαν χρησιμοποιήσει, επ' αγαθώ, τη σύγχρονη τεχνολογία, είχαν προσθέσει την αγάπη και το πάθος τους για το φαινόμενο Νιζίνσκι, και το είχαν παραδώσει στο κοινό.

Διαβάζοντας τη δική μας λογοτεχνία των χρόνων 1940 - 1950, με τον ελάχιστο κινηματογράφο και το ανύπαρκτο βίντεο, χρωστάμε απέραντη χάρη σε όσους φωτογράφισαν και όσους έγραψαν.

Αναρωτιέμαι πόσο μακριά στο παρελθόν θα μπορέσει να φτάσει η μελλοντική κινηματογραφία.