Η «Καθημερινή», βέβαια, σημειώνει και τα εξής, που έχουν κι αυτά τη δική τους σημασία: «Το ζήτημα είναι αν θα εξασφαλιστεί η απαιτούμενη συναίνεση για την προώθηση των παραπάνω μέτρων ή αν και πάλι, όπως το 1997, οδηγήσουν σε νέες συγκρούσεις με τα συνδικάτα. Η κυβέρνηση πάντως εκτιμά ότι οι συνθήκες είναι διαφορετικές, τα συνδικάτα έχουν μικρότερη ισχύ, η ανεργία έχει καταστεί πιεστικότερη για ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού και η κοινωνία είναι πιο κοντά σε λογικές απελευθέρωσης, με αποτέλεσμα να θεωρηθεί ότι ευχερέστερα τώρα θα εισαγάγει την ευελιξία και στην αγορά εργασίας».

Δεν μπορείτε να πείτε, ο συλλογισμός είναι αποκαλυπτικότατος. Πρώτον, ισχυρίζεται, ουσιαστικά, ότι τα συνδικάτα και όσοι αντιμάχονται τις προαναφερόμενες κυβερνητικές πολιτικές, δε θέλουν τη μείωση της ανεργίας. Το αντίθετο, προφανώς, συμβαίνει για τους βιομήχανους, που όχι μόνο τις επιδοκιμάζουν, αλλά και πιέζουν για την εφαρμογή τους! Δεύτερον, εμμέσως πλην σαφώς, ομολογεί ότι τα μέτρα έχουν αντεργατικό και αντικοινωνικό χαρακτήρα και περιεχόμενο, αλλά εκτιμά - όπως και η κυβέρνηση - ότι οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα θα υποταχθούν.

Κι όλ' αυτά, γιατί; Μα, είπαμε, για την ...καταπολέμηση της ανεργίας!..