Πρώτος εισηγητής της ημερίδας ήταν ο Χρήστος Ρουπακιώτης, πρώην υποδιοικητής του ΙΚΑ, ο οποίος, περιγράφοντας το ζοφερό μέλλον που επιφυλάσσει για τους εργαζόμενους η επιχειρούμενη επέλαση κατά της κοινωνικής ασφάλισης, υπογράμμισε: «θα δεχτούν καίρια πλήγματα εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων, που έχουν δεχτεί περισσότερο και τα πλήγματα των προηγούμενων ανατροπών. Είναι οι μεγάλες ομάδες εργαζομένων, οι εργατοτεχνίτες, οι απασχολούμενοι εποχιακά, με μερική απασχόληση, στο φασόν, με δελτία παροχής υπηρεσιών, καθώς και οι άνεργοι, οι ξένοι εργάτες κ.ά. Σε μεγάλο βαθμό δε θα ασφαλίζονται, θα εκτοπιστούν εκτός κοινωνικής ασφάλισης και όσοι θα καταφέρνουν να ασφαλίζονται και να συμπληρώνουν τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης, θα παίρνουν πολύ χαμηλές συντάξεις ή βοηθήματα. Αυτούς, βέβαια, δεν τους αφορούν οι "πυλώνες" του νέου συστήματος. Σ' αυτούς θα τάζουν την "ελάχιστη" σύνταξη. Εδώ ας θυμηθούμε ότι το ΠΑΣΟΚ τάζει τη λεγόμενη εθνική σύνταξη από το 1984. Πάντως και όσοι εργαζόμενοι θα έχουν μόνιμη απασχόληση θα δουν τις συντάξεις τους να μειώνονται δραστικά».

Τις θέσεις και προτάσεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος κατέθεσε στην ημερίδα ο Θωμάς Κακκαβάς, μέλος του ΔΣ του ΙΚΑ. Θεμελιώδεις αρχές για την εξυγίανση και οικονομική στήριξη του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης πρέπει να είναι «ο δημόσιος και κοινωνικός χαρακτήρας της κοινωνικής ασφάλισης και κατοχυρώνεται όταν η κοινωνική ασφάλιση είναι υποχρεωτική, ασκείται από το δημόσιο. Η απόκρουση κάθε λογικής ιδιωτικοποίησης της κοινωνικής ασφάλισης. Η ασφαλιστική κάλυψη όλων των εργαζομένων. Η κοινωνική ασφάλιση - σημείωσε ο εισηγητής - δικαιώνει το ρόλο της, όταν διασφαλίζει τις λεγόμενες βασικές θεσμικές ρυθμίσεις των κατώτατων ορίων συντάξεων, των αναπηρικών συντάξεων, της αναπροσαρμογής των συντάξεων και της ανθρώπινης περίθαλψης. Οι ρυθμίσεις αυτές εξασφαλίζουν εγγυημένες από το κράτος παροχές ασφάλισης και υγείας στις μεγάλες ομάδες των εργαζομένων. Οι πόροι της κοινωνικής ασφάλισης πρέπει να εξασφαλίζουν τις αναγκαίες ασφαλιστικές παροχές προς τους ασφαλισμένους και συνταξιούχους. Η αποδοτική διοίκηση και οργάνωση της κοινωνικής ασφάλισης αποτελεί βασικό παράγοντα για την επιτέλεση του ρόλου της κοινωνικής ασφάλισης».

Τους μύθους που επικαλούνται οι θιασώτες της «παγκοσμιοποίησης» προκειμένου να κατεδαφίσουν την κοινωνική ασφάλιση κατέρριψε με την εισήγησή του ο Γιώργος Ρωμανιάς, μέλος της διοίκησης του ΙΝΕ ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ. Απαντώντας στο μύθο της δήθεν εξάρτησης της ανταγωνιστικότητας μιας εθνικής οικονομίας από το ύψος των κοινωνικών δαπανών του αντίστοιχου κρατικού προϋπολογισμού, επικαλέστηκε πρόσφατη μελέτη που αποδεικνύει ότι τις αυξήσεις τελικά στις ασφαλιστικές εργοδοτικές εισφορές πληρώνουν οι εργαζόμενοι. «Σε μια οικονομία - αναφέρεται στο συμπέρασμα της μελέτης - της αγοράς οι εργοδότες καλύπτουν τις ασφαλιστικές τους εισφορές μέσω αντίστοιχων μειώσεων των πραγματικών μισθών και ημερομισθίων. Ετσι, οι εργοδότες μεταφέρουν το βάρος αυτό στο προσωπικό τους, μειώνοντας τους πραγματικούς μισθούς και στην όποια σχετική αδυναμία τους, οι εργοδότες μεταφέρουν το κόστος των εισφορών στις τιμές των προϊόντων ή υπηρεσιών που παράγουν, προβαίνοντας στις ανάλογες αυξήσεις ή ακολουθούν και τις δυο διαδικασίες».

Στον επαγγελματικό κίνδυνο για τους εργαζόμενους, τις συνέπειές του, την ασφαλιστική του αντιμετώπιση και τις ανάγκες των εργαζομένων και τις υπηρεσίες της υγείας, αναφέρθηκε ο Χρήστος Χατζής, γιατρός Εργασίας. «Πώς είναι δυνατόν - αναρωτήθηκε - να υπάρχουν ειδικά δικαστήρια το 2000 που εκδικάζουν υποθέσεις ποδοσφαίρου, ενώ δεν υπάρχουν ειδικά δικαστήρια που να εκδικάζουν, αλλά και να διερευνούν τις περιπτώσεις θυμάτων του επαγγελματικού κινδύνου; Είναι δυνατόν - απάντησε - γιατί στη χώρα μας οι δυνάμεις του κεφαλαίου επιδιώκουν ακόμα μεγαλύτερη συμπίεση του λεγόμενου κόστους εργασίας και τη μεγιστοποίηση του εργοδοτικού κέρδους στο όνομα της "ανταγωνιστικότητας", θωρακισμένοι με τις κατευθύνσεις της "Λευκής Βίβλου" της ΕΕ.

Είναι δυνατόν γιατί, οποιαδήποτε συστηματική προσέγγιση και ανάδειξη των ζητημάτων αυτών μας φέρνει στην καρδιά του τρόπου οργάνωσης της εργασίας και της παραγωγής, μας οδηγεί στην πρόληψη που δεν είναι άλλη από τον περιορισμό - τουλάχιστον - του κινδύνου στην πηγή του και την αποτελεσματική προστασία της υγείας και της σωματικής ακεραιότητας των εργαζομένων. Αυτή όμως η αναζήτηση θέτει καίρια ερωτήματα, όπως ποιος τελικά αποφασίζει και τι, ποιος παράγει, για ποιον παράγει και τι παράγει, ποιος πληρώνει για όλα αυτά; Γιατί είναι αδιαμφισβήτητο ότι η λήψη αποτελεσματικών μέτρων για την προστασία και πρόληψη των επαγγελματικών κινδύνων για τους εργαζόμενους στοιχίζει».