Από την περασμένη Δευτέρα και για έξι μήνες την προεδρία στην Ευρωπαϊκή Ενωση ασκεί η Ιταλία. Ο πρωθυπουργός Ντίνι έχει υποβάλει την παραίτησή του στον Πρόεδρο Σκάλφαρο, το Κοινοβούλιο αδυνατεί να δώσει απάντηση στην κυβερνητική κρίση, όμως η γειτονική χώρα αναλαμβάνει την προεδρία της Ενωσης και μάλιστα σε μια κρίσιμη καμπή. Το σημαντικότερο από τα θέματα που έχει να διεκπεραιώσει η ιταλική προεδρία είναι η έναρξη της Διακυβερνητικής Διάσκεψης, η οποία θα συζητήσει την αναθεώρηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Οπως είναι γνωστό, οι "δεκαπέντε" έχουν ορίσει ότι η εναρκτήρια συνεδρίαση της Διακυβερνητικής θα γίνει στο τέλος Μάρτη στο Τουρίνο. Αν ληφθεί υπόψη ότι η αναθεώρηση της Συνθήκης, με βάση τα σημερινά δεδομένα, μοιάζει με ένα άλυτο σταυρόλεξο, οι υποχρεώσεις της προεδρίας πολλαπλασιάζονται, προκειμένου η Διακυβερνητική να μην οδηγηθεί σε αδιέξοδο "εν τη γενέσει" της.

Αρκετοί είναι όμως αυτοί που θεωρούν υπερβολική την αισιοδοξία του Ιταλού πρωθυπουργού σχετικά με την έκβαση της προεδρίας και υποστηρίζουν ότι η πολιτική αστάθεια θα έχει άμεσες επιπτώσεις στις υποθέσεις που καλείται να διαχειριστεί η ιταλική προεδρία. Ηδη, όπως ήταν προγραμματισμένο, ο Λαμπέρτο Ντίνι υπέβαλε την περασμένη βδομάδα την παραίτησή του στον Πρόεδρο της Ιταλίας Οσκαρ Λουίτζι Σκάλφαρο. Ο Λ. Ντίνι ήταν πρωθυπουργός υπό προθεσμία, μιας και η ψήφος εμπιστοσύνης που πήρε αφορούσε στην περίοδο μέχρι και την ψήφιση του προϋπολογισμού.

Ο πρόεδρος της Ιταλίας δεν έκανε δεκτή την παραίτηση Ντίνι, του ζήτησε να παραμείνει στη θέση του και να θέσει το ζήτημα στο Κοινοβούλιο. Ετσι η συνεδρίαση του Κοινοβουλίου, που θα γίνει εντός των δέκα επομένων ημερών, αποκτά ξεχωριστή σημασία, αφού υπάρχουν πολλές πιθανότητες για κήρυξη πρόωρων εκλογών.

Επομένως το πρώτο θέμα που έχει να αντιμετωπίσει η ιταλική προεδρία είναι η ίδια η υπόστασή της. Αν ξεπεράσει αυτό το πρόβλημα, θα έχει να αντιμετωπίσει και τις εκκρεμείς υποθέσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που είναι πολλές και πολύπλοκες. Εκτός από την προετοιμασία της Διακυβερνητικής, η προεδρία έχει αναλάβει την ευθύνη να προωθήσει τις αποφάσεις των "δεκαπέντε" που αφορούν στη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η Ιταλία, σύμφωνα με δηλώσεις κυβερνητικών αξιωματούχων, δε θα ρίξει το βάρος της τόσο προς τις χώρες της Κεντρικής και της Ανατολικής Ευρώπης, ένα θέμα που χειρίζεται αποκλειστικά σχεδόν η Γερμανία, αλλά προς τις χώρες της Μεσογείου και ιδιαίτερα της Βορείου Αφρικής, με τις οποίες έχει παραδοσιακές σχέσεις.

Ωστόσο η ιταλική προεδρία φιλοδοξεί να "ξεχωρίσει" από την προκάτοχό της, την ισπανική, και στον τομέα της προώθησης κάποιας πρωτοβουλίας σχετικής με την αντιμετώπιση της ανεργίας. Σχετικά με το θέμα αυτό η ιταλική κυβέρνηση προτίθεται να υποβάλλει πρόταση στη Διακυβερνητική Διάσκεψη να ενσωματώσει στην αναθεωρημένη Συνθήκη τη "χάρτα των κοινωνικών δικαιωμάτων". Η πρόταση αυτή βέβαια έχει ελάχιστες πιθανότητες να γίνει δεκτή, αφού ήδη η Βρετανία έχει ασκήσει "βέτο".

Βέβαια στις ιταλικές "πρωτοβουλίες" διακρίνεται και μια "ιδιοτέλεια" και αυτή αφορά στη θέση της Ιταλίας στο σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οπως είναι γνωστό, σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις, η Ιταλία δε θα μπορέσει να πάρει μέρος στο τρίτο στάδιο της ΟΝΕ, αν ληφθούν αυστηρά υπόψη τα κριτήρια του Μάαστριχτ. Ετσι η Ιταλία επιχειρεί να εισέλθει στο "σκληρό πυρήνα", προβάλλοντας την "ηγετική" της θέση και την ιδιότητα του ιδρυτικού μέλους της Ευρωπαϊκής Κοινότητας.