Χωρίς αυταπάτες | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Χωρίς αυταπάτες

Περίπου 60 μέρες, όσο κράτησε η εκκρεμότητα της αντικατάστασης του πρωθυπουργού, ήταν υπεραρκετές για να φανεί ότι η επίλυση του προβλήματος του ΠΑΣΟΚ, του προβλήματος δηλαδή της διαδοχής, δε σημαίνει - κάθε άλλο μάλιστα - επίλυση του προβλήματος της χώρας. Αν κάτι είναι πασίδηλο αυτή την ώρα, που οι διαδικασίες εναλλαγής στην πρωθυπουργική καρέκλα έχουν δρομολογηθεί, έχει να κάνει με το ότι δε χωρούν αυταπάτες όσον αφορά το τι μέλλει γεννέσθαι. Το τι μέλλει γεννέσθαι όχι σε σχέση με τις προσωπικές φιλοδοξίες των επίδοξων διαδόχων. Οχι με τις "ίντριγκες" μεταξύ των ποικιλώνυμων περιβαλλόντων. Οχι με τις συναλλαγές μεταξύ "ομάδων" και "ομαδαρχών". Αλλά με το τι μέλλει γεννέσθαι στον τόπο. Και εδώ - το ξαναλέμε- δε χωράει καμία αυταπάτη.

Ολοι όσοι συνέβαλαν στη δίμηνη πασαρέλα του "Ωνασείου". Ολοι εκείνοι που έπαιξαν το δικό τους ρόλο μπροστά και πίσω από τις κάμερες. Ολοι όσοι - με πρώτους τους επίδοξους διαδόχους - συσχέτισαν το πολιτικό τους μέλλον με την παροχή πλήθους διαπιστευτηρίων υποταγής στη μέχρι τώρα ασκούμενη πολιτική, και διατράνωσαν πότε τον φιλοαμερικανισμό και πότε τον φιλογερμανισμό τους, δεν άφησαν κανένα περιθώριο παρερμηνειών.

Η αποχώρηση του Α. Παπανδρέου από την πρωθυπουργία, αφήνει δυο κατηγορίες "κληρονόμων". Από τη μια μεριά είναι οι κληρονόμοι των μηχανισμών μιας εξουσίας που έχει "διασωληνωθεί" στον αυτόματο πιλότο των Βρυξελλών και του Λευκού Οίκου. Είναι οι κληρονόμοι μιας πολιτικής που έχουν δηλώσει ότι θα τιμήσουν την "ευχή και κατάρα" που τους έδωσε ο ηγέτης τους: Θα εφαρμόσουν ακόμα πιο στυγνά τις "αρχές" της λογικής "πάμε χέρι χέρι με τον Κλίντον" και του "αξιώματος", "οικονομικό Σύνταγμα της χώρας, είναι το Μάαστριχτ". Είναι οι κληρονόμοι - μαθητές μιας αδιάκοπης πορείας υποκρισίας και αποπροσανατολισμού, που όπως έδειξε το "έπος του "Ωνασείου"", δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να οδηγούν το δημόσιο βίο στην ευτέλεια του καρεκλοκενταυρισμού, της θεσιθηρίας, της "συζυγολογίας".

Ομως υπάρχουν και οι άλλοι "κληρονόμοι". Οι "κληρονόμοι" μιας πολιτικής που οι συνέπειές της μετριούνται στην τσέπη τους, όπως μετριούνται οι απώλειες, ύψους 40% και πλέον που υπέστη το εργατικό εισόδημα τα τελευταία χρόνια. Οι "κληρονόμοι" - υποζύγια της εφαρμοζόμενης πολιτικής, μετρούν τις συνέπειές της, όπως μετριούνται τα χιλιάδες και ασταμάτητα "λουκέτα" των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Οπως μετριούνται τα "γιες" για τις βόμβες που έπεσαν στη Βοσνία. Οι συνέπειες αυτής της πολιτικής, δεν είναι λίγες φορές, που "καθαρογράφονται" ακόμα και πάνω στις πλάτες τους. Οπως έγινε με τον ξυλοδαρμό των συνταξιούχων. Οπως έγινε με το χτύπημα των εργατών στον Πειραιά. Οπως έγινε με την κατασυκοφάντηση των αγροτών της Θεσσαλίας.

Η έναρξη των διαδικασιών για την ανάδειξη νέου πρωθυπουργού, μετά την παραίτηση Παπανδρέου, μπορεί να αποτελεί τέλος, αποτελεί συνέχεια, αλλά όχι αρχή. Αποτελεί, σίγουρα, το τέλος της πορείας του Α. Παπανδρέου στην πολιτική σκηνή. Αποτελεί, ενδεχόμενα και κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, το τέλος του δικομματικού σκηνικού, όπως το γνωρίσαμε μέχρι τώρα. Δε συνιστά όμως το τέλος μιας πολιτικής που κρατά αλυσοδεμένη τη χώρα στο άρμα των ιμπεριαλιστών και των πολυεθνικών.

Οσο για τη νέα αρχή που έχει ανάγκη η Ελλάδα, δε θα προέλθει από εναλλαγές σε πρωθυπουργικές καρέκλες. Θα προέλθει από αλλαγές στο επίπεδο του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων. Αλλαγές υπέρ εκείνων των πολιτικών δυνάμεων που δε σχετίζονται με αντιλαϊκές κληρονομιές.