Η συγκίνηση και η υπερηφάνεια πλημμύρισαν την αίθουσα του "Χατζηγιάννειου Πνευματικού Κέντρου", κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης που διοργάνωσε η ΝΕ Λάρισας του ΚΚΕ, την Κυριακή, για να τιμήσει τον κομμουνιστή ποιητή της Ρωμιοσύνης, Γιάννη Ρίτσο.

Οι Λαρισαίοι που γέμισαν ασφυκτικά την αίθουσα της εκδήλωσης, είχαν την ευκαιρία, ακούγοντας τους ομιλητές, να συνταξιδεύσουν στο διάβα της αγωνιστικής πορείας του ποιητή και να επικοινωνήσουν με το πολιτικό νόημα της ποίησής του. Ταυτόχρονα συγκινήθηκαν απαγγέλλοντας και τραγουδώντας τους στίχους του, μαζί με ηθοποιούς του "Θεσσαλικού Θεάτρου" και την τραγουδίστρια Ιουλία Μπούμπη.

Τέλος, ιδιαίτερα οι κομμουνιστές και οι αριστεροί αγωνιστές, ένιωσαν υπερήφανοι που ένας τόσο μεγάλος Ελληνας ποιητής, υπήρξε κομμουνιστής, αίμα από το αίμα τους, συναγωνιστής τους στην πάλη για δημοκρατία, ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη, σοσιαλισμό.

Στη ζωή του Γιάννη Ρίτσου, ως αγωνιστή κομμουνιστή, αναφέρθηκε ο Τάσος Τσιαπλές,Γραμματέας της ΝΕ Λάρισας του ΚΚΕ, τονίζοντας ιδιαίτερα ότι ο ποιητής από τα πρώτα χρόνια της ζωής του μέχρι το τέλος της, στάθηκε πρωτοπόρος στους λαϊκούς αγώνες, μαζί με την εργατική τάξη, στην πάλη της για την κοινωνική απελευθέρωση.

Ο Χρ. Δαμάνης,πρόεδρος του παραρτήματος Λάρισας της ΠΕΑΕΑ και συγκρατούμενος του ποιητή στο Παρθένι, εξιστόρησε πως ο ίδιος μαζί με άλλους συντρόφους του, έκρυβε στον κήπο του στρατοπέδου ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου, για να τα παραδώσει αργότερα στον ίδιο και στην ανθρωπότητα.

Στο πολιτικό νόημα της ποίησης του Γιάννη Ρίτσου, αναφέρθηκε στην ομιλία του ο Γ. Χουρμουζιάδης,καθηγητής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

"Από τη στιγμή που το έργο του Γιάννη Ρίτσου - τόνισε ο ομιλητής - σχετίζεται με τους αγώνες του λαού για γλώσσα, πολιτισμό, ελευθερία, δικαιοσύνη, είναι αυτόχρημα πολιτικό".

Ως πρώτο επιχείρημα για να στηρίξει αυτή τη θέση, ανέφερε το γεγονός ότι ο ίδιος ο ποιητής έζησε με τα προβλήματα της ζωής, τη φτώχεια, την αρρώστια, βίωσε διώξεις και πολιτικούς κατατρεγμούς. "Ετσι - υπογράμμισε - ό,τι και να γεννιόταν μέσα στη συνείδησή του, είτε έμπνευση, είτε ως σκέψη απλή, ήταν φορτισμένο από τη γεύση του μεγάλου δράματος της ζωής ενός κομμουνιστή που ζει σε μια κοινωνία, όπου δεν έχει το δικαίωμα να εκφράζεται ελεύθερα... Είναι ένα άτομο που μοιράζεται με τους συνανθρώπους του το μεγάλο πρόβλημα της ζωής και που κατορθώνει να μετατρέψει αυτό το μοίρασμα σε πολιτικό λόγο".

Ως δεύτερο επιχείρημα ανέφερε το γεγονός ότι τα πρόσωπα στην ποίηση του Γιάννη Ρίτσου δε δρουν μέσα σε συνθήκες αναπόφευκτες και αμετάκλητες, αλλά σε συνθήκες που αυτά τα ίδια επιλέγουν, γι' αυτό είναι πρόσωπα ηρωικά, τραγικά, όπως είναι όλα τα πολιτικά πρόσωπα.

"Η πολιτική μας ένταξη - επεσήμανε - δεν προκύπτει μέσα από τις βιολογικές μας επιβολές, αλλά μέσα από ενσυνείδητες επιλογές μας. Είμαστε κομμουνιστές γιατί το θέλουμε κι όχι γιατί μας το επιβάλλει η ιδεολογική μας φύση. Και μέσα στο ποιητικό έργο του Ρίτσου, δεν είναι η περιγραφή των καταστάσεων που τεκμηριώνει το πολιτικό της νόημα, είναι η περιγραφή των ανθρώπων".

Ως τρίτο επιχείρημα ανέφερε τον "πληθωρισμό του ποιητικού λόγου, τον πλούτο της έμπνευσης του Γιάννη Ρίτσου", τα οποία είναι χαρακτηριστικά της πολιτικής του ευαισθησίας.

"Το πολιτικοποιημένο άτομο - τόνισε - δε μένει αργό κι αδιάφορο απέναντι στις προκλήσεις μιας άδικης κι εκμεταλλευτικής κοινωνίας. Παθαίνει μαζί με τα προβλήματα της οικουμένης, αναζητεί τρόπους για να βοηθήσει στη λύση των προβλημάτων και στην πραγματοποίηση των οραμάτων του εργαζόμενου κόσμου. Ο πολιτικός άνθρωπος ζει από την ιδεολογία του, δεν απομακρύνεται απ' αυτήν... Μέσα στο έργο του Ρίτσου αναγνωρίζουμε τη συνεχή σχέση του ποιητή με την Ιστορία, όπως αυτή γεννιέται μέσα από την καθημερινή σύγκρουση, την καθημερινή πάλη. Γι' αυτό κάθε μέρα ο Ρίτσος έγραφε ποιήματα. Γιατί μέσα από τον ποιητικό λόγο, προσπαθούσε να μεταδώσει τον πολιτικό προβληματισμό του".

Αναφερόμενος, τέλος, στη γλώσσα του ποιητή, ο Γ. Χουρμουζιάδης τόνισε ότι αυτή δεν είναι απλώς ένα σύνολο φθόγγων, γραμματικών συμβάσεων και καθημερινών ήχων, που υποστηρίζουν, με τυπικό τρόπο την επικοινωνία.

"Στο έργο του Γιάννη Ρίτσου - υπογράμμισε - η γλώσσα ανυψώνεται στην υπέρτατη λειτουργία της, στη λειτουργία εκείνη που βοηθάει ν' αναδειχτούν οι λέξεις, ν' αποκτήσει ιστορική υπόσταση ο ανθρώπινος πόνος. Μιλούμε επομένως για μια γλώσσα που αποκαλύπτει την πίστη του ποιητή στον θρίαμβο του ανθρώπου της δουλιάς, την πίστη του στο μέλλον της ανθρώπινης κοινωνίας, στο ίδιο το μέλλον της ζωής... Μια γλώσσα που μετατρέπεται σε όργανο ομολογίας και καταγγελίας μας. Σε όργανο εξαγγελίας της επερχόμενης ανάγκης και του ενδεχόμενου κινδύνου. Μια τέτοια γλώσσα είναι πολιτική, φτιαγμένη από τους αναστεναγμούς της φτωχολογιάς και τις ιαχές του ασυμβίβαστου αγώνα... Με τις λέξεις που πλημμυρίζουν το έργο του Ρίτσου, αναγγέλλεται η νίκη και την ίδια στιγμή η εξαγγελία μιας άλλης μάχης που θα υπερασπιστεί τη νίκη, τις κατακτήσεις και θα λαμπρύνει μια δεύτερη νίκη, την τελική, τον τελικό θρίαμβο, τον οποίο ο ποιητής θα καταγράψει ως πρόβλεψη της ποιητικής του ψυχής... Μια άλλη, όμως, γλώσσα, γεμάτη τρυφερότητα, βαμμένη με το αίμα της ζωής, ποτισμένη με το φως του ήλιου, αναγγέλλει την ομορφιά, περιγράφει το αδιαπραγμάτευτο της ευτυχίας του λαού, του ανθρώπου, όσο κι αν αυτή η ευτυχία αργεί να ολοκληρωθεί... ".

Στη συνέχεια οι ηθοποιοί του "Θεσσαλικού Θεάτρου", Αντώνης Αλεξίου, Κατερίνα Βακαλοπούλου, Πόπη Πελτεκοπούλου και Αλέξανδρος Τσακίρης,παρουσίασαν, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης, τη ζωή και το έργο του Γιάννη Ρίτσου, σταματώντας σε σταθμούς της αγωνιστικής του πορείας κι απαγγέλλοντας στίχους των ποιημάτων του. Ενδιάμεσα η Ιουλία Μπούμπη τραγούδησε στίχους του ποιητή που έχουν μελοποιηθεί κι έγιναν βίωμα ζωής για όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους της Ελλάδας.