Χρόνιο αίτημα των κατοίκων των Φερών, αλλά και γενικότερα όλων των χωριών της Νότιας κοιλάδας του Εβρου, είναι η κατασκευή του φράγματος στην Ιτέα - για το θέμα αυτό αναφερθήκαμε εκτενέστερα σε προηγούμενο αφιέρωμά μας. Το φράγμα αυτό θα αποθηκεύει αρκετές ποσότητες νερού για την άρδευση των καλλιεργήσιμων εκτάσεων, που τώρα διατρέχουν σοβαρό κίνδυνο να καταστραφούν.

Ο "εχθρός" που αντιμετωπίζουν και τους "επισκέπτεται" αιφνίδια, είναι η αλατότητα των νερών του Εβρου. Δηλαδή, κάποιες χρονιές η στάθμη των νερών του ποταμού κατεβαίνει εξαιτίας της λειψυδρίας και το θαλάσσιο νερό εισχωρεί σ' αυτόν σε απόσταση 30 χιλιομέτρων. Το αποτέλεσμα είναι να καταστρέφονται οι καλλιέργειες που ποτίζονται από τον Εβρο. Το φράγμα στην Ιτέα θα έλυνε οριστικά το πρόβλημα και οι αγρότες που απελπίζονται κι εγκαταλείπουν την περιοχή θα παρέμεναν στον τόπο τους, αλλά η πολιτεία κωφεύει στις αγωνιώδεις εκκλήσεις τους.

Μια από τις μεγαλύτερες πόλεις του νομού είναι η Ορεστιάδα, η οποία σήμερα κινδυνεύει να δεχτεί ένα ακόμα "χαστούκι". Ενα "χαστούκι" που έχει να κάνει με τη στρατηγικής σημασίας για την ανάπτυξη της περιοχής, βιομηχανία ζάχαρης. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη βιομηχανική μονάδα, που προσφέρει δουλιά σε 250 μόνιμους εργαζόμενους, ενώ απασχολεί άλλους 500 περίπου έκτακτους, την περίοδο αιχμής από τον Αύγουστο έως τον Δεκέμβρη. Εκτός αυτών όμως, χιλιάδες αγρότες απ' όλο το νομό καλλιεργούν ζαχαρότευτλα για τις ανάγκες του εργοστασίου.

Ωστόσο, φέτος άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα "μαύρα σύννεφα" πάνω από τη βιομηχανία. Το επιχειρησιακό σωματείο προσανατολίζεται σε κινητοποιήσεις μιας και η επιχείρηση αρνείται να ικανοποιήσει το αίτημά τους για αυξήσεις στα όρια της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Η διοίκηση αρχικά πρότεινε "αυξήσεις" 0% + 0% (!) ενώ η τελική της πρόταση διαμορφώθηκε στο 2% + 1%. Ταυτόχρονα, μηδενικές είναι και οι αυξήσεις που θα δώσει φέτος και στους αγρότες.

Το σημαντικότερο πρόβλημα όμως είναι το νέο οργανόγραμμα της επιχείρησης που κοινοποιήθηκε και στο Σωματείο. Σύμφωνα μ' αυτό, το προσωπικό θα μειωθεί από 250 σε 170 εργαζόμενους, ενώ θα περιορίζονται και οι εποχιακοί κατά 10% κάθε χρόνο. Παράλληλα μπαίνει και το ζήτημα των μεταθέσεων εργαζομένων στα υπόλοιπα πέντε εργοστάσια που λειτουργούν στη χώρα. Τα μέτρα αυτά, ισχυρίζονται οι "μάνατζερ" της επιχείρησης, κρίνονται απαραίτητα προκειμένου να ανταπεξέλθει στον ανταγωνισμό.

Τα στοιχεία, πράγματι, λένε ότι η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης - το 75% των μετοχών της ανήκουν στην Αγροτική Τράπεζα - το '96 είχε κέρδη 6,5 δισ. δραχμές, ενώ το '95 11,5 δισ. δραχμές. Αυτή η μείωση των κερδών, σύμφωνα πάντα με την επιχείρηση, αποδίδεται στην εισαγωγή φτηνότερης ζάχαρης (50.000 τόνων περίπου), που κέρδισε ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής αγοράς, την οποία μονοπωλούσε μέχρι σήμερα η επιχείρηση. Αυτό στο οποίο αποφεύγουν να αναφερθούν οι "μάνατζερ" είναι το ποιος επέτρεψε αυτήν την εισαγωγή, δε λένε, δηλαδή, ότι η ΕΕ επιβάλλει με αυτόν τον τρόπο την καταστροφή της ντόπιας παραγωγής.

Λίγο έξω από την Ορεστιάδα, βορειότερα, συναντήσαμε τον αγρότη Γ. Κουσπεντή,στο χωράφι του, την ώρα που τσάπιζε τα ζαχαρότευτλα. "Το εργοστάσιο μας έσωσε", μας είπε, αφού κι αυτός είναι ένας από τους πολλούς αγρότες που δίνουν την παραγωγή τους στο εργοστάσιο ζάχαρης. Τα προβλήματα των αγροτών είναι πολλά, τα έξοδα που έχουν δυσβάστακτα, οι τράπεζες βραχνάς, αλλά τουλάχιστον το εργοστάσιο τούς προσφέρει ένα σίγουρο και σταθερό εισόδημα, λέει ο αγρότης. "Πρέπει να μείνει το εργοστάσιο, να φτιαχτούν κι άλλα για να μπορέσουν οι νέοι να βρίσκουν δουλιά, αλλιώς θα ερημώσει ο τόπος μας".