"Οσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια" λέει ο λαός μας, παροιμία που στο χώρο των αστικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης μεταφράζεται στη φράση "όταν η πραγματικότητα δε συμφωνεί μαζί μας τόσο το χειρότερο γι' αυτήν". Ετσι, διαβάζοντας ορισμένα από τα χτεσινά ρεπορτάζ όσοι από τους 65.000 φοιτητές και σπουδαστές πήγαν στις σχολές και ψήφισαν, δικαιολογημένα θα αναρωτιούνται μήπως τελικά αυτό δε συνέβη. Μήπως το είδαν απλά στο όνειρό τους, αφού τίτλοι και κείμενα ισχυρίζονται πως "θριάμβευσε πάλι η αποχή". Πώς αλλιώς να εξηγήσουν το γεγονός ότι ορισμένοι "συνάδελφοι" πετάνε στα σκουπίδια 65.000 ολοζώντανα νέα παιδιά, γιατί τ' αφεντικά τους έχουν αποφασίσει να ξεμπερδεύουν και με το φοιτητικό κίνημα; Καθώς δε συμφωνούμε ούτε με τη σοφιστεία περί μισοάδειου και μισογεμάτου ποτηριού, αλλά και δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι η συμμετοχή στα κοινά βρίσκεται στο απόγειό της - είναι πάρα πολλοί αυτοί που ακόμα δεν έχουν πειστεί για το μεγαλείο της συλλογικής δράσης - κλείνουμε την παράγραφο "περί αποχής" με την επισήμανση πως την επόμενη φορά που θα ακουστεί το γνωστό σύνθημα για τη σχέση δημοσιογράφων - εξουσίας, όσο απαράδεκτο - στη φασίζουσα αντίληψη που το παράγει - κι αν είναι το σύνθημα με τη γενικότητά του, κάποιοι δε θα πρέπει να διαμαρτύρονται ως μωρές παρθένες, γιατί πολύ απλά και με αφορμή τις φοιτητικές εκλογές αποδείχτηκε πως δεν είναι παρθένες...

Η δεύτερη στρέβλωση που επιχειρήθηκε χτες, πάλι από μερίδα του έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου, ήταν η προβολή της άποψης ότι τα αποτελέσματα των εκλογών δεν προσφέρονται για πολιτικά συμπεράσματα. Αλήθεια; Για να δούμε: Γεγονός είναι ότι τα αποτελέσματα δεν επιτρέπουν στις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις να πανηγυρίσουν. Εκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους όλα αυτά τα χρόνια να παροπλίσουν την ΕΦΕΕ, να διαλύσουν τους συλλόγους, έφτασαν στο σημείο να εκδίδουν εγκυκλίους (ΠΑΣΠ) με οδηγίες για το πώς θα εμποδιστεί κι αυτή ακόμα η διενέργεια συνελεύσεων, στο τέλος είδαν ότι ένα σημαντικό τμήμα των φοιτητών δεν είναι και τόσο "ζόμπι" όσο υπολόγιζαν και τις τελευταίες μέρες κίνησαν λυτούς και δεμένους (σσ έφεραν στις σχολές μέχρι και τα τελευταία "σκυλιά" της πίστας, για να προσελκύσουν ψηφοφόρους) για να εξασφαλίσουν μια όσο το δυνατόν πιο μαζική προσέλευση οπαδών τους στις κάλπες, μήπως και συγκρατήσουν - σε επίπεδο εντυπώσεων - τον κατήφορο που θα κατέγραφαν οι κάλπες στο άνοιγμά τους. Και τελικά δεν τα κατάφεραν: Τα ποσοστά και της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ είναι εμφανώς κάτω από τις προσδοκίες τους, παρά την αύξηση των ψηφισάντων, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων είναι φυσικό να αναλογεί σ' αυτές τις παρατάξεις. Προκύπτει, λοιπόν, από εδώ ένα πρώτο πολιτικό συμπέρασμα, ανεξάρτητα από το ότι αυτό δε συμφέρει τους προς το παρόν κυρίαρχους κύκλους: Μπορείς να ξεγελάσεις πολλούς πρόσκαιρα, όχι όμως όλους για πάντα. Και πώς να το κάνουμε; Η απάτη σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων που λέγεται Συνθήκη του Μάαστριχτ και το συνακόλουθό της Εκπαιδευτικό Μάαστριχτ έχουν αρχίσει εδώ και καιρό να ξεμπροστιάζονται για τα καλά και κάποιοι από τους υποστηριχτές τους αρχίζουν να πληρώνουν τα επέκεινα.

Ορισμένοι άλλοι, όπως οι του ΣΥΝ νεολαίοι (σσ αναφερόμαστε προφανώς στον ηγετικό τους πυρήνα), προκειμένου να αποφύγουν το απ' ευθείας κράξιμο, επέλεξαν εγκαίρως να εμφανιστούν στις σχολές με διάχυση μέσα σε διάφορα απίθανης ονομασίας και στόχευσης σχήματα, ώστε να μπορούν εκ των υστέρων ανάλογα με το αποτέλεσμα να εμφανίζονται ως κερδισμένοι ή να σφυρίζουν κλέφτικα, αν το αποτέλεσμα δεν τους βολεύει. Η μοίρα του οπορτουνιστή ήταν πάντα να ζει λαθρόβια. Το ότι δεν τόλμησαν, χτες, να βγουν ανοιχτά και να μιλήσουν για αύξηση της επιρροής των δικών τους αντιλήψεων μέσα στο φοιτητικό κίνημα και μίλησαν γενικώς για αύξηση των αριστερών δυνάμεων, είναι μία ακόμα ένδειξη του κουτοπόνηρου "βλαχομπαρόκ" που τους χαρακτηρίζει. Το συμπέρασμα και γι' αυτούς δεν μπορεί να είναι άλλο από αυτό ακριβώς που ισχύει για τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ. Είναι παιδιά της ίδιας ιδεολογικής μήτρας. Αυτής που μέσα από τη θεοποίηση της περίφημης "αγοράς" μόνο δεινά μπορεί να γεννά για το λαό κι ακόμα χειρότερα για τη νεολαία.

Αφήσαμε για το τέλος, τη δεύτερη από τις σημαντικότερες ειδήσεις που έβγαλαν αυτές οι εκλογές. Τη σημαντικότατη (σσ σχεδόν δύο μονάδες πάνω) αύξηση της δύναμης των Πανσπουδαστικών Κινήσεων Συνεργασίας, για την οποία ασφαλώς και χρειάζεται ξεχωριστή ανάλυση. Προς το παρόν μία επισήμανση: Σίγουρα η πανσπουδαστική αντεπίθεση δε θα ξεκινήσει αύριο κιόλας. Οι συσχετισμοί, πράγματι, είναι ακόμα αρκετά αρνητικοί. Αυτό όμως το σχεδόν 10% που καταγράφηκε με αδιαμφισβήτητο τρόπο, λέει πολλά και για ό,τι προηγήθηκε ως προς την ορθότητα των θέσεων και της δράσης της παράταξης και του πολιτικού φορέα που τη στηρίζει και για ό,τι ακολουθεί. Καθώς όλα τα μέτωπα είναι ανοιχτά, είναι αρκετοί, πλέον, αυτοί που έχουν σοβαρό λόγο να ανησυχούν και είμαστε, επίσης, πολλοί, πάρα πολλοί αυτοί που έχουμε κάθε συμφέρον να κάνουμε τις ανησυχίες τους να γίνουν πραγματικός εφιάλτης. Η πιο όμορφη φλόγα θα είναι πάντα κόκκινη.