Η κατάσταση έχει φτάσει πια στο απροχώρητο. Εχουμε φτάσει στο έσχατο σημείο πλέον, ολόκληρη σχεδόν η Ελλάδα, από το φθινόπωρο μέχρι την άνοιξη, να χορεύει στους ρυθμούς της πλημμύρας. Ενας ολόκληρος λαός καταδικάζεται να βαλτώνει μέσα στις λάσπες, να πνίγεται, να θρηνεί ζωές, να χάνει περιουσίες. Οχι, δεν είναι μόνο το Λεκανοπέδιο Αττικής που στενάζει, που βουλιάζει στον όλεθρο των πλημμυρών. Το φαινόμενο είναι γενικό και διαρκώς επαναλαμβανόμενο. Πριν μερικά χρόνια ήταν η Ρόδος και η Καρδίτσα που δοκιμάστηκαν. Τώρα ήρθε η σειρά της Ξάνθης και της Πρέβεζας. Και πλέον μόνο για τυχαία γεγονότα και για ξαφνικά ξεσπάσματα της φύσης ή της μοίρας δεν μπορεί να μιλήσει κανείς, όταν κάθε χρόνο οι βροχές - που υπό κανονικές συνθήκες θα 'πρεπε να είναι ευλογία - στον τόπο μας έχουν καταντήσει συνώνυμες της θεομηνίας, της τραγωδίας και της βιβλικής καταστροφής.

Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν. Η κακοδαιμονία αυτή - όπως και τόσες άλλες - έχει όνομα. Το όνομα όσων κυβέρνησαν τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες. Είναι όλων αυτών, που, στο όνομα κάποιας στρεβλής, δήθεν ανάπτυξης, αφήνουν ανεξέλεγκτους κάποιους καταπατητές να μπαζώνουν ρέματα, να χτίζουν κάθε πλαγιά και κάθε δάσος της χώρας. Είναι αυτών που τόσα χρόνια όλο μας πλημμυρίζουν με υποσχέσεις και εξαγγελίες για την αντιπλημμυρική θωράκιση της χώρας, μόνο μετά τις καταστροφές, για να ξεχάσουν αμέσως τα ίδια τους τα λόγια. Ο λόγος προφανής. Τα έργα αυτά είναι κυρίως υπόγεια και δεν προσφέρονται για παράτες, για κορδέλες και για φανταχτερές εκδηλώσεις εγκαινίων. Ακόμη όμως κι αν (κατά λάθος...) γίνουν κάποια παρόμοια έργα, αυτά είτε μένουν στη μέση, είτε περιέχουν πλήθος κακοτεχνιών, με αποτέλεσμα να προκαλούν περισσότερες ζημιές και από ό,τι εάν δεν υπήρχαν! Και δυστυχώς οι υπεύθυνοι μένουν πάντα ατιμώρητοι. Γιατί, ποιος θα τιμωρηθεί για τα δύο "χάρτινα" φράγματα στον ποταμό Κίσσυνθο της Ξάνθης, που είχαν ως αποτέλεσμα να χαθούν τρεις ανθρώπινες ζωές, να πλημμυρίσουν ολόκληρα χωριά και να μεταβληθούν σε λίμνες εκατοντάδες στρέμματα καλλιεργήσιμης γης; Και μιλάμε μάλιστα για μια παραμεθόρια περιοχή με ανύπαρκτες υποδομές και με φανερά τα ίχνη της εγκατάλειψης από όλες τις κυβερνήσεις. Επρεπε να δοκιμαστεί και από τέτοιου είδους προχειρότητες και παραλείψεις;

Το οικονομικό τίμημα των καταστροφών από τις πλημμύρες, που μαστίζουν κάθε χρόνο τη χώρα μας, είναι ανυπολόγιστο. Και βέβαια δύσκολα αποκαθίστανται οι ζημιές στο σύνολό τους. Και οπωσδήποτε αποτελούν τροχοπέδη για την όποια ανάπτυξη. Η τραγική ειρωνεία, όμως, είναι ότι υπεύθυνες για τις καταστροφές είναι κυβερνήσεις, όπως η σημερινή, που πίνει υποτίθεται νερό στο όνομα της ανάπτυξης. Μιας ψευδεπίγραφης ασφαλώς ανάπτυξης σε όφελος του μεγάλου κεφαλαίου, που προσπαθεί να πετύχει, επιβάλλοντας διαρκή λιτότητα και στυγνή φορολογία στους μη έχοντες. Τώρα, οι ίδιοι αυτοί κυβερνητικοί αρμόδιοι σπεύδουν στον τόπο των καταστροφών και μοιράζουν υποσχέσεις και παχιά λόγια. Μιλούν για πλήρη αποκατάσταση, ίσως και για... κοσμογονία μετά τον κατακλυσμό. Φτάνει πια αυτή η πλημμύρα της κοροϊδίας και του εμπαιγμού. Ας μην τρέφει κανείς αυταπάτες. Μόνο ο ενωμένος αγώνας των κατοίκων θα τους υποχρεώσει να αντιμετωπίσουν ουσιαστικά τα προβλήματα που άφησαν πίσω τους οι πλημμύρες. Μόνο το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό μέτωπο του λαού είναι ικανό να ανοίξει το δρόμο, για να αντιμετωπιστεί συνολικά η λαίλαπα των αντιλαϊκών μέτρων.