ΠΑΘΗΜΑΤΑ "ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΣΙΑΣ" | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΑΘΗΜΑΤΑ "ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΣΙΑΣ"

Τα τύμπανα του πολέμου που ήχησαν στα περισσότερα κανάλια και άλλα μέσα ενημέρωσης γύρω από την κρίση, που ξέσπασε στις πασίγνωστες πια βραχονησίδες των Ιμια, έδωσαν αυτόματα τη θέση τους, με ελάχιστες δυστυχώς εξαιρέσεις, στις περί "εθνικής ταπείνωσης" απόψεις. Ορισμένοι μάλιστα από τους συμμετέχοντες στα διάφορα "τηλεοπτικά τραπέζια", κατά την αναζήτηση των βαθύτερων αιτίων, φτάνουν και στην αμφισβήτηση του πατριωτικού φρονήματος του ελληνικού λαού και ειδικότερα της νεολαίας. Αυτή την κατάσταση την αποδίδουν οι περισσότεροι στην ελλιπή διδασκαλία της ιστορίας και γενικότερα στην έλλειψη εθνικής διαπαιδαγώγησης. Οπως ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς, ο οποίος, σε προχτεσινή τηλεοπτική εκπομπή, παρουσίασε τα αποτελέσματα δικής του έρευνας, ανάμεσα στους φοιτητές του και αποδεικνύει ότι η πλειοψηφία θα προτιμούσε τη δουλεία, προκειμένου να αποφύγει τον πόλεμο...

Ας αφήσουμε στην άκρη τη διδασκόμενη ιστορία σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης με τις εκατοντάδες "λευκές σελίδες" και τη μονομέρεια των "νικητών". Εξάλλου, αυτή η ιστορία μόνο για έλλειψη "εθνικής έξαρσης" δεν μπορεί να κατηγορηθεί.

Η αγάπη για την πατρίδα σίγουρα δεν είναι αυτοφυής. Δεν είναι επίσης αποτέλεσμα "μετάγγισης", από αυτούς που την έχουν σε επάρκεια σε αυτούς που την έχουν ανάγκη. Είναι και γνώση, είναι όμως και αποτέλεσμα της καθημερινής βιωματικής σχέσης με τα πρόσωπα και τα πράγματα που κι αυτά, κι εκείνα πατρίδα είναι. Μετά μπορούμε να μιλήσουμε για το πατριωτικό φρόνημα του καθενός μας και του συνόλου μας. Οπως και να 'ναι, όμως, το να βαθμολογούμε την αγάπη για την πατρίδα από την απάντηση στο δίλημμα "πόλεμος ή ειρήνη" είναι τουλάχιστον ατυχές. Το ελάχιστο που θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς είναι ότι ο πόλεμος, που γίνεται στο όνομα της πατρίδας, δεν είναι πάντα πόλεμος για την πατρίδα. Είναι αυτή η διαφορά που ξεχωρίζει την αγάπη για την πατρίδα από την πατριδοκαπηλία.

***

Πολύς λόγος γίνεται τις τελευταίες μέρες για "εθνική επιτυχία", ή για "εθνική ταπείνωση", για "εθνική στρατηγική", για "εθνική συνείδηση" κ.ά. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, παρακάμπτουν τον καθοριστικό προσδιορισμό του κοινού τόπου (όχι μόνο του γεωγραφικού), όπου συναντώνται αυτοί που αποτελούν το έθνος. Βέβαια, επιχειρούν να καλύψουν το κενό με ιδεοληψίες περί "πατρίδας" και "έθνους". Πού θα συναντηθεί όμως εκείνη η μικρή μερίδα του έθνους, που αναγνωρίζει σαν μοναδική πατρίδα της το επιχειρηματικό κέρδος, με τη μεγάλη μερίδα εκείνων που μονίμως αισθάνονται -μέσα στην ίδια τους τη χώρα - υποζύγια των πρώτων και του κράτους; Πώς θα ορίσουν από κοινού το εθνικό συμφέρον αυτοί, που, με τη βία, έχουν εγκαθιδρύσει την οικονομική και πολιτική τους εξουσία, με αυτούς που υφίστανται τις οδυνηρές συνέπειές της;

Βέβαια, σε κάθε περίπτωση, σε κάθε ιστορική στιγμή, υπάρχουν πολλαπλά κριτήρια και κοινοί τόποι, βάσει των οποίων μπορεί να ορίζεται το εθνικό συμφέρον. Ομως, η ελληνική ιστορία, τουλάχιστον μετά την Εθνική Απελευθέρωση και εξαιτίας των ιδιομορφιών γέννησης του ελληνικού κράτους, διδάσκει ότι το εθνικό συμφέρον προασπίστηκε και κατοχυρώθηκε από αυτούς που θεωρήθηκαν και θεωρούνται "παρίες". Αντίθετα, σε όλες τις περιπτώσεις που κρίθηκε η εθνική υπόσταση, η άρχουσα τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι είτε απουσίασαν, είτε συνήργησαν στο ξεπούλημα.

***

Είναι αλήθεια πολύ προσβλητικό και επιπλέον ανιστόρητο να ελέγχεται ο ελληνικός λαός για χαμηλό εθνικό φρόνημα, την ώρα που οι κυβερνήτες του έθνους ετοιμάζονται να εκχωρήσουν τα απομεινάρια της εθνικής κυριαρχίας σε υπερεθνικούς οργανισμούς όπως η Ευρωπαϊκή Ενωση. Οταν μονίμως ορίζουν την πολιτική τους σαν παράρτημα των στρατηγικών επιδιώξεων των "συμμάχων" και των "εταίρων". Οταν εναποθέτουν την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας και της εθνικής ακεραιότητας στις "επιδιαιτητικές" υπηρεσίες των Ηνωμένων Πολιτειών, που διακηρύσσουν διά του αξιοτίμου κυρίου Χόλμπρουκ ότι μόνον η στρατιωτική βία μπορεί να δώσει αξιόπιστες απαντήσεις στις περιφερειακές διενέξεις.

Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Το να βαθμολογούμε την αγάπη για την πατρίδα από την απάντηση στο δίλημμα "πόλεμος ή ειρήνη" είναι τουλάχιστον ατυχές. Το ελάχιστο που θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς είναι ότι ο πόλεμος, που γίνεται στο όνομα της πατρίδας, δεν είναι πάντα πόλεμος για την πατρίδα. Είναι αυτή η διαφορά που ξεχωρίζει τον πατριωτισμό από την πατριδοκαπηλία